Η πολιτική ως σημαία ευκαιρίας

Αντιγράφω από τα σημερινά ρεπορτάζ: «Οι πάντες περίμεναν ότι ο κ. Ιλχάν Αχμέτ επρόκειτο να ενταχθεί στη ΝΔ και όχι στο ΠαΣοΚ. Τι μεσολάβησε; Ο Ευριπίδης Στυλιανίδης ο οποίος έθεσε βέτο γιατί κινδύνευε η μελλοντική υποψηφιότητά του στη Ροδόπη». Και κάπως έτσι έκλεισε η πόρτα της Ν.Δ. οπότε ο βουλευτής κατέληξε στο ΠΑΣΟΚ.

Ωραία πράγματα. Το ακόμα ωραιότερο είναι ότι ο κ. Ιλχάν Αχμέτ ουδέποτε εξέφρασε την παραμικρή διαφωνία με τις θέσεις του Ποταμιού. Συμφωνούσε με όλα και τα υπερασπίζονταν. Απλώς το μόνο που τον ένοιαζε ήταν η επανεκλογή του και τίποτε άλλο. Η επανεκλογή του με οποιοδήποτε κόμμα και με απόλυτο κυνισμό. Κι ούτε είναι ο μόνος που δρα με αυτόν τον τρόπο. Πως είπατε; Θέλετε να μιλήσουμε για την έκπτωση του κοινοβουλευτισμού;

Και κάτι ακόμα. Η Φώφη Γεννηματά υποτίθεται πως ενδιαφέρεται για την ενοποίηση του κεντρώου-μεταρρυθμιστικού χώρου. Πως την αντιλαμβάνεται; Μεθοδεύοντας αποστασίες βουλευτών που φεύγουν από το κόμμα με το οποίο εκλέχτηκαν για να προσχωρήσουν στο δικό της. Αυτό κάπως αλλιώς λέγεται και όχι προσπάθεια ενοποίησης. Διότι από έψιλον αρχίζει η λέξη ενοποίηση, από έψιλον και η λέξη εξαγορά.

Και κάτι ακόμα. Είναι προφανές ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια σκληρή προσπάθεια διάλυσης της κοινοβουλευτικής ομάδας του Ποταμιού. Η προσπάθεια αυτή θα έχει συνέχεια, αυτό είναι βέβαιο. Το μόνο που μένει να αποδειχθεί είναι αν θα διαλυθεί μόνο η κοινοβουλευτική του ομάδα ή ολόκληρο το Ποτάμι.

Αλλά γι’ αυτό θα αποφασίσει, όταν έλθει η ώρα, το εκλογικό σώμα. Το οποίο είτε θα το στείλει στα αζήτητα, είτε θα αποφανθεί για τη χρησιμότητα του Ποταμιού στην πολιτική ζωή της χώρας, παρά τα καμώματα τέως βουλευτών του. Οι οποίοι το είδαν ως σημαία ευκαιρίας και προσωπικής αποκατάστασης, εξαπατώντας τους πολίτες που τους εμπιστεύτηκαν και το πολιτικό κόμμα που τους τίμησε.