Πάμε Αργολίδα για Κατερίνα Ευαγγελάτου και Μαρία Ναυπλιώτου
Δυο από τις πιο πολυαναμενόμενες παραστάσεις αρχαίου δράματος του καλοκαιριού, η «Αλκηστη» και η «Μήδεια» δεν θα έρθουν τελικά στην Πάτρα, αφού δεν συμπεριλαμβάνονται στα προγράμματα των δυο τοπικών φεστιβάλ. Ετσι, μεγάλη μερίδα «ανήσυχων» θεατρόφιλων θα βρεθεί στην Επίδαυρο τα παρασκευο-σάββατα 28-29 Ιουλίου και 4-5 Αυγούστου. Και οι δυο παραγωγές υπογράφονται σκηνοθετικά από δυο σκηνοθέτιδες που έχουν κάνει αίσθηση τελευταία στη θεατρική Αθήνα: τη νεαρή Κατερίνα Ευαγγελάτου ένα από τα πιο ηχηρά ονόματα στο καινούριο σκηνικό προσκήνιο με τη νεωτεριστική οπτική, αλλά και την Μαριάννα Κάλμπαρη, που έχει αναδειχθεί ως το πρόσωπο που ανανέωσε την παράδοση του Θεάτρου Τέχνης συμβάλλοντας και στην οικονομική του επιβίωση.
«ΑΛΚΗΣΤΗ»-28-29/7
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου κάνει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο στην Επίδαυρο μετά από κάλεσμα του Εθνικού Θεάτρου και αφιερώνοντας την παράσταση στη μνήμη του θεατρανθρώπου πατέρα της Σπύρου Ευαγγελάτου. Με τους Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο (Αδμητο), Γιάννη Φέρτη (Φέρη), Δημήτρη Παπανικολάου (Ηρακλή) αλλά και την ανερχόμενη Κίττυ Παιταζόγλου στον ομώνυμο ρόλο -καθώς αντικατέστησε την αρχική πρωταγωνίστρια Μαρία Κίτσου- θα ζωντανέψει μια από τις λιγότερο γνωστές και σπανιότερα παιγμένες τραγωδίες.
Πρόκειται για μια αινιγματική ιστορία που θίγει ηθικές αρχές και σχολιάζει το θάνατο, την εξουσία, το γάμο και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Η Αλκηστη πεθαίνει στη θέση του συζύγου της βασιλιά Αδμητου, ο οποίος ξεφεύγει από τον πρόωρο θάνατο με τη βοήθεια του Απόλλωνα. Ο Ηρακλής ως φιλοξενούμενος ανακαλύπτει το πένθος και αποφασίζει να φέρει πίσω τη νεκρή γυναίκα από τον Αδη. Όπως εξηγεί η σκηνοθέτης το έργο αναρρωτιέται «ποιος αξίζει περισσότερο να ζήσει, ποιος να πεθάνει, και για ποιο λόγο; Μπορεί η πραγματικότητα του θανάτου να ανατραπεί χωρίς συνέπειες;» Η παράσταση τοποθετεί το έργο σε μία ανδροκρατούμενη στρατιωτική κοινωνία της νεότερης Ελλάδας, όπου η ζωή της Γυναίκας είναι σαφώς μικρότερης αξίας από εκείνη του Άνδρα και οι πολίτες δεν τολμούν να αντιταχθούν στις εντολές του αρχηγού τους. Ήδη την εποχή που γράφτηκε (438 π.Χ) η Άλκηστη θεωρήθηκε πολύ τολμηρή για τα κοινωνικά ήθη της εποχής της.
Η παράσταση επιχειρεί να αναδείξει τη συνύπαρξη των δύο Κόσμων του έργου, του ρεαλισμού και της ποίησης, του πικρού σαρκαστικού χιούμορ και της αγωνίας του ανθρώπου μπροστά στον Θάνατο. Η Άλκηστη είναι για εμάς ένα αδυσώπητο, κυνικό δράμα που γελά σαρκαστικά.
«ΜΗΔΕΙΑ»- 4-5/8
Η Μαριάννα Κάλμπαρη και το Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν παρουσιάζουν σε συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων την δημοφιλέστατη ευριπίδεια τραγωδία για τη βαρβαρότητα του έρωτα αξιοποιώντας τη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά και χρίζοντας πρωταγωνίστρια μια από τις πιο χαρισματικές ηθοποιούς των ημερών μας, τη Μαρία Ναυπλιώτου. Με τους Χάρη Φραγκούλη, Φωτεινή Μπαξεβάνη, Θεοδώρα Τζήμου, Αλέξανδρο Μυλωνά, Γεράσιμο Γεννατά στο πλευρό της θα ξετυλίξει το μύθο της Μήδειας όπως τον ξέρουμε από τον Ευρυπίδη μαζί με ένθετα κείμενα και ποιήματα της αρχαιοελληνικής γραμματείας (Πλάτωνας, Σαπφώ, Θεόκριτος, Αρτεμίδωρος κ.ά.). Η παράσταση του Θεάτρου Τέχνης επιθυμεί να μιλήσει για το ανεξήγητο του έρωτα. Γι’ αυτό το «μέγα κακό που σπαράζει τους ανθρώπους». Για τον πόθο που είναι δεμένος με τον πόνο, για τους όρκους αιώνιας αγάπης και πίστης που δίνονται για να καταπατηθούν, για την προδοσία, την εκδίκηση, την καταστροφή.
Δεκαπέντε ηθοποιοί και τέσσερις μουσικοί, ζωντανεύουν επί σκηνής το μεγαλύτερο και αγριότερο παραμύθι που επινοήθηκε ποτέ για τον έρωτα. Μέσα από τα υλικά του ονείρου μιλούν για τη βαθιά λαχτάρα του ανθρώπου να ενωθεί με το άλλο του μισό. Για «τη βαριά και αθεράπευτη οργή που γεννιέται ανάμεσα σε εκείνους που είχαν αγαπηθεί». Για τον έρωτα που μένει πληγή ανοιχτή. Όπως αναφέρει η ίδια η Μαρία Ναυπλιώτου:
«Δεν νομίζω πως πρέπει να υποδουλώσουμε τη Μήδεια ως ηρωίδα στις εγκληματικές πράξεις της. Δεν είναι μόνο η παιδοκτόνος. Είναι κάτι πέρα από αυτό. Η απόλυτη αφοσίωση και εμμονή της στον έρωτα προσωπικά με συγκινεί, πόσο μάλλον σήμερα που μια τέτοια θέση είναι σχεδόν αδιανόητη. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που οι περισσότεροι θεατές δεν την καταδικάζουν και αυτό έχει τρομερό ενδιαφέρον. Μήπως τελικά η Μήδεια αγγίζει τη μοναξιά μας, τη διάθεση για πόθο και έρωτα, τη διάθεση να μη συμβιβαστούμε, την κατασκευή και προάσπιση της εστίας; Μην ξεχνάμε πως και στην τραγωδία η Μήδεια δεν τιμωρείται από ανθρώπινους νόμους, καθώς στο τέλος φεύγει με το άρμα του Ήλιου».
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
