Υπόθεση Σάλλα: Η ελληνική αστική δημοσιογραφία στο ύψος... των αφεντικών της

Παντού στον λεγόμενο προηγμένο Δυτικό κόσμο τα μέσα ενημέρωσης, είτε διαδικτυακά είτε έντυπα είτε τηλεοπτικά πλην ελαχίστων εξαιρέσεων υπηρετούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Αυτή είναι που ορίζει την καθημερινή θεματολογία τους, αυτή δίνει κατεύθυνση στις δημοσιογραφικές έρευνες ακόμα και αν τα ευρήματα τους μοιάζουν πολλές φορές συνταρακτικά στα μάτια των αναγνωστών.

Αυτό συμβαίνει γιατί η ίδια η αστική τάξη είναι αυτή που είτε άμεσα έχει στην ιδιοκτησία της τα μέσα ενημέρωσης είτε έμμεσα τα χρηματοδοτεί και τα ελέγχει πλήρως.  Αυτό ωστόσο που κατάφεραν όλα τα κορυφαία αστικά μέσα ενημέρωσης στην Ευρώπη και την Αμερική παρά τον σαφή ταξικό τους προσανατολισμό είναι να τηρούν μια στοιχειώδη δημοσιογραφική δεοντολογία. Είναι αυτή η ελάχιστη συνθήκη που στην ουσία λέει στον αναγνώστη ή τον τηλεθεατή ότι ναι μεν σε κοροϊδεύω άλλα όχι με κυνισμό. Είναι αυτή η ελάχιστη υποχρέωση που τα ελληνικά αστικά μέσα ενημέρωσης δεν τηρούν.

Ο οικονομικός εισαγγελέας Παναγιώτης Αθανασίου παρήγγειλε να ασκηθεί δίωξη για κακούργημα στον επί εικοσιπέντε χρόνια επικεφαλής της Τράπεζας Πειραιώς, Μιχάλη Σάλλα . Πλην των ελαχίστων εξαιρέσεων που ανέφερα προηγουμένως η είδηση δεν φιλοξενήθηκε από κανένα άλλο μέσο ενημέρωσης. Πρόκειται για δίωξη κεντρικού τραπεζίτη με ένα πόρισμα που παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Αφήνω στην κρίση του καθενός το αν μια τέτοια είδηση θα έπρεπε όχι μόνο να αναπαραχθεί από όλα τα ελληνικά δημοσιογραφικά μέσα αλλά και να αποτελέσει παράλληλα αντικείμενο περαιτέρω δημοσιογραφικής έρευνας.

Λίγες μέρες μετά την αποκάλυψη της είδησης το όνομα του Μιχάλη Σάλλα μπήκε επιτέλους στους τίτλους ειδήσεων των περισσότερων μέσων ενημέρωσης. Όχι όμως εν είδει δημοσιογραφικού καθήκοντος. Δημοσιεύθηκε αυτούσια η απάντηση του στις κατηγορίες χωρίς να δημοσιευθούν παράλληλα οι ίδιες οι κατηγορίες. Νομίζω πως δεν χρειάζεται να έχει διαβάσει κανείς τον κώδικα δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ για να καταλάβει ότι στην Ελλάδα ο κυνισμός της αστικής δημοσιογραφίας είναι αξιοζήλευτος ακόμα και από ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Ο Σάλλας και ο κάθε Σάλλας με μια πρωτοσέλιδη διαφήμιση σε μια Κυριακάτικη εφημερίδα, ή ένα κεντρικό διαφημιστικό banner έχει αγοράσει τη σιωπή του δημοσιογράφου κάνοντας παράλληλα μια χρυσή επένδυση. Αυτή των ανενημέρωτων πολιτών και της χειραγωγούμενης κοινής γνώμης που θα του επιτρέπει να αναπαράγεται εις το διηνεκές.

Αυτά τα δημοσιογραφικά μέσα που ελέγχθηκαν από την επιτροπή της Βουλής για σχέσεις διαπλοκής με την πολιτική εξουσία και τις τράπεζες είναι και αυτά που  θα σιωπήσουν οποιαδήποτε αποκάλυψη προκύψει και από την αντίστοιχη επιτροπή για τα σκάνδαλα των δισεκατομμυρίων στον χώρο της Υγείας. Σε αυτή την περίπτωση φυσικά πρόκειται εκτός των άλλων και για το στοιχειώδες ένστικτο αυτοσυντήρησης.

Να χαιρόμαστε λοιπόν τη δημοσιογραφία επιπέδου Τουρκίας του Σουλτάνου πλέον Ερντογάν. Με τη μόνη διαφορά ότι στην Ελλάδα σπανίως κατά την μεταπολίτευση λογόκρινε τα μέσα η επίσημη πολιτεία. Στην Ελλάδα υπάρχει η αυτολογοκρισία και την αγοράζει ο εγχώριος καπιταλισμός όσο όσο. Έτσι στήθηκαν άλλωστε και τα δημοσιογραφικά ''μαγαζιά''. Λίγη κρατική διαφήμιση π.χ ΚΕΕΛΠΝΟ και μια δυο τράπεζες σταθεροί πελάτες.  Διαφημιστικές καταχωρήσεις και δάνεια με αέρα.

Αυτό το ισοπεδωτικό ''αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι'' που χωράει δυστυχώς τόσο τον μεροκαματιάρη που θέλει να κάνει τη δουλειά του αλλά του κόβει τα ρεπορτάζ η εργοδοσία γιατί ''ο κύριος Τάδε ακουμπάει λεφτά στο μαγαζί μας'' όσο και τους διάφορους ''Θέμους'' και ''Μπογδάνους'', θα ακούγεται για πολλά χρόνια ακόμα. Για την ακρίβεια θα ακούγεται για όσο καιρό η δημοσιογραφία λειτουργεί στην υπηρεσία των αφεντικών και όχι του λαού.