Προσφυγικά Πατρών

Περπατώντας τον δρόμο (άνευ ονοματολογίας), στην προέκταση της Ιωνίας, βρέθηκα στη καρδιά των «απολιθωμένων σπιτιών» στη περιοχή που την προσφωνούμε  Προσφυγικά. Ο δρόμος είναι ασβεστωμένος και, δεξιά και αριστερά είναι μπλε.

Η απόσταση του διαβάτη από τις εισόδους των σπιτιών μια ανάσα, προσκυνάς για να περάσεις το κατώφλι τους. Τα παράθυρα μικρά, ίσα-ίσα που χωρούν τα ζαριασμένα γυναικεία πρόσωπα με το μαύρο τσεμπέρι, το μαύρο δεν το αποχωρίζονται ποτέ, ζουν μ’ αυτό. Έξω από τα σπίτια υπάρχουν ξύλινες καρέκλες με ψαθί, η μία αντικριστά στην άλλη, αυτές μόνο ακούν δεν μιλάνε, στοιχειωμένες δεν είναι, πικραμένες ναι.

Καλά είναι σήμερα, τώρα έχει δροσούλα, αλλά μετά… Είχα σκοπό να πω Καλημέρα, αλλά μένω στο Κα…

Καλημέρα παιδί μου.

Καλημέρα σας.

Έλα Μέλπω.

Έρχομαι.

Νάσου και βλέπω τη Μέλπω. Μεσαίου αναστήματος με μαύρες κάλτσες μέχρι το γόνατο, που ταίριαζαν με τις μαύρες παντόφλες της. Λουλουδιστή η ρόμπα της με κουμπιά από πάνω μέχρι κάτω, ένα από αυτά ξεκούμπωτο λίγο πιο κάτω απ’ το κόρφο της με τα μαλλιά της πιασμένα κότσο, κρατώντας ένα πιάτο στο αριστερό της χέρι που το συνόδευε με χαμόγελο, πρέπει να ήταν γύρω στα 80, φαίνονταν χειμαρρώδης.

Δε σε πρόλαβα. Καλημέρα παιδί μου.

Καλημέρα.

Εμείς κάπου – κάπου το «σαμπάιλε», φτιάχνουμε τηγανίτες με τον καφέ.

Ναι. (της λέω εγώ σχεδόν αμήχανα).

Το πρωί (μου λέει). Σαμπάιλε είναι το πρωί, παιδί μου. Που να το ξέρεις. Από πού είσαι; Εμείς είμαστε από τη Μικρασία. Mην κάθεστε εκεί κυράδες θα πιάσει ζέστη, πηγαίνετε στο ΜΕΓΚΟ. Σαν σήμερα έχασα στον άντρα μου τον Κώστα.

Να τον θυμάστε. (της λέω).

Ευχαριστώ και καλό δρόμο παιδί μου.

Συνέχισα για τη δουλειά μου αναπολώντας και ταξιδεύοντας με ασφάλεια σε εποχές  που γι’ αυτούς τους ανθρώπους ήταν δύσκολες. Διαπίστωσα πόσο έχουν αποδομηθεί συναισθήματα, σχέσεις, άνθρωποι, αξίες σε μια εποχή που θα περίμενε κάποιος ότι θα είχαν πρωταγωνιστικό και σημαίνοντα ρόλο. Ακούσια ψέλλισα: «λυπάμαι».

-Περνώντας κάποιος με άκουσε σταυροκοπήθηκε και γέλασε, σαν να έλεγε: «και που να έρθουν οι 43 βαθμοί, τι έχουμε να δούμε».

Εγώ πάλι αποφάσισα ότι του χρόνου την ίδια μέρα θα φτιάξω τηγανίτες το «σαμπάιλε» και θα πιώ καφέ μαζί τους.

Υπ.: MEΓΚΟ = Τρίκυκλο δίχρονο, δύο θέσεων επικαθίμενο κατασκευασμένο το 1954 στα Τρίκαλα. Έπαιρνε εμπρός με μανιβέλα, συνήθως τρείς ξερές, όπως λένε οι γνώστες.