Οι περίεργοι των πυρκαγιών

Είναι 11 το βράδυ κι είναι πράγματι να απορεί κανείς. Βλέποντας τα πυροσβεστικά οχήματα να σφυρίζουν αδιάκοπα, με ‘κείνο το κόκκινο διαπεραστικό φως που κάθε δυο-τρία δευτερόλεπτα δεν σ’ αφήνει να ησυχάσεις και σ’ αναγκάζει να το ψάξεις, να το δεις, και να μπεις και συ στο κάτι σημαντικό και επικίνδυνο που συμβαίνει.

Κι από κει και πέρα να το παρακολουθείς, αλλά και με το βλέμμα να ψάχνεις στον ορίζοντα, να βρεις την αιτία όλου αυτού του σαματά.

Κι εκεί που βλέπεις, που ακούς, που νιώθεις τον αγώνα όλων αυτών των ανθρώπων που φορτισμένοι, αγχωμένοι, ταλαιπωρημένοι προσπαθούν κάθε φορά να στρίψουν τα βαριά οχήματά τους, να καταλάβουν τις εντολές που παίρνουν από τον ασύρματο, να υποτάξουν τα στοιχειά της φύσης και της φωτιάς, να σου και οι περίεργοι!

Αυτοί που δεν έχουν τι να κάνουν κάθε φορά και καβαλάνε μηχανάκια, τζιπ και ΙΧ, φορτώνουν κι όλη την οικογένεια μέσα, παίρνουν και κανα σουβλάκι απ το κοντινό σουβλατζίδικο για να περνάει η ώρα και ξεκινάνε …για τη μάχη με τη φωτιά. Κι αν ήταν να μπουν στο μέτωπο για να βοηθήσουν, λες ας πάει στο καλό. Μα αυτοί, λες και ζήλεψαν το Νέρωνα βρε παιδι μου, στέκονται από μακρυά και …απολαμβάνουν.

Κριτικάρουν, τραβούν φωτογραφίες για να τις δώσουν με το αζημίωτο βέβαια μετά, παραπλανούν ηθελημένα ή αθέλητα με λανθασμένες πληροφορίες τους πυροσβέστες ή το χειρότερο όλων μπαίνουν με τα τέσσερα (λάστιχα) στο μέτωπο. Ακολουθούν τα πυροσβεστικά σ’ όλους τους χωματόδρομους, σ’ όλα τα στενά σοκάκια λες και ως δια μαγείας θα μπορέσουν να εξαφανιστούν αν χρειαστεί. Και τότε είναι που γίνεται το αδιανόητο. Κάποιο πυροσβεστικό να επιστρέφει για επανατροφοδότηση και φάτσα κάρτα να βρίσκει στο διάβα του τον εξυπνάκια, με όλο του το σόι, που μπήκε στο δρομάκι των 3 μέτρων πλάτους.  Και τι να πεις τότε; Τότε που πιθανόν το δικό σου σπίτι απειλείται, τότε που εσύ καίγεσαι και ζητάς βοήθεια και αντ’ αυτής βλέπεις να έρχεται ο κάθε εις και μπλοκάρει το δρόμο;

Έλεος βρε παιδιά. Ας καθίσουμε στο σπίτι μας, αφού έτσι κι αλλιώς δεν θέλουμε να προσφέρουμε. Ας αφήσουμε τους ανθρώπους να κάνουν τη δουλειά τους. Την ξέρουν πολύ καλά αρκεί να μην βρίσκουν μπροστά στα πόδια τους όλους εμάς τους τίποτα που πάμε να …βοηθήσουμε !!!