Η Ναταλία Τσαλίκη έρχεται στην Πάτρα και μιλάει στο thebest.gr: "Φέτος η οικονομική κρίση άπλωσε τα πλοκάμια της και στο θέατρο"

Παρασκευή και Σάββατο βράδυ ως Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς

Από τις πετυχημένες αλλά και αγαπημένες ηθοποιούς της γενιάς της η Ναταλία Τσαλίκη έχει αφήσει το στίγμα της στο ελληνικό θέατρο. Μπορεί να παρακολούθησε το πρώτο έτος στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, αλλά την εγκατέλειψε, καθώς έψαχνε πιο δημιουργικά πράγματα, τελείωσε τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Από τότε μέχρι σήμερα έχει κάνει σημαντικές δουλειές που ξεχώρισαν ενώ δεν σταματά να υπηρετεί το θέατρο.

Την Παρασκευή συνάντησε το Πατρινό κοινό στο Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων». Έχοντας ενσαρκώσει ρόλους σε έργα των Γκολντόνι, Μολιέρου, Σαίξπηρ, Κρετς, Μάμμετ, Στρίνμπεργκ, Τσέχοφ, Γκόγκολ, Μακ Ντόνα και άλλους, δίνει σάρκα και οστά στην Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς.

Πρόκειται για κοινωνικό έργο του Στέφεν Τίμπερλεϊ που παρουσιάζει την αληθινή ιστορία της χειρότερης τραγουδίστριας του κόσμου, η οποία έμεινε πιστή στο όνειρό της και ανάγκασε το κοινό να υποκλιθεί όχι στη φωνή της, αλλά στην αγάπη της για την όπερα.

Η Ναταλία Τσαλίκη λίγο πριν την επίσκεψη της στην πόλη μίλησε στο thebest.gr για την παράσταση, το ρόλο της, την υποκριτική στη ζωή της, αλλά και για τα μελλοντικά της σχέδια.

Για την σχέση της με την Πάτρα…

«Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη σχέση με την Πάτρα όμως έχω έρθει αρκετές φορές στην πόλη, στο πλαίσιο καλοκαιρινών περιοδειών και έχω παίξει σε αυτό το υπέροχο θέατρο που έχετε, το Ρωμαϊκό Ωδείο».

Για το έργο και τον ρόλο της..

«Πρόκειται για ένα πολύ ιδιαίτερο, συγκινητικό και ευαίσθητο έργο. Μιλάει για έναν άνθρωπο που έζησε, ένα ιστορικό πρόσωπο το οποίο θα καταλάβουμε και να κατανοήσουμε τις ακρότητες στις οποίες κάνει. Είναι ακρότητα να εκθέτεις τον εαυτό σου σε μεγάλους συναυλιακούς χώρους όντας παράφωνος.

Προσπαθούμε να παρακολουθήσουμε λοιπόν τι είναι αυτό που την έσπρωχνε σε αυτή την κατεύθυνση, σε αυτή την συμπεριφορά, σε αυτή την παθιασμένη σχέση της με την μουσική. Ψάχνουμε να βρούμε τι είναι αυτό που την κάνει να μην είναι απλά μια γραφική φιγούρα μια παράφωνης γυναίκας που πήγαινε ο κόσμος για να την ακούει και να γελάει.

Όπως είναι γραμμένο το έργο, προσφέρεται για κάτι τέτοιο. Ο πιανίστας της αφηγείται τη ζωή της. Ήταν μαζί της τα τελευταία 12 χρόνια της ζωής και μας την παρουσιάζει από όλες τις πλευρές. Δεν βλέπουμε μόνο το επιφανειακό και αστείο κομμάτι της που είναι όντως αστείο. Την γνωρίζουμε και σαν άνθρωπο. Ο πιανίστας της αναρωτιέται τι ήταν αυτό που τον έκανε να μείνει μαζί της τόσα χρόνια, ενώ ήταν ένας επαγγελματίας μουσικός».

Η προσέγγιση του ρόλου…

«Μέσα από τις πρόβες και τη δουλειά κατανόησα αυτή την γυναίκα. Το πώς πλησιάζει ένας ηθοποιός τον ρόλο του σχετίζεται και με το καταστάλαγμα ολόκληρης της ζωής του. Σε κάθε φάση της ζωής μας αλλά και ηλικία προσεγγίζουμε με διαφορετικό τόπο έναν ρόλο.

Γι αυτό λέμε .. «Αυτός ο ηθοποιός έχει μεστώσει, έχει ωριμάσει ή όχι». Το πώς αντιμετωπίζει κανείς ένα ρόλο έχει να κάνει και με το τι έχει ζήσει, από την σταδιοδρομία του».

Οι δυσκολίες της παράστασης…

«Το δύσκολο ήταν ότι έπρεπε να διαθέτω και φωνητικές ικανότητες, έπρεπε να κάνω μαθήματα, να μάθω να τοποθετώ τη φωνή μου όσο πιο σωστά μπορώ να τραγουδήσω τα κομμάτια όπως το έκανε εκείνη. Πέρα από το υποκριτικό υπήρχε και αυτό το τεχνικό θέμα.

Έκανα καθημερινά μαθήματα φωνητικής γιατί είναι απαιτητικό να τραγουδάς πάνω σε αυτές τις νότες όσο φάλτσες κι είναι. Το πιο δύσκολο για εμένα είναι το ότι τραγουδάω ακαπέλα. Πρέπει να έχω στο νου μου σωστή φωνή και μελωδία…. αλλά να τραγουδάω φάλτσα».

Η ανταπόκριση και τα συναισθήματα του κοινού…

Ο κάθε άνθρωπος παίρνει από μια παράσταση αυτό που του χρειάζεται. Είναι κάτι πολύ προσωπικό και τα μηνύματα που δέχεται καθένας διαφέρουν. Θεωρώ πως όταν κάτι που έχει δει στην θεατρική σκηνή σε έχει συναντήσει βαθιά, δεν μπορείς καν να μιλήσεις. Όταν ακούω πολλά λόγια και αναλύσεις πάνω σε ένα έργο και μια παράσταση σκέφτομαι ότι κάτι δε πάει καλά.

Όταν κάτι έχει αγγίξει τον θεατή φαίνεται με ένα βλέμμα, με ένα «Ευχαριστώ».

Περί Τέχνης..

«Στην τέχνη δεν υπάρχει σωστό η λάθος. Όσο περισσότερο πάθος υπάρχει τόσες περισσότερες πιθανότητες έχει κάτι να πετύχει. Και σε αυτή την παράσταση θίγεται και το θέμα της καταπίεσης σε αυτήν, του «φασισμού του τέλειου».

Η ταύτιση με τους ρόλους…

«Δεν βρίσκω κοινά σημεία με τους ρόλους μου, ταυτίζομαι μαζί τους, είμαι ο ίδιος ο ρόλος. Στην τέχνη δεν υπάρχει χρόνος. Ο ηθοποιός έχει την ευλογία μέσα από την δουλειά του να σταματάει να παγώνει τον χρόνο».

Η επιλογή των ρόλων…

«Δεν επιλέγω μακροπρόθεσμα ρόλους. Όταν τελειώνει κάτι σκέφτομαι ίσως τι είναι αυτό που έχω ανάγκη ή που θα ήθελα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα το έχω τελικά».

Οι ρόλοι που την σημάδεψαν...

«Ο ρόλος μου στο «Η Βασίλισσα της ομορφιάς» και ο ρόλος στο «Οι ευτυχισμένες μέρες» είναι κάποιοι από αυτούς. Για το τωρινό μου ρόλο θα έλεγα ότι είναι ο ρόλος της ζωής μου, ένας ρόλος σταθμός».

Τηλεόραση και θέατρο...

«Η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην ελληνική τηλεόραση είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης. Μέχρι πέρσι δεν είχε αγγίξει το θέατρο όμως από φέτος άπλωσε κι εκεί τα πλοκάμια της. Ο κόσμος δυσκολεύεται να παρακολουθήσει παραστάσεις. Αυτό δε συνέβαινε πριν ένα χρόνο».

Τα μελλοντικά σχέδια...

«Το καλοκαίρι θα ανεβάσουμε την Λυσιστράτη με τον Γιάννη Μπέζο και τον Πέτρο Φιλιππίδη». Για τους ηθοποιούς έχει μεγάλη σημασία ποιοι είναι οι άνθρωποι με τους οποίους μοιράζεται τη σκηνή. Εδώ λοιπόν, πρόκειται για μια ωραία συνάντηση. Όταν με τον Γιάννη Μπέζο έχω τη σχέση που έχω ή όταν με τον Πέτρο Φιλιππίδη έχω μια τέτοια φιλική σχέση δε μπορώ παρά να χαίρομαι για την θεατρική μας συνύπαρξη.