Θυμάται τον πατέρα του να του λέει «Κλήμη μην κοιτάς μόνο τον εαυτό σου»
O πατέρας του, ο παπαΓιώργης Πυρουνάκης, ήταν ο άνθρωπος που επιχείρησε την κάθαρση στον χώρο της Εκκλησίας και τιμωρήθηκε με έναν ...μινι αφορισμό. Ήταν στα 1987 όταν η Ιερά Σύνοδος, η ίδια που σιωπά για περιπτώσεις όπως αυτή του Αμβροσίου και άλλων ...πνευματικών του συντρόφων, του επέβαλε, τον λεγόμενο μικρό αφορισμό, δηλαδή απαγόρευση συμμετοχής στη θεία Ευχαριστία επί δύο έτη.
Ο λόγος; Ο διορισμός του στο διοικητικό συμβούλιο του Οργανισμού Διαχειρήσεως Εκκλησιαστικής Περιουσίας, το οποίο είχε συγκροτηθεί στο πλαίσιο του νόμου Τρίτση για αναδιάταξη των εκκλησιαστικών ζητημάτων, περιουσιακών και διοικητικών. Ο π. Γεώργιος Πυρουνάκης είχε κάνει το έγκλημα να μπει ανάμεσα σε μια σχέση ...στοργής: την Εκκλησία και τον πλουτισμό. Μετά από εξήμισυ σχεδόν μήνες έντονων αντιδράσεων η Ιερά Σύνοδος ήρε τον «αφορισμό».
Ο Πυρουνάκης βεβαίως δεν ήταν μόνο, ή μάλλον δεν ήταν τυχαία ένας...αφορισμένος. Ήταν ο πρώτος που έφτιαξε νυκτερινό σχολείο, ορφανοτροφεία, ήταν οπαδός της θεολογίας της επανάστασης και της απελευθέρωσης, της πολιτικής θεολογίας. Δεν είχε σχέση µε τη λογική της ιεραρχίας και τη συντήρηση καταστάσεων προς ίδιον όφελος και για λόγους εξουσίας.
Αντιτάχθηκε στη δικτατορία και αντιστάθηκε στην λογική των Συνταγµαταρχών μιλώντας για ελευθερία και επανάσταση στη «λογική του πασά».
Και ο παπαΓιώργης που σε όλη του τη ζωή απέδειξε τι σημαίνει να το φοράς το ράσο και όχι απλώς να το φέρεις, έμεινε στην ιστορία, αφήνοντας πίσω του ένα όνομα που πάντα κάτι θα μας θυμίζει.
Αυτό το όνομα σου έρχεται αμέσως στο νου όταν ακούς για κάποιον Κλήμη Πυρουνάκη. Ακόμη δε περισσότερο όταν συναντάς αυτό τον γοητευτικό, δοτικό άνθρωπο που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην διδασκαλία, στρέφοντας την προσοχή του στο ουσιαστικό της νόημα και αφιερώνοντας χρόνο στον άνθρωπο, ακόμη και όταν αυτός, είναι εγκλωβισμένος σε ένα κελί, και έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη να του δείξεις τον ήλιο.
Είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε τον Κλήμη Πυρουνάκη, Συντονιστή του Δικτύου Στήριξης Φυλακισμένων & Αποφυλακισμένων Γυναικών και Συντονιστή του Δικτύου Αλληλεγγύης Πολιτών Θήβας, το μεσημέρι της Κυριακής στο αρχαιολογικό μουσείο της Πάτρας όπου ήταν προσκεκλημένος των «Πυλώνων αλληλεγγύης» για την εκδήλωση «Μάης αλληλεγύης» παρουσία και άλλων ανθρώπων που τους ακούς και γοητεύεσαι από την ιδέα και μόνο ότι υπάρχουν και δουλεύουν για τον άνθρωπο, την ψυχή και την αξιοπρέπειά του σε εποχές που νομίζεις ότι κάτι τέτοιο αποτελεί σπάνιο είδος πεταλούδας που επιβιώνει σε διαμέρισμα με κλειστά παράθυρα.
Ο Κλήμης Πυρουνάκης, που θυμάται τον πατέρα του να του λέει «Κλήμη μην κοιτάς μόνο τον εαυτό σου», είναι το έκτο από τα 8 παιδιά, 5 αγόρια και 3 κορίτσια του παπα Γιώργη. Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1950. Όπως λέει ο ίδιος, ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, το 1968 στα 18 του χρόνια, τον έκανε να δει το θαύμα της ζωής με άλλο μάτι. Από τότε άρχισε να μετρά και να εκτιμά κάθε δευτερόλεπτο της ζωής του
Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Θεολογικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και μετακόμισε στο αγρόκτημά του στο Καπαρέλλι της Θήβας, όπου δίδασκε Θεολογία στο Γυμνάσιο και το Λύκειο του χωριού, μέχρι τη στιγμή που έγινε διευθυντής. Έπειτα ήρθε η συνταξιοδότηση.
Και μετά, ένα έργο ζωής. Το σχολείο δεύτερης ευκαιρίας μέσα στις φυλακές. Είναι ο πρώτος διευθυντής Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας σε φυλακές και ο άνθρωπος που βοήθησε στο να γίνουν πρότυπες οι γυναικείες φυλακές της Θήβας και άλλαξε τον τρόπο που κοιτούσαν το...ρολόι της ζωής τους. Το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας έχει δασκάλους, ψυχολόγους και συμβούλους σταδιοδρομίας, και είναι ένα από τα 7 σχολεία που λειτουργούν σε φυλακές της χώρας σε σύνολο 25 φυλακών.
Στις γυναικείες φυλακές του Ελεώνα, δεν υπάρχουν βιβλία. Η μάθηση στηρίζεται στο λόγο και στη γραφή αλλά και την επινοητικότητα του καθηγητή για να ανοίξει ένα παράθυρο στη σκέψη και στο όραμα . Ο καθηγητής επινοεί και το αντικείµενο της ύλης και τον τρόπο που θα δουλέψει. Σχεδιάζει κάθε µέρα το µάθηµα και οργανώνει την τάξη πάντα σε οµάδα. Επιλέγει ποιος είναι ο πιλότος της οµάδας και ποιος είναι ο στόχος
«Το 2008 με επέλεξαν ως διευθυντή του σχολείου δεύτερης ευκαιρίας στις φυλακές γυναικών στον Ελαιώνα θηβών. Εκεί συνάντησα έναν άλλο κόσμο. Συνάντησα γυναίκες φοβισμένες, παραδομένες, οργισμένες, γυναίκες που σέρνονταν στα πόδια τους στους διαδρόμους της φυλακής. Έπρεπε να επινοήσω τρόπους να τις καλέσω κοντά μου, να βρούμε ένα σημείο επαφής. Ενεργοποίησα τη συναισθηματική νοημοσύνη που την έχουμε πλούσια όλοι μας και ό,τι χάρισμα μου έχει χαρίσει η φύση και ο θεός και εφηύρα τρόπους προσέγγισης αυτών των ανθρώπων. Μέχρι που έφτσαν να προσέρχονται στο σχολείο με το κεφάλι ψηλά, να είναι άνω θρώσκοντες, να αναζητούν τον κρυμμένο τους εαυτό και να αρχίσουν να κουβεντιάζουν με αυτό που ονειρεύονταν ότι θα ήθελαν να ζήσουν» .
Το ακροατήριο του Κλήμη Πυρουνάκη, έβλεπε χθες έναν γλυκό και κατασταλεγμένο άνθρωπο να μιλάει με πάθος για όσα ευτύχησε να προσφέρει.
«Βρήκαμε τρόπο αυτοί οι άνθρωποι να επιτύχουν τη μεταμόρφωσή τους, να μιλήσουν με τον άλλον τους εαυτό, να συναντήσουν τους άλλους. Είναι πολύ σημαντικό και πολύ παρήγορο αυτό. Ιδίως αν αναλογιστείς ότι στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή λειτουργούν σχολεία δεύτερης ευκαιρίας μόνο σε 7 φυλακές. Ακόμη το σύστημα αρνείται το σχολείο, το κατεστημένο της φυλακής αρνείται να κάνει κάτι ώστε αυτοί οι άνθρωποι που διώξαμε από το σχολείο εμείς οι δάσκαλοι, τα αλητάκια, τους μάγκες, τους μηχανόβιους, τους περιθωριακούς και τους στείλαμε στη φυλακή, να βρουν τον εαυτό τους.
Εμείς, η κοινωνία μας, είμαστε υπάιτιοι που είναι στις φυλακές, εμείς τους οδηγήσαμε να τους θεωρούμε σκουπίδια της κοινωνίας και να μην θέλουμε ούτε να τους βλέπουμε. Το μεγαλύτερο στίγμα σε μια κοινωνία είναι να έχει έναν φυλακισμένο άνθρωπο. Τρέχουμε να κρύψουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί.
Η αλήθεια είναι όμως ότι είμαστε όλοι παιδιά του ίδιου ανθρώπου, του ίδιου θεού, έχουμε όλοι το ίδιο μέλλον, την ίδια ελπίδα. Για αυτό και όλοι μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Έχουμε παραδείγματα πολλά στην ιστορία. Είναι ο ιστορικός Χριστός, ο επαναστάτης, που επιμένει να θέλει να αλλάξει τον κόσμο με το αίμα του. Αυτπό κάνουμε και εμείς στις φυλακές Θηβών. Ζητάμε τον άλλο εαυτό στο πρόσωπο του άλλου».
Τα μάτια του Κλήμη Πυρουνάκη αλλάζουν όταν μιλάει για τους ανθρώπους που άλλαξαν ματιά με τη βοήθειά του, με τη βοήθεια όσων πιστεύουν ότι η αλλαγή είναι θέμα προσπάθειας και αγάπης.
«Τα μάτια της Μαρίνας, της Στέλας, της Αουρόρα της Κατερίνας της Τερέζας, της Φλορίντα να δείτε πώς άλλαξαν βλέμμα, γυαλάδα, περιεχόμενο. Θα πειστείτε ότι αυτό είναι δυνατό».
Το πιο σοβαρά υπολογίσιμο στοιχείο για τις φυλακές στη χώρα είναι ότι από τους εκατό κρατούµενους που αποφυλακίζονται οι εβδοµήντα επιστρέφουν. Στην Θήβα, καταγράφηκε ότι σε έξι χρόνια µόνο ένα 6% επέστρεψε στην φυλακή κάτι που όπως λέει ο Κλήμης Πυρουνάκης "σηµαίνει ότι η δουλειά που γίνεται µέσα στις φυλακές είναι πραγµατικά συγκλονιστική και αποτελεσµατική, ακόµα και σε οικονοµικό επίπεδο. Δεν επιστρέφουν οι κρατούµενοι".
Το 2012, ιδρύθηκε το Δίκτυο Στήριξης Φυλακισμένων και Αποφυλακισμένων Γυναικών, του οποίου είναι επικεφαλής.
Το Δίκτυο Στήριξης Φυλακισμένων και Αποφυλακισμένων Γυναικών είναι μία αστική μη κερδοσκοπική εταιρία που κύριο στόχο έχει την υποστήριξη των γυναικών που έχουν βιώσει στο παρελθόν ή βιώνουν εγκλεισμό σε Καταστήματα Κράτησης.
Βασική αρχή του Δικτύου είναι το αίσθημα αλληλεγγύης, με όρους ισότητας και όχι φιλανθρωπίας, σε πρόσωπα που ανήκουν σε αυτή την ευάλωτη oμάδα πληθυσμού.
Η συμβολή του έχει στόχο την αύξηση των μέσων και των πόρων, ώστε να αντιμετωπίσουν οι έγκλειστοι και οι αποφυλακισμένοι τη συγκεκριμένη αντιξοότητα που επήλθε, τους υπερφόρτωσε, τους προκάλεσε πόνο, τους δημιούργησε δυσλειτουργία σε ατομικό, οικογενειακό, επαγγελματικό και κοινωνικό επίπεδο, τους έφερε σε κατάσταση περιθωριοποίησης και κοινωνικού αποκλεισμού.
Μέλημα του Δικτύου είναι η χορήγηση ευκαιριών και πόρων για περαιτέρω ανάπτυξη και αξιοποίηση των προσωπικών δυνάμεων και των παρεχομένων δυνατοτήτων από το κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον, η παροχή ευκαιριών κοινωνικής ενσωμάτωσης και οι ενέργειες πρόληψης του στιγματισμού και της κοινωνικής περιθωριοποίησης.
Η μορφή της αρωγής του Δικτύου προς τις φυλακισμένες και τις αποφυλακισμένες γυναίκες μπορεί να είναι:
α) υλική (οικονομική, ρουχισμός, τρόφιμα, οικιακός εξοπλισμός κ.α),
β) εκπαιδευτική – επιμορφωτική (εκπόνηση προγραμμάτων με θέματα εκπαίδευσης Υγείας και Νομικής Υποστήριξης, μαθήματα, οργάνωση σεμιναρίων, εργαστηρίων),
γ) συμβουλευτική (ψυχοκοινωνική υποστήριξη, επαφή και εμπλοκή των γυναικών με δίκτυα στήριξης κ.α),
δ) παροχή νομικών υπηρεσιών.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
