Νέος Αναπτυξιακός Νόμος ή νέα αυταπάτη;

Η κατάθεση του Αναπτυξιακού Νόμου που όχι τυχαία και καθ΄ υπερβολήν ονομάζεται «Καθεστώς ενισχύσεων ιδιωτικών επενδύσεων» για την περιφερειακή και οικονομική ανάπτυξη της χώρας», αποτελεί άλλη μία προσπάθεια παρελκυστικής τακτικής της Κυβέρνησης, καθώς το παρουσιαζόμενο σχέδιο δεν προσφέρει σε καμία περίπτωση την αναγκαία και ιδιαίτερη ενισχυτική βάση που απαιτεί η νέα αναπτυξιακή προσπάθεια της χώρας. Το αντίθετο μάλιστα.

Η συνολική «αναπτυξιακή ασάφεια» προσδιορίζεται από το ίδιο το πλαίσιο της συμφωνίας αναφορικά με το πρόσφατο Eurogroup και τη θεωρητική πλέον αντιμετώπιση του «χρέους». Μία αφηρημένη προσέγγιση που θυμίζει την περίοδο της «δημιουργικής ασάφειας». Η Κυβέρνηση φαίνεται να «τα δίνει όλα» στην μέχρι σήμερα ατελέσφορη διαπραγμάτευση για το χρέος, για να δημιουργήσει ένα δικό της success story, σαν αντίβαρο στο 3ο μνημόνιο και τα δυσβάστακτα μέτρα που επιφέρει.

Επιπρόσθετο προβληματισμό και αδυναμία σχεδιασμού αναδεικνύει και ο τρόπος με τον οποίο φαίνεται ότι θα γίνει η διαχείριση της κρατικής περιουσίας από το νέο «Ταμείο».
Οι δύο παραπάνω συνισταμένες διαμορφώνουν έναν έμμεσο αντιαναπτυξιακό κορμό, καθώς δεν υπάρχει καμία διασύνδεση με το όποιο νέο «αναπτυξιακό μοντέλο» και την όποια επακόλουθη αναγκαία στρατηγική. Αυτό άλλωστε φάνηκε από την αδύναμη αντίδραση του χρηματιστηρίου την επομένη του Eurogroup, αλλά και την συνεχιζόμενη ακολουθία διάλυσης των μετοχών του τραπεζικού κλάδου εν μέσω γενικευμένης Ευρωπαικής κρίσης.

Συνεκτιμώντας δε αφενός μεν το γεγονός ότι η ουσιαστική ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης δεν θα αποδώσει νωρίτερα του Φθινοπώρου, παρά την επικοινωνιακή ρητορική της Κυβέρνησης (απόφαση της ΕΚΤ στις 2 Ιουνίου δεν συνεπάγεται άμεση ένταξη στο πρόγραμμα), αφετέρου δε πως αναμένονται αποκλίσεις δημοσιονομικών και ταμειακών στόχων, γίνεται αντιληπτό πως απομακρύνεται το ενδεχόμενο «κανονικής» επανεξόδου της χώρας στις αγορές άμεσα.

Συνεπώς, το παραπάνω «πλαίσιο αδυναμίας» χαράσσει μία δυσοίωνη μεσοπρόθεσμη αναπτυξιακή προοπτική, ανύπαρκτη δε βραχυπρόθεσμα.

Ας μην διαφεύγει δε της προσοχής μας το γεγονός πως η θεσμοθέτηση του «κόφτη» θα λειτουργήσει ανασταλτικά στην όλη προοπτική ενισχύσεων του νόμου καθώς οι οριζόντιες περικοπές δεν είναι δυνατόν να μην επηρεάσουν το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων.

Καταληκτικά είναι δύσκολο να δούμε από πού θα έλθει η μακροχρόνια ανάπτυξη στην Ελλάδα. Αντιμετωπίζει γήρανση και μια συρρικνούμενη εργατική δύναμη ενώ οι κεφαλαιακές επενδύσεις θα παραμείνουν περιορισμένες δεδομένων των χαμηλών κρατικών δαπανών και αβέβαιων ιδιωτικών επενδύσεων.

Αυτό σημαίνει ότι οι μεταρρυθμίσεις και οι βελτιώσεις του επιχειρηματικού κλίματος θα διαδραματίσουν έναν σημαντικό ρόλο στην αύξηση της παραγωγικότητας και της ανάπτυξης όμως δεν είναι σαφές ότι η Ελλάδα μπορεί να το πετύχει αυτό σε σταθερό ρυθμό μακροπρόθεσμα (για να το θέσουμε ήπια).