Τον Αύγουστο… διαβάζουν λίγοι

«Πρόσεχε όταν στρώνεις το τραπέζι,

να ελέγχεις σχολαστικά την αντικρινή σου καρέκλα,

αν είναι γερή, αν τρίζει, αν φαγώθηκαν οι αρμοί,

αν υποσκάπτει τον σκελετό σκουλήκι,

γιατί εκείνος που δεν κάθεται γίνεται κάθε μέρα και πιο βαρύς»

(Απόσπασμα από την Ποιητική Συλλογή της Κικής Δημουλά «ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑΜΕ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΩΣ», εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ 2003).

Ποιοι γράφουν; Γιατί γράφουν; Που αποσκοπούν;

Μερικοί γράφουν γιατί δεν ζουν ωραία και πιθανότατα θα εξακολουθήσουν να μη ζουν ωραία γι αυτό θα συνεχίσουν να γράφουν. Πόσο βασανιστικό είναι; Πολύ. Κανένας δεν διακόπτει κάτι ωραίο  για να υποστεί τη βάσανο της γραφής, άσχετα αν αισθάνεται στο τέλος μια τέρψη, μια φτερωτή ανακούφιση. Μέχρι όμως να φτάσει σε αυτό το σημείο έχει περάσει πολλές βασανιστικές ώρες, μοναχικές νύχτες με αποτρόπαιες σκέψεις. Και όλα τούτα σε μια καρέκλα, σε μια ίδια καρέκλα, που ομολογουμένως τρίζει, δεν μιλά. Δεν ξέρω αν ακούει.

Εκτός εποχής; Ίσως.

Συνήθως ασχολούνται με θέματα που έχουν ως κύριο μέρος την μοναξιά, την προδοσία, την αδικία, την απώλεια και μερικές φορές τον έρωτα. Συνήθως δεν επιδιώκουν να διαβάζονται γιατί έχουν μείνει με την εντύπωση, ότι υπάρχουν πολλοί τυχεροί που δεν έχουν βιώσει ακόμη τη μοναξιά, την προδοσία, την μικρή απώλεια. Αχ αυτή η μικρή απώλεια.Έτσι ξεκινάει ως μικρή. Τώρα που σας μιλώ αυτή είναι μικρό κορίτσι κι εγώ σχεδόν μεσόκοπος. Δεν την λέω πλέον μικρή, αλλά μεγάλη.

Λάθος μου που άλλαξα την καρέκλα. Ενίοτε μιλούσαμε. Έτριζε αυτή, έγραφα εγώ και τούτο πήγαινε και πήγαινε μέχρι αργά. Μερικές φορές μου ‘ρχεται να γράψω για την συνεννόηση. Τυχεροί αυτοί που κατάφεραν στη ζωή τους να συνεννοούνται. Αλλά και πάλι να συνεννοήσε σε όλα και για όλα; Πληκτικό είναι να συνεννοήσε συστηματικά με έναν άνθρωπο.

Εδώ και χρόνια μια ταχτοποιημένη ζωή.

Η μέσα ζωή; Η άλλη ζωή; Αυτή δεν έζησε.

Αν γράψω κάτι για αυτή τη ζωή;

Aν γράψω λοιπόν κάτι γι αυτή τη ζωή και το ματαδιαβάσω μετά από καιρό, θα πειστώ, ότι αυτά που έγραψα θα ξέρουν περισσότερα από εμένα που τα έγραψα. Αντέχεται;

Και μέσα σε όλα έρχεται και η αγάπη. Η αγάπη αντί του έρωτος. Πώς να σας το πω η αγάπη… είναι το θύμα του σωματέμπορα εγωισμού μας. Γιατί αν κάποιος με τιμωρεί, πόσο μπορώ να τον αγαπήσω και επί πόσο; Κάνει τελικά καλό ο βασανισμός στα αισθήματα; Στη σωστή δόση λένε μερικοί. Κι αν δεν το λένε, ή αν δεν το βλέπεις, ο βασανιστής ξέρει. Και εγώ ξέρω. Ξέρω ότι η αγάπη πεθαίνει πριν γεράσει. Όχι επειδή δεν ζει πολύ, ούτε επειδή δεν αντέχει το γήρας. Επειδή δεν μπορεί.

Έχει ήδη κουραστεί ο αναγνώστης, μπορεί να του θυμίζεις τον εαυτό του. Σηκώνεται και κάθεται μόνος με μια καρέκλα, αντικριστά. Τι διαβάζεις; Τίποτα το ιδιαίτερο. Ανοησίες.

Αύγουστος. Η πόλη μοιάζει με φάντασμα. Βολέψου με τις απρόσμενες καλοσύνες των διπλανών σου. Φύγανε σχεδόν όλοι. Φύγανε και  αυτοί που έδεναν με σωστό τρόπο τις καρέκλες. Είχα μια τέτοια, ταλαιπωρημένη. Να πω ότι τη μετέφερα παραπλεύρως. Την τακτοποίησα αναλόγως. Τι; Αν άφησα  τις άλλες τακτοποιήσεις;

Όλες τις άφησες. Μονίμως. Δεν έχεις καιρό. Περνάνε τα χρόνια.

Με επικριτικό ύφος, το ακούω πολλές φορές. Είναι σαν τα πεζοδρόμια, αυτές οι φράσεις, που όταν είναι γεμάτα από κόσμο, κρυβόμαστε, άλλα όταν αδειάζουν θαυμάζεις την απόλυτη ευθεία τους και ακούς τι λένε αυτά, για το προηγούμενο ποδοπάτημα.

Αυτό αγαπητέ μου λέγεται διανοητικό άλμα, εκτός θέματος. Δεν ακούς; Και αν δεν ακούς, δεν πρέπει να ομιλείς. Μoνίμως, ένα από τα δύο. Ναι, πολλοί που γράφουμε δεν είμαστε συγκεκριμένοι. Δεν μπορούμε να είμαστε συγκεκριμένοι. Είμαστε υπέρ του εράνου να φτιαχτεί μια σκεπή που θα στεγάσει προς το παρόν αυτή την άστεγη σκέψη.

Να είδατε, με τι ασχολήθηκα; Με τίποτα. Περί ανέμων και υδάτων. Μα να μην μπορείς να εστιάσεις; Να είσαι διαρκώς αλματώδης; Ξέρουν γιατί συμβαίνει αυτό. Είναι αδύναμος, δεν είναι αυτάρκης,  παιδί μου.

Όλα μισά.

Μακάρι να φτάσω στο τέλος μη κάνοντας κάτι ολόκληρο. Σαν το φεγγάρι, που περιγράφει η ποιήτρια, «που στέκει ψηλά μισό, σαν μισή ωραιότητα». Μακάρι το εύχομαι για όλους που γράφουν επειδή δεν περνούν καλά. Γράφουν μισά; Γράφουν συγκεκριμένα ;Γράφουν μόνο τον Αύγουστο; Γράφουν όμως. Εξακολουθητικά. Το παλεύουν, γνωρίζοντας ότι οι άλλοι δεν θα κουραστούν ποτέ να ομιλούν.