Μήπως φταίνε τα σύννεφα;;;

Ήταν φιλήσυχος άνθρωπος και οικογενειάρχης. Με την δουλειά του, την γυναίκα του, το παιδί του, το σπίτι και το αυτοκίνητο του. Κύριος και πάνω από όλα θρησκόληπτος. Άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Με το καλημέρα σας και το καληνύχτα σας. Που να φανταστούμε ότι ήταν ικανός να διαπράξει αυτό το έγκλημα; Δεν είχε δώσει ποτέ δικαιώματα. Ειλικρινά;;;; Πέσαμε από τα σύννεφα……..

Ήταν φίλοι. Παίζανε στην ίδια αλάνα. Μπορεί και να κάθονταν στο ίδιο θρανίο. Μοιράζονταν την ίδια μπάλα, τα ίδια μολύβια ίσως και τα ίδια όνειρα για την ζωή. Από «σωστές» και φιλήσυχες οικογένειες. Γνωστές μεταξύ τους. Δεν είχαν δώσει ποτέ δικαιώματα.  Ζούσαν σε ένα ήσυχο και αγαπημένο χωριό. Μια μικρή και «σωστή» κοινωνία. Τι να πω;;; Πέσαμε από τα σύννεφα…..

Και όμως τα μάτια του έλεγαν τα πάντα. Μαύρα και σκοτεινά. Πλημμύριζε από μέσα τους το μίσος και ο φθόνος. Κάθε τι διαφορετικό ήταν ταυτόχρονα και βρώμικο, μιαρό, ανάξιο για να ζει. Αν γυρνούσες  και λίγο πιο πίσω, σίγουρα θα έβρισκες και άλλα πολλά…. χωμένα  βαθιά. Σκότωνε και γελούσε. Στο όνομα μιας πίστης και στο όνειρο μιας μεταθανάτιας ζωής γεμάτη πιλάφια και νεαρές παρθένες.

Στον έναν κάποιος είχε πει πως τους ανθρώπους τους αποδεχόμαστε  με μοναδικά κριτήρια, την εξωτερική τους εμφάνιση και το βάρος της τσέπης τους. Και τον κορόιδευε. Γιατί ήταν εύσωμος, αργός και φτωχός. Και στον άλλον κάποιος του είχε δείξει πόσο εύκολο είναι να αφαιρείς την ζωή από ένα ζωντανό πλάσμα. Έτσι απλά με δύο κινήσεις στον λαιμό. Έφηβοι. Με ένα αίμα που κοχλάζει και τις ορμές τους να καλπάζουν. Και ο θύτης έγινε θύμα. Και το θύμα, θύτης. Και όλα αυτά σε μια ήρεμη και φιλήσυχη οικογένεια. Σε ένα μικρό και αγαπημένο χωριό. Σε μια σωστή και καθωσπρέπει κοινωνία…

Μήπως τελικά για όλα φταίνε τα σύννεφα;;;;;;;;;;;;;;