Διαβάστε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα με αναφορές στην Πάτρα από το "Μυστικό της Σοφίτας" της Μαρίας Καρέλα

Στο μυθιστόρημα της «Το μυστικό της Σοφίτας» που κυκλοφόρησε πριν περίπου 8 χρόνια από τις εκδόσεις Ελάτη, η Μαρία Καρέλα που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 74 ετών, αφηγήθηκε μία ιστορία που ξεκινούσε το έτος 1959 και ξετυλιγόταν στην Αχαική γη, στην Πάτρα, με ήρωες τα μέλη της οικογένειας Σταθόπουλου, βιομηχάνου κρασιών και ναυτιλιακού πράκτορα.

Με μοτίβο το αρχαίο δράμα, σύγχρονα υλικά και χιούμορ, η Μαρία Καρέλα αφηγήθηκε ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα που αποτελεί ταυτόχρονα έναν ύμνο στη γυναικεία φύση, όπως σημειωνόταν στο οπισθόφυλλο της έκδοσης.

Διαβάζοντας κάποιος το συγκεκριμένο σχεδόν 400 σελίδων μυθιστόρημα δεν μπορεί παρά να σταθεί και στις περιγραφές και αναφορές που κάνει η συγγραφέας σε γνωστά σημεία και μέρη της πόλης της Πάτρας.

Επιλέξαμε τιμής ένεκεν στη μνήμη της ένα απ’ αυτά τα αποσπάσματα που προξενεί και συγκίνηση ενώ διακρίνεται και από μία μελαγχολία στο ύφος.

«Γύρω μας μία πόλη. Μία πόλη της περιφέρειας με το μισοερειπωμένο κάστρο της, τα αρχαία κλέη της, τις καρακάξες και τα κοράκια να φτερακίζουν στα ντουβάρια και τα κεραμίδια των δίπατων κράζοντας, τον κεντρικό δρόμο με τα καλά καταστήματα και το κουτσομπολιό μέρα παρά μέρα να υφαίνει – αργαλειός τις σχέσεις μας. Να τις πηγαινοφέρνει από την άκρια του μώλου φωτίζοντάς τες με το χλεμπονιάρικο βραδυνό φως του φάρου και των μαντεμένιων ηλεκτρικών στηλών απ’ το ξερό καλντερίμι π’ απόληγε στην εξέδρα με τους ξερούς ήχους των σκοινιών των καικιών που στέναζαν δεμένα στις δέστρες του Σκούρα, και να τις πηγαίνει ως τον ανήφορο, στις μεγάλες ανηφορικές σκάλες. Ένα αντί που πηγαινόφερνε πλέκοντας τις ανάσες και τα μυστικά μπρος-πίσω, τινάζοντας τα χτένια ανάμεσα στα στημόνια των γεγονότων, των σκανδάλων και των ανατροπών μπρος-πίσω.

Πότε ήρεμα, ήπια, υπολογιστικά και πότε με βαρειούς κραδασμούς, που οι ίδιοι οι άνθρωποι προκαλούσαν στους ίδιους ρυθμούς εκκρεμούς, παλίρροια και άμπωτη μπρος-πίσω… Ένα αστείο παιχνίδι με παλινδρομήσεις τη ζωή μας, μπρος-πίσω…Ένα νυφοπάζαρο που όριζε και καθόριζε τη ζήση μας με ομφαλό της γης τούτο το δρόμο που άρχιζε απ’ τις σκάλες κι έφθανε ως την άκρια στο λιμάνι κατηφορίζοντας κι αντίστροφα.

Πάντα με τούτη την κίνηση μπρος-πίσω. Μία επαρχιακή πόλη όπως τόσες άλλες στη χώρα μας. Κι έπεφτε μια παράξενη σιωπή τις νύχτες, στην ερημιά του ύπνου μας. Μια σιωπή που μπορούσε κανείς να την νοιώσει σαν απειλή, ίδια πάντα σιωπή χειμώνα-καλοκαίρι. Που ώρες-ώρες την έκοβες με το μαχαίρι. Ή την μετρούσες…με τα χτυπήματα του εκκρεμούς του σπιτιού σου, ή τα ρολόγια των παλιών ορθόψηλων εκκλησιών της Πάνω Πόλης! Που χτυπούσαν τα τέταρτα και τις μισές. Δεν είχε φθάσει ούτε είχε αναστατώσει τις ζωές μας η τηλεόραση.

Μία βόλτα η ζωή μας τότε, κι ένα κυριακάτικο νυφοπάζαρο… Κάπου ανάμεσα Καραβίτη και Παυλίδη παιζόντουσαν ακόμα και τα πιο απρόβλεπτα σενάρια. Ανάλαφρα, καταλαγιασμένα κι άηχα. Με τις καταιγίδες να μαίνονται μέσα στα σπιτικά, τις τραγωδίες να πνίγονται στα μοροφίντα. Όλοι κουβαλούσαν παντού και πάντα μία αήθη αξιοπρέπεια θάλεγες. Σαν δεύτερο πετσί τους. Σαν ντόμινο σε εποχή καρναβαλιού. Σαν τα μαύρα φαρδιομάνικα των υπαλλήλων σε ώρες εργασίας για να μην φθείρεται το κοστούμι. Και μέσ’ απ’ τις μισάνοιχτες φυρίδες, να πλανιέται το ρώτημα; Άραγε φθείρεται το κοστούμι της ψυχής;».

Επιμέλεια - αντιγραφή: Τ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ