Η πιο γλυκιά ιστορία στο νοσοκομείο του Αιγίου - Ανήμερα Πρωτοχρονιάς...

Μια συγκινητική ιστορία για το δεσμό δυο ηλικιωμένων ανθρώπων στο νοσοκομείο του Αιγίου την πρωτοχρονιά διηγείται με ιδιαίτερα γλαφυρό τρόπο η Σ.Κ. στο aigialeianews.gr . Αξίζει να τη διαβάσετε:

"Έρχεται το 2017 και η αλλαγή της χρονιάς μας βρίσκει στο σπίτι μας στον Πειραιά.

Βραδιά, που την περάσαμε εντελώς οικογενειακά. Δυο μέρες μετά, χωρίς να το θέλω πραγματικά, πράγμα πολύ παράξενο για μένα, μαζί με τους γονείς μου, τον ένα μου γιο και την ανιψιά μου, πήγαμε στο χωριό μου, λίγο έξω από το Αίγιο. Τη δεύτερη μέρα, από το πουθενά, βρέθηκα με τον πατέρα μου νοσηλευόμενο. Ένας θάλαμος νοσοκομείου με τέσσερις ηλικιωμένους δεν ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα. Η διάθεσή μου ήταν απαίσια και αναθεμάτιζα την τύχη μου. Η συνέχεια όμως με εξέπληξε.

Στο δωμάτιο, ακριβώς δίπλα στον πατέρα μου, ήταν ένας παππούς 94 ετών, ο μπάρμπα Θανάσης, ο οποίος νοσηλευόταν για εγκεφαλικό. Δεν μπορούσε να μιλήσει. Οι ήχοι που έβγαιναν από το στόμα του, ακαταλαβίστικοι. Μαζί του ήταν η σύζυγός του η κυρία Αθανασία αρκετά νεότερη, γύρω στα 76. Φαινόταν όμως πολύ μεγαλύτερη από την κούραση που κουβαλούσε. Αμέσως μόλις τακτοποιηθήκαμε, εκείνη ξάπλωσε στην καρέκλα της και αποκοιμήθηκε. Το ίδιο και η κυρία που πρόσεχε έναν παππού με πνευμονία, όπως και μια μικρούλα που έμεινε το βράδυ με τον παππού της, που επίσης είχε πάθει εγκεφαλικό. Εγώ πάλι δε μπορούσα να κλείσω μάτι και έβλεπα τον μπάρμπα Θανάση που ήταν πολύ ανήσυχος. Όλη τη νύχτα προσπαθούσε να γυρίσει πλευρό, να κατέβει από το κρεβάτι, του έπεφταν το μαξιλάρι και τα σκεπάσματα. Κάθε φορά λοιπόν που τα σκεπάσματα ακουμπούσαν κάτω, τα σήκωνα. Καταλάβαινα όμως ότι με κοιτούσε περίεργα. Κάποια στιγμή που πήγα να τα σηκώσω για πολλοστή φορά, μου βάζει μια φωνή, σα να μην ήθελε να τα αγγίξω. Αρχίζει να μου μιλάει με εκείνους τους ήχους που δε μπορούσα να καταλάβω. Κουνούσε το χέρι του για να με αποτρέψει και μετά μου έδειχνε τη γυναίκα του. Κατάλαβα ότι δεν ήθελε να τον βοηθήσω εγώ και έτσι αναγκαστικά ξύπνησα την κυρία Αθανασία. Δε μπορούσα όμως να την ξυπνάω κάθε λίγο και λιγάκι, οπότε του είπα πως πρέπει να το κάνω γιατί σέρνονται τα σκεπάσματά του. Το έκανα. Με κοιτούσε όμως αγριεμένος.

Την επόμενη μέρα έκανα τη θέση μου ακόμα χειρότερη. Προσέφερα σε όλους μπισκοτάκι εκτός από εκείνον. Όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί δε μπορούσε και δεν έπρεπε να φάει τίποτα. Αν τα βλέμματα σκότωναν, ήμουν νεκρή. Λίγο αργότερα συζητώντας με την κόρη και το γιό του, τους ανέφερα για το βράδυ. Μου είπαν πως δε δεχόταν βοήθεια ούτε από εκείνους. Μόνο από τη γυναίκα του. Αυτό είχε καταβάλει την κυρία Αθανασία. Ήταν στο νοσοκομείο πριν από τα Χριστούγεννα με τον μπάρμπα Θανάση με γρίπη και τώρα με το εγκεφαλικό. Έλεγε πως πονούσε η μέση της και η πλάτη της και έβηχε συνέχεια. Αφού δε μπορούσε άλλο από τον πόνο, ρώτησε ένα γιατρό ο οποίος της είπε πως πρέπει να βγάλει ακτινογραφία. Έφυγε λοιπόν για τα εξωτερικά ιατρεία και άφησε το παλικάρι της, όπως αποκαλούσε τον μπάρμπα Θανάση, με την κόρη τους, αναφέροντας το λόγο για τον οποίο φεύγει. Η ώρα περνούσε. Η κυρία Αθανασία δε φαινόταν πουθενά και ο μπάρμπα Θανάσης ήταν ανήσυχος. Στο μεταξύ ήρθε και ο γιός του, στον οποίο απ’ ότι κατάλαβα έχει μεγάλη αδυναμία. Όμως συνέχισε να είναι ανήσυχος και νευρικός. Το βλέμμα του μονίμως στην πόρτα. Να δεις που ψάχνει τη μάνα, λέει ο γιος, και τον κοιτάει ο πατέρας.

Μετά από ώρες έρχεται η κυρία Αθανασία. Και πραγματικά μόλις τη βλέπει ο μπάρμπα Θανάσης φωτίστηκε το πρόσωπό του, σήκωσε το χέρι του και της ζήτησε αγκαλιά και φιλί. Και μας λέει τα νέα: είμαι στο 303. Δηλαδή; ρωτάνε τα παιδιά της. Δηλαδή λοίμωξη του αναπνευστικού, η απάντησή της. Οι επόμενες δυο μέρες πέρασαν με την κυρία Αθανασία μια να έρχεται να βοηθάει τον άντρα της και μια να πηγαίνει να παίρνει την αγωγή της. Όποτε αργούσε να έρθει, ο μπάρμπα Θανάσης αγωνιούσε, μας κοιτούσε στα μάτια, ακόμα και μένα, μας ρωτούσε δηλαδή, που είναι; Γιατί αργεί; Έπαθε κάτι; Και εμείς τον καθησυχάζαμε. Και μόλις ερχόταν η κυρούλα του, της έκανε νόημα να πάει κοντά, της έδινε ένα φιλί και γύριζε το μάγουλό του για να πάρει και αυτός το φιλάκι του. Η πιο γλυκιά στιγμή!

Η αγωνία του έληξε με το δικό μας εξιτήριο. Μόλις φύγαμε, η κυρία Αθανασία πήρε τη θέση της στο διπλανό κρεβάτι, κοντά στον ήρεμο πλέον μπάρμπα Θανάση, τριγυρισμένοι από παιδιά και εγγόνια.

Η πιο όμορφη εικόνα!!!"