"Οι εποχές σου"

Εχω μια τάση τον τελευταίο καιρό να προσπαθώ να παρομοιάσω την ζωή με διάφορα. Θάλασσα η ζωή. Σαν την καταιγίδα η ζωή και πάει λέγοντας. Δεν ξέρω που οφείλετε. Μπορεί να φταίει η εποχή. Μπορεί να με οδηγεί η ανάγκη να φωτίσω τα σκοτεινά μονοπάτια της αυτογνωσίας μου.  Ίσως πάλι να έχω και ένα δίκιο. Θηλυκού γένους όλα τους. Για σκέψου. Η θάλασσα. Η ζωή. Η καταιγίδα. Η γυναίκα. Η εποχή. Δεν γίνεται όλο και κάποια σχέση θα υπάρχει μεταξύ τους. Μην δίνεις σημασία. Αν θέλεις κιόλας προχώρα στην επόμενη σελίδα.

Νοσταλγία. Το φθινόπωρο σου. Ένας βαλς έξω στην φύση, πάνω σε ένα στρώμα κίτρινων φύλλων, που μέχρι σήμερα δεν κατόρθωσες να χορέψεις. Η αναχώρηση των χελιδονιών και η υπόσχεση ότι θα ξανανταμώσετε σύντομα. Το λασπωμένο χώμα, επιστροφή στην δημιουργία σου. Τα μελαγχολικά σου σούρουπα, βάρκες στους ορίζοντες των αναμνήσεων σου. Οι σκέψεις σου, λέξεις σκορπισμένες σε λευκά χαρτιά. Η νέα αρχή, ψευδαίσθηση της αθανασίας σου.

Επιθυμία. Η άνοιξη σου. Λιβάδια στρωμένα με παπαρούνες, το κόκκινο των παθών σου. Οι μυρωδιές των λουλουδιών, ζαλάδες της λογικής σου. Η επικράτηση της μέρας στην καθημερινή πάλη με την νύχτα. Σκοτάδι με φώς. Έρωτας με λογική Αιώνιοι πόλεμοι. Τα χρώματα, καμβάς ζωγραφισμένος με τα όνειρα σου. Τα χαμογελαστά, τα εύκολα σου. Οι μάχες που ξέρεις πως θα καταλήξουν στον γύρο του θριάμβου. Τα καθαρά νερά που τρέχουν να συναντήσουν τις θάλασσες των προσδοκιών σου.

Έρωτας. Το καλοκαίρι σου. Τα λιοπύρια, κλειδιά της ψυχής για να δραπετεύουν οι πόθοι σου. Το τραγούδι των γρύλλων, νυχτερινή καντάδα στα φεγγάρια σου. Τα αλμυρίκια, η δροσιά του μεσημεριού σου. Τα μακροβούτια, περιπλάνηση στους απύθμενους βυθούς της φαντασίας σου. Η θάλασσα, το στανταράκι σου. Τα λιμάνια, καταφύγια των δύσκολων καιρών σου. Οι έναστροι ουρανοί, σκεπάσματα της λαγνείας και των ηδονών σου. Τα μάτια της, αχ αυτά τα μάτια, ανεξίτηλο σημάδι πάνω στην καρδιά σου.

Ζόρια. Ο χειμώνας σου. Τα δύσκολα σου. Οι μάχες που ξέρεις πως θα σε βρουν στο τέλος να γλύφεις τις πληγές σου. Το λευκό που σου παγώνει το σώμα και η ζεστή ανάσα της ψυχής. Τα μασκαριλίκια σου, έτσι για να βγάζεις και εσύ την γλώσσα κάποιες φορές στην ζωή. Η μελαγχολία , στολίδι στο λευκό ξύλινο δέντρο σου. Τα γιορτινά σου τραπέζια, βλέμματα και πρόσωπα που θα ζουν για πάντα μέσα σου και που με το δικό τους τρόπο θα καθορίζουν την πορεία σου. Ένα μελομακάρονο της μάνας σου, έτσι για να γλυκάνεις λίγο τα πικρά σου.

Κάθομαι και το βασανίζω αρκετές ημέρες προσπαθώντας να βρω έναν λόγο για να το δημοσιεύσω. Και από το πουθενά προέκυψαν δύο μαζί. Ένα αναπάντεχο  … σε διαβάζω ……. και η άνιση μάχη ενός νέου ανθρώπου με το σκοτάδι της ψυχής.

ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΡΑΓΚΟΣ