Πάτρα:Πορεία αύριο το μεσημέρι στο κέντρο από αντιεξουσιαστές για τα 8 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου

Στο κάλεσμα της αντιεξουσιαστικής κίνησης για την σημερινή κινητοποίηση αναφέρεται:

Δεκέμβρης 2016. Ο σύγχρονος κρατικός ολοκληρωτισμός, πιο ακμαίος από ποτέ εδραιώνεται στην κοινή γνώμη ως το μόνο διέξοδο από την κοινωνική παρακμή.

Γιατί η κοινωνική μεταβολή, που προέκυψε από μία πολύμορφη εξεγερτική διαδικασία συνείδησης και πράξης αφήνει ως παρακαταθήκη τελικώς πρακτικές που δεν συνάδουν με την συνεχή μεταβολή συγκυριών και στην καλύτερη περίπτωση διεξάγεται μια πορεία μνήμης του Αλέξη Γρηγορόπουλου; Αδιαμφισβήτητα, το πώς θα αναλύσουμε τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, όσον αφορά την κοινωνικοπολιτική παρακαταθήκη περνάει από το πρίσμα της πράξης επί τούτου, αλλά και από το πώς οδηγήθηκε η ελληνική κοινωνία στο να δημιουργήσει στη συνέχεια, αντανακλαστικά μίας πρώιμου χαρακτήρα συλλογικής ζωής μέσα σε συνθήκες έντονης και πρωτοφανούς εκμετάλλευσης της πλειοψηφίας αυτής.

Ο Δεκέμβρης του 08’ λοιπόν, ήταν μία διευρυμένου χαρακτήρα εξέγερση με τέλος και ζητούμενο την κοινωνική μεταβολή, αλλά χωρίς κάποιο συγκεκριμένο πρόσημο ή συγκεκριμένη ιδεολογική καθοδήγηση. Ο ίδιος ο Δεκέμβρης, αποτέλεσε πολιτική διαδικασία, γέννησε και διαμόρφωσε πολιτικά υποκείμενα που αντιλαμβάνονται τη συλλογική ευθύνη, τη συλλογική ζωή, ως τρόπο δημιουργίας νέων κοινωνικών αυτοθεσμών . Αυτό αποδείχθηκε στα εκάστοτε κινήματα των πλατειών το 11’, στις αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις γειτονιών, στο τολμηρό βήμα αυτοδιαχείρισης της παραγωγής, στις δομές συλλογικού – αδιαμεσολάβητου χαρακτήρα, που δημιουργήθηκαν ανά την Ελλάδα. Χωρίς να θεωρούμε το Δεκέμβρη την καταλυτική διαδικασία των πάντων, κατανοούμε πως ίσως και ασυνείδητα, υπήρξε ένα από τα γεγονότα που αποδόμησαν εμπράκτως το μονοπώλιο της κρατικής βίας, της ίδιας της κρατικής δομής και την δημιουργία χώρων όπου πραγματεύονταν τις έννοιες του δημόσιου χώρου και χρόνου και τις πραγμάτωναν πάνω σε ένα ευρύ πλαίσιο προς την ελευθερία σκέψης, δράσης, έκφρασης.

Προσπαθώντας να αναλύσουμε τις σημερινές συνθήκες, όπου η κοινωνία δέχεται τρομερή εξαθλίωση σε όλες τις πτυχές του γίγνεσθαι, και αντιστρόφως ανάλογα, το ανταγωνιστικό κίνημα βρίσκεται σε ύφεση, παρά την περαιτέρω γεωγραφική εδραίωση του έθνους κράτους με τη δημιουργία φραχτών και αντιστρόφως ,την συγκυριακή κατάλυση του έθνους κράτους στο επίπεδο του ποινικοκατασταλτικού δικαίου. Καταλήγουμε πως ο δρόμος προς την αξιοπρεπή διαβίωση με δεδομένα κοινωνικής αυτοθέσμισης, δεν είναι ούτε η ανάπτυξη του καπιταλιστικού μοντέλου, ούτε η επιμονή σε σοσιαλδημοκρατικές λογικές, αλλά ούτε και πρακτικές που αναπολούν την μακρινή Σοβιετία. Όσο γενικό και αόριστο μπορεί να ακούγεται, άλλο τόσο πρακτικό και εύκολο είναι, να δημιουργήσουμε δομές συλλογικής ζωής στο σήμερα, να ακολουθήσουμε παραδείγματα που έχουν αποδώσει, όπως η Βιομηχανική Μεταλλευτική, ο αγώνας των κατοίκων της Χαλκιδικής εναντίον της εξόρυξης χρυσού, σωματεία βάσης στους χώρους εργασίας, της αποανάπτυξης και προπαντός το πόρισμα της αλληλεπίδρασης μέσα στους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους.