Μια Εργατική Πρωτομαγιά χωρίς… εργαζόμενους

Πρωτομαγιά. Εορτή των εργαζομένων. Απεργία των εργαζομένων. Για τα δικαιώματά τους και για την υποχρέωση κάθε πολιτείας να παρέχει πεδίο εργασίας. Διαχρονικό και σημαντικό το μήνυμα της Πρωτομαγιάς. Σήμερα όμως, στην χώρα μας, επέτειος με τυπική σημασία. Απλούστατα γιατί οι εργαζόμενοι της κρίσης και των μνημονίων έχουν… εξαϋλωθεί. Πολλοί δε που έχουν εργασία βρίσκονται υπό καθεστώς ομηρείας. Είτε είναι στο Δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα. Και οι συνδικαλιστές απαθώς –άλλωστε πλέον δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο-τιμούν μία επέτειο απλά για τα προσχήματα, καθώς προ πολλού έχουν χάσει την δύναμη που θα έπρεπε να είχαν κατακτήσει για εντελώς διαφορετικούς λόγους από εκείνους για τους οποίους τελικά την χρησιμοποίησαν.

Θα είχε την σημασία της όμως ακόμα και σήμερα αν οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές διαχρονικά αντιμετώπιζαν τις ανάγκες των εργαζομένων με προοδευτισμό ουσίας και όχι απλά ως προαγωγοί μισθολογικών απαιτήσεων και άλλων «ειδικών συμφερόντων». Ή ακόμα και ως εφαλτήριο διεκδίκησης μίας βουλευτικής έδρας και υπουργοποίησης. Μπορεί να είμαι ρομαντικός αλλά στην δική μου πολιτική ηθική δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν δύο καπέλα για όσους προασπίζουν τα συμφέροντα των εργαζομένων. Ειδικά όταν σήμερα αυτοί έχουν εγκαταληφθεί στο έλεος της ανύπαρκτης …εργασίας.

Εν μέσω αφθονίας όμως, κανείς δεν σκέφθηκε να διαμορφώσει άμυνες για τους εργαζόμενους σε περίοδο κρίσης. Θα μου πείτε. Εδώ δεν είχαν την δυνατότητα οι πολιτικοί, οι συνδικαλιστές πως θα μπορούσαν να είναι προετοιμασμένοι; Και όμως. Για όσους γνωρίζουν, ο υγιής συνδικαλισμός πάει χέρι –χέρι με την ανάπτυξη. Πάει χέρι –χέρι με την εργοδοσία. Ελέγχει αλλά προτείνει και λύσεις. Δίνει το παράδειγμα με τις πράξεις των ηγετών του. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί οι συνδικαλιστές πυροσβέστες για παράδειγμα βρίσκονται στις «μάχιμες» επάλξεις όλο το εικοσιτετράωρο, ενώ για άλλους τομείς υπάρχουν εξαιρέσεις και προνόμια. Άραγε ποια κατηγορία θα πρέπει να αποτελεί το παράδειγμα μίας χώρας που θα πρέπει να ανακάμψει;

Αλήθεια λοιπόν τι εορτάζεται την Εργατική Πρωτομαγιά σήμερα; Μνήμες και θύμισες που απλά διευκολύνουν όσους σήμερα είναι στα πράγματα –υπάρχουν βέβαια και φωτεινές εξαιρέσεις-να δώσουν ρόλο στην υπόστασή τους, ή την ανάγκη να κτισθεί ένα δυνατό συνδικαλιστικό κίνημα για την μετά την κρίση περίοδο. Προοδευτικό και με διάθεση συνεργασίας και συμμετοχής στην προσπάθεια ανάταξης της χώρας.

Αποτελεί οξύμωρο δε, πως κατά την φετινή Πρωτομαγιά, οι διαρροές για εν δυνάμει συμφωνία με την «Τρόικα» και ένα κεκαλυμμένο 4ο «μνημόνιο» θα μας βρει όλους υπό την «σκέπη» κατάργησης κοινωνικών επιδομάτων, πολιτικών στήριξης των ευπαθών ομάδων, περικοπές συντάξεων, αύξησης φορολογίας εισοδήματος, εργασία τις Κυριακές και άλλα πολλά. Μήπως λοιπόν, αφού η φετινή Εργατική Πρωτομαγιά δεν θα μπορέσει να αναδείξει κάτι ποιο ελπιδοφόρο από την περσινή –το αντίθετο μάλιστα- και τα πεδία αντίδρασης είναι ανύπαρκτα, είναι μία ευκαιρία μαζικά να απέχουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα πολιτικά κόμματα, ώστε να περάσει ένα βουβό μήνυμα κατάθλιψης για την διάλυση του κοινωνικού ιστού, των υγιών εργασιακών προνομίων και της δυνατότητας αντίδρασης. Ίσως μέσα από την βουβαμάρα προέλθει σκέψη και περισυλλογή για τα λάθη του παρελθόντος και την ανάγκη ανάδειξης πολιτικής ουσιαστικής αντίδρασης για το μέλλον.