Back to Top
#TAGS ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ Αιγιάλεια Νάσος Νασόπουλος Ρούλα Πισπιρίγκου Βασιλιάς Κάρολος της Αγγλίας Κέιτ Μίντλετον
Αγγελίες
Μην ψάχνεις, βρες στο
THE BEST

ΑΠΟΨΕΙΣ

/

Για τις «φλούδες λεμονιού»

Για τις  «φλούδες λεμονιού»

Του Σπύρου Μαραγκού

« Καλημέρα. Δεν έχω καφέ να σε κεράσω, όμως μπορούμε να πούμε τόσα πολλά….»  Έτσι ξεκινούσε την ιστορία της. Απλά. Ήρεμα. Όπως ένα συνηθισμένο πρωινό. Σαν αυτά των παιδικών μας χρόνων. Με την τσίμπλα στο μάτι και κατευθείαν στο κουτί με τα παιχνίδια. Στο ένα χέρι το playmobil καουμπόης και στο άλλο το ποτήρι με το γάλα. «Πιες παιδί μου το γάλα σου και παίζεις μετά» έτρεχε η φωνή της μέσα από την κουζίνα. «Δεν μπορώ να το πιώ,έχει πιάσει πέτσα» και το παρατούσα κάτω με κίνδυνο ανά πάσα στιγμή να χυθεί στο δροσερό μωσαϊκό.  «Αμάν πια κάθε πρωί το ίδιο πράγμα, δώσε μου το να στο σουρώσω…»

« Δες εδώ! Καρναβάλι στην Πάτρα! Τώρα τα θυμάμαι όλα! Ντυμένη μπαλαρίνα και ο Τόμας χορευτής! Όλα ήταν μαγικά εκείνο το διήμερο. Πιστεύαμε ότι βρισκόμαστε σε παραμύθι….» συνέχισε να γράφει και να φτιάχνει την μικρή της ιστορία. Ξεδιάλεγε μια – μια τις κλωστές από την ψυχή, ξεχώριζε τις αποχρώσεις, ψηλάφιζε με τις άκρες των δαχτύλων της το πάχος και την υφή τους,  τις συνδύαζε και στο τέλος τις κεντούσε πάνω στο λευκό χαρτί.

« Δεν ξέρω αν ήταν δυνατή ή αδύναμη, ξέρω όμως ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος με έναν μοναδικό τρόπο, γιατί έχει συναισθήματα και μια έντονη επιθυμία για ζωή» και μια δυνατή γροθιά κατέληξε στο στομάχι κόβοντας την ίδια στιγμή την αναπνοή.  Από ένα τόσο δα χεράκι.

« Στο βάζο δίπλα στο λαμπατέρ υπάρχει μια μαραμένη μαργαρίτα, ενώ κάτω από τον καναπέ έρχεται που και που μυρωδιά από λεμόνι…» και έκλεισε την ιστορία της. Με μια εικόνα. Στο σαλόνι ενός σπιτιού που παλεύει να κρατήσει μακριά την λήθη. Ένα λαμπατέρ να προσπαθεί με την λάμψη της νοσταλγίας να δώσει ζωή στην μαργαρίτα που ζει μόνη της μέσα στο βάζο. Και το λεμόνι, κρυμμένο κάτω από τον καναπέ να κρυφοκοιτάζει και να μας κερνάει μυρωδιές αγάπης, έρωτα και ζωής.

Έχω μια ανιψιά. Είναι δώδεκα χρονών. Την γνώρισα σήμερα το πρωί. Με κέρασε λεξούλες. Καθαρές και αθώες. Σαν το χαμόγελο που έχουν τα λαμπερά της μάτια.  Μου κράτησε το χέρι, με έβαλε στον κόσμο της και μου ταξίδεψε για λίγο την ζωή. Και μετά με άφησε μόνο μου, απέναντι από την οθόνη του υπολογιστή να κολυμπάω στα ζουμιά μου. Με την μαμά της μεγαλώσαμε μαζί. Μάθαμε γράμματα στα ίδια θρανία. Παίξαμε και τρέξαμε στην ίδια γειτονιά. Είναι πολύ περήφανη για την κόρη της. Μια ευχή. Πάντα καλότυχη.

Υ.Γ. Η ιστορία της έχει τίτλο « Φλούδες Λεμονιού». Δεν έχει σημασία ότι απέσπασε βραβείο στον πανελλήνιο διαγωνισμό παιδικού διηγήματος. Άλλωστε σε λίγα χρόνια θα διαβάζουμε όλοι τις ιστορίες της.

 

Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr

* Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Απόψεις» του thebest.gr απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του portal.

Απόψεις