Back to Top
#TAGS ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ Αιγιάλεια Νάσος Νασόπουλος Γυναικοκτονία Ρούλα Πισπιρίγκου Travel West Forum
Αγγελίες
Μην ψάχνεις, βρες στο
THE BEST

SPOTLIGHT

/

Ανδρέας Τσιλίρας: Ο Πατρινός που "φύτρωσε" ένα γερό "δόντι" στην... οδοντοστοιχία του πολιτισμού- Από δημοσιογράφος, εκδότης και βιβλιοπώλης

Ανδρέας Τσιλίρας: Ο Πατρινός που "φ...
Κοντογεωργοπούλου Γιώτα
[email protected]

Αντιστρόφως προς τον, κατά κανόνα ήπιο χαρακτήρα του, ο Ανδρέας Τσιλίρας διέγραψε μια ανήσυχη πορεία

Ξεκίνησε για Χημικός Μηχανικός, πήρε κάποια στιγμή το τιμόνι τέρμα προς δημοσιογραφία, επανέφερε για να πάρει πτυχίο και να κάνει μεταπτυχιακά και όταν άρχισε στο βάθος του δρόμου να διαγράφεται η κυρίαρχη επιθυμία, πάτησε γκάζι για τον κόσμο των γραμμάτων.

Αντιστρόφως προς τον, κατά κανόνα ήπιο χαρακτήρα του, ο Ανδρέας Τσιλίρας διέγραψε μια ανήσυχη πορεία ως προς τις επιδιώξεις και τις ενασχολήσεις του.

Από μαθητής... πολιτιστικός συντάκτης, από φοιτητής... εκδότης περιοδικού, από ιδιοκτήτης εκδοτικού οίκου... βιβλιοπώλης.

Και κάποια στιγμή, όλα μαζί.

Ίσως το μυστικό να βρίσκεται απλά στο γεγονός ότι νωρίς ή αργά, αυτό που επιλέγει για σένα είναι το υποσυνείδητο που οσφρίζεται το ταλέντο σου με πολύ πιο απόλυτο  τρόπο από ό,τι η λογική σου.

Και κάπου εκεί, μεταξύ όσφρησης και συνωμοσίας του σύμπαντος, μπορείς να βρεθείς σε έναν χώρο που δεν σου αποδίδει χρήμα, αλλά πληρότητα.

Διότι ευτυχώς σε αυτό τον τόπο, σε αυτή την κρίση, σε αυτή την αιμορραγία ιδεών, αξιών και ονείρων, υπάρχουν άνθρωποι που επιμένουν σε αυτό που ίσως κάποια στιγμή μας σώσει: στο να ακούνε το «μέσα» τους και να τολμάνε να αισιοδοξούν.

Πολλώ δε μάλλον όταν αυτό γίνεται στο γήπεδο του πολιτισμού και των γραμμάτων, τομέα στον οποίο πάντα θα επιστρέφουμε για να αναζητήσουμε παρηγοριά, έμπνευση και δύναμη, από αυτή που δεν αγοράζεται και δεν πωλείται.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

 

Ο Ανδρέας Tσιλίρας, μαθητής του 7ου Λυκείου της Πάτρας, εισήχθη στη σχολή Χημικών Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών. Στην Πάτρα έκανε και το μεταπτυχιακό του, αλλά δεν έμελλε να ακολουθήσει τον κλάδο, καθώς η δική του χημεία τον οδηγούσε σε  ένα επάγγελμα που είχε τις δικές του ...ενώσεις: μολύβι, μελάνι, λόγος, κριτική  και ακολούθως κομπιούτερ.

Η απόφαση είχε ληφθεί λίγους μήνες πριν τελειώσει το Λύκειο και δεν είχε σκοπό να την πάρει πίσω. «Θα γίνεις δημοσιογράφος» είπε στον εαυτό του και το μόνο που τον απασχολούσε ήταν να επιλέξει ποιό είδος ρεπορτάζ τον θέλγει.

Η απόφαση ήθελε συζήτηση και λίγη δοκιμή. Αυτή, θα γινόταν στην εφημερίδα «Ημέρα» την πόρτα της οποίας χτύπησε εν αρχή. Το πρώτο του ρεπορτάζ είχε ακτιβιστικό αέρα, ήταν ολοσέλιδο και αφορούσε την καμπάνια συγκέντρωσης τροφίμων για τη Σομαλία.

Αμέσως μετά, το καλοκαίρι του 1993, βρήκε το δρόμο του ενθουσιασμού, ερχόμενος σε επαφή με το πολιτιστικό ρεπορτάζ, όπου και τελικώς έριξε άγκυρα.

Ήταν η εποχή που η «Ημέρα» έκανε τη διαφορά επιλέγοντας να ανοίξει παράθυρο στον πολιτισμό, αφήνοντας εκτός τα κοσμικά συνήθη των εφημερίδων της εποχής, δίνοντας το ok και μια μεγάλη σελίδα (δεν είχε ακόμη επιβληθεί το ταμπλόιντ), σε μια ομάδα που αποτελούσαν ο Αντώνης Σκιαθάς, ο Γιάννης Παππάς και ο νεαρός τότε φοιτητής, Ανδρέας Τσιλίρας.

Η επιλογή του πολιτισμού και όχι της πολιτιστικής ...λεζάντας σε μια εφημερίδα, δεν ήταν κάτι σύνηθες για τον περιφερειακό Τύπο για αυτό και, όπως όλα τα νέα, έκανε αίσθηση.

Μετά από δύο περίπου χρόνια, ο Ανδρέας, έχοντας πάρει μυρωδιά της εφημερίδας, αποφάσισε ότι θέλει να πάρει και πτυχίο.

Άφησε τότε το ρεπορτάζ και έπιασε το βιβλίο για να παραλάβει ακολούθως το πτυχίο του και να το κρεμάσει στον τοίχο, διαδικασία συνήθης για το επιστημονικό δυναμικό της χώρας, στον καιρό προ μεγάλης κρίσης, ιδίως δε μετά αυτής.

 

Με το πτυχίο στον...τοίχο, ο Ανδρέας Τσιλίρας είπε να επιστρέψει στην δημοσιογραφία, απεθυνόμενος στην εφημερίδα «Επικοινωνία» μέσω του αξέχαστου Σπύρου Κουτσουβέλη, όπου και αναλαμβάνει ξανά το πολιτιστικό ρεπορτάζ.

Τότε πέφτει στο τραπέζι η ιδέα για ένα πολιτιστικό περιοδικό, η οποία  «μαγειρεύεται» από τους Γιώργο Κοζία, Μάκη Στέργιο και Ανδρέα Τσιλίρα και γίνεται πράξη με τα τρία πρώτα τεύχη να βγαίνουν μέσα από την «Επικοινωνία» και μετά να αυτονομούνται.

Και το όνομα αυτού, «δόντι».

«Θέλαμε να είναι κάτι ελληνικό που ταυτόχρονα να υπονοεί κάτι αιχμηρό» μου λέει ο Ανδρέας. «Η σκέψη ήταν ένα έντυπο όπου ο καθένας θα μπορεί να λέει ελεύθερα τη γνώμη του, ή να προβάλει μια δραστηριότητα».

Η επιλογή δεν ήταν τυχαία. Εκείνη την εποχή  ο πολιτισμός διεύρυνε συνεχώς το πεδίο επιρροής του, στην πόλη, τον δήμο και τους ιδιώτες και ένα έντυπο περί τον πολιτισμό ερχόταν να συνοδεύσει ή και να αναλύσει αυτή τη νέα τάση, σίγουρα να την εκφράσει και να την εξυπηρετήσει δια τις προβολής.

 

Το πρώτο τεύχος έκανε εμφάνιση τον Δεκέμβριο του 1998. Χρησιμοποιήθηκαν οι εγκαταστάσεις της «Επικοινωνίας» για την έκδοσή του, διανεμήθηκε δωρεάν και παρέμεινε δωρεάν για έξι χρόνια, έως το 2004 οπότε και άρχισε η διανομή στα περίπτερα.

Το καλοκαίρι του 1999, ο Ανδρέας Τσιλήρας αναλαμβάνει μόνος του το περιοδικό, οι άλοι δύο συνέταιροι αποχωρούν, και με συνεργάτες τους Γιάννη Μουγγολιά, Παναγιώτη Ανδριόπουλο, Παναγιώτη Φωτίου, Ξενοφώντα Παπαευθυμίου, Βασίλη Λαδά και άλλους έκτακτους συνεργάτες, ανθρώπους του πολιτισμού και των γραμμάτων, συνεχίζει την πορεία του έως τον Σεπτέμβρη του 2006 οπότε και κλείνει μέσα στην Πολιτιστική Πρωτεύουσα, κάτι που δεν θα περίμενε κανείς, νικημένο από τους τρελούς επαγγελματικούς ρυθμούς που πλέον απαιτούσε και την δυσαναλογία μεταξύ επιθυμίας, επιτυχίας και εσόδων.

«Χωρίς να μπορεί  να είναι δουλειά για κανέναν, με την έννοια του βιοπορισμού,  είχαν σοβαρέψει πολύ οι απαιτήσεις του» λέει ο Ανδρέας Τσιλίρας.

Είχε ωστόσο προλάβει να σχολιάσει την μεγάλη και αμφιλεγόμενη διοργάνωση των Πατρών με ειδικά ένθετα για την Πολιτιστική και τα ...προλογικά της καμώματα.

Την ίδια εποχή, από το 2001 και για δέκα περίπου χρόνια, ο Ανδρέας συνεργαζόταν επίσης με την εφημερίδα «Σύμβουλος Επιχειρήσεων» έχοντας την ευθύνη του πολιτιστικού της ρεπορτάζ και των ειδικών της εκδόσεων.

Ο επόμενος σταθμός για το «δόντι» ήταν οι εκδόσεις.

«Από το 2004, ο Βασίλης Λαδάς μου έβαλε την ιδέα για την έκδοση βιβλίων. Μάλιστα ο ίδιος ήταν αυτός που έδωσε αέρα στα πανιά της πρώτης μας εκδοτικής προσπάθεια, καθώς το βιβλίο του  Ρίο- Αντίρριο, μοιράστηκε μαζί με ένα τεύχος  του περιοδικού» λέει ο Ανδρέας.

«Μας ενίσχυσε πολύ αυτό και σαν πρεστίζ και σαν εμπειρία και έγινε αφορμή να ξεκινήσουν οι εκδόσεις».

Ένα περιοδικό έκλεισε, ένας εκδοτικός οίκος άνοιξε με όλα τα προβλήματα που μπορεί αυτό να συνεπάγεται σε μια πόλη όπως η Πάτρα και σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όταν μιλάμε για βιβλία, αναγνώστες και αριθμούς.

Το «δόντι» ωστόσο καρφώθηκε με πείσμα στην ...οδοντοστοιχία των  αχαϊκών γραμμάτων και συνέχισε την πορεία του.

Σήμερα  μετράει 65 εκδόσεις βιβλίων.

«Το σκεπτικό ήταν από την αρχή να εστιάσουμε σε βιβλία που έχουν σχέση με την Πάτρα και την Αχαϊα. Με την ιστορία της, τους δημιουργούς της, το θέατρό της, ανεξερεύνητες πλευρές και έρευνες, παιδικά βιβλία και λίγα λογοτεχνικά».

Αυτό το σκεπτικό, παρέμεινε και χαρακτήρισε την προσπάθεια, η οποία συνεχίζεται και εντείνεται.

Ρωτάω τον Ανδρέα πόση είναι η παραγωγή βιβλίων στην πόλη της Πάτρας και μου απαντάει ότι με βάση μια έρευνα που έγινε πριν από λίγα χρόνια, συμπεριλαμβανομένων και των βιβλίων του Πανεπιστημίου, εκδίδονται περί τα 100 βιβλία ετησίως.

Οι δυσκολίες; Ευκόλως αναγνωρίσιμες.

 

«Από το 1970 έως σήμερα στην Ελλάδα διαβάζει το  8-9% του πληθυσμού. Άν κάνουμε αναγωγή στην Πάτρα, καταλαβαίνεις σε τι ποσοστό απευθυνόμαστε. Είναι δική μας ευθύνη, να κάνουμε σε αυτό τον κόσμο γνωστή την ύπαρξή μας. Η αλήθεια είναι ότι όσοι μαθαίνουν για την προσπάθεια, το βλέπουν ζεστά και προσπαθούν να το στηρίξουν. Μερικοί μάλιστα δεν περιμένουν ότι μπορεί να εκδοθεί με πολύ καλές προδιαγραφές στην Πάτρα και λόγω των πολύ καλών τυπογραφείων που έχουμε ένα βιβλίο και εντυπωσιάζονται τόσο από την ποιότητα  του βιβλίου όσο και από την ποιότητα του κειμένου».

 

Το μικρόβιο της δημοσιογραφίας, δεν έχασε βεβαίως την δύναμή του από τα αντιβιοτικά των εκδόσεων.

Μαζί  με τους Βασίλη Πέττα, εκδότη και  Χρήστο Ρούση, γραφίστα, ο Ανδρέας Τσιλίρας δουλεύει για το free press «Τέταρτο», με προτάσεις για τον ελεύθερο χρόνο, τοπικές ειδήσεις και προβολείς στραμμένους σε όσους επιμένουν μέσα στην κρίση να αναδειχθούν και να δημιουργήσουν.

Το «Τέταρτο»  είναι εβδομαδιαίο και έκανε εμφάνιση τον Μάιο του 2011. Εκδίδεται κάθε Παρασκευή. Συνοδεύεται εδώ και 6 μήνες από ένα portal το οποίο κάνει την παρουσία του καθημερινή και πιο φρέσκια

ΤΟ.. ΕΝΘΕΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΕ ΤΟ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟ ΠΛΑΤΟΣ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ

Και έπειτα, ήρθε το βιβλιοπωλείο. Τον Απρίλιο του 2014 έπεσε η πρόταση για τη δημιουργία εντός του βιβλιοπωλείου Πανόπουλου ενός χώρου  όπου θα φιλοξενούνταν εκδόσεις από τις «Αχαϊκές εκδόσεις» και το «δόντι», που θα είχαν σχέση αποκλειστικά με την Πάτρα, είτε έχουν εκδοθεί στην πόλη είτε αλλού.

Το σκηνικό συμπλήρωναν παιχνίδια και  δίσκοι. Το όνομά του, 38 μοίρες και 14 λεπτά, όσο και το γεωγραφικό πλάτος της Πάτρας.

Το... ένθετο βιλιοπωλείο, κράτησε δύο χρόνια και έκλεισε τον κύκλο του, για να ανοίξει ένας άλλος για τον Ανδρέα, αυτή τη φορά στην οδό Φιλοποίμενος 36-42, στην είσοδο της στοάς Πραπόπουλου.

 

ΤΟ «ΔΟΝΤΙ» ΤΗΣ ΦΙΛΟΠΟΙΜΕΝΟΣ

Kαι κάπως έτσι,  «το δόντι», έγινε βιβλιοπωλείο και  έρχεται να βάλει τη σφραγίδα του στην πόλη και τους δημιουργούς της, φιλοδοξώντας να γίνει αγαπημένο στέκι.

Ο Ανδρέας Τσιλίρας «παντρεύει» τις εκδόσεις με ένα θεματικό βιβλιοπωλείο και κάνει το «δόντι» ακόμη πιο δυνατό, παρουσιάζοντας σς ένα φιλόξενο και λειτουργικό χώρο όλες τις προτάσεις των πατρινών δημιουργών, από παιδικά βιβλία, έως μυθιστορήματα κα λευκώματα, ενώ υπάρχουν προτεινόμενοι τίτλοι από όλους τους εκδοτικούς οίκους, με δυνατότητα παραγγελίας και αυθημερόν παράδοσης.

Και παράλληλα, στο «δόντι» της Φιλοποίμενος, βρίσκουμε δίσκους βινυλίου και συλλεκτικά αντικείμενα, προσφορές και μια βιβλιοθήκη αφιερωμένη στο σινεμά.

Βιβλία, μουσικές έργα τέχνης, παιδικά παιχνίδια, φιγούρες καραγκιόζη, όλα με σημείο αναφοράς την Πάτρα, σε ένα δρόμο, από τον οποίο περνάει σχεδόν καθημερινά... όλη η Πάτρα.

 

«Έψαχνα ένα χώρο  που να γίνει παράλληλα και στέγη του εκδοτικού οίκου, αλλά και να μπορεί να φιλοξενεί και μικρές εκδηλώσεις. Η στοά Πραπόπουλου μπορεί να γίνει ολόκληρη ένα στέκι για τους Πατρινούς. Είμαστε όλοι οι επαγγελματίες, δέκα επιχειρήσεις και 20 γραφεία,  σε καλή πολύ συνεννόηση μεταξύ μας, προκειμένοιυ να ανδείξουμε τη στοά και να γίνει στάση ή προορισμός της βόλτας του Πατρινού. Ήδη ετοιμάζουμε εκδηλώσεις για μεγάλους και για παιδιά προκειμένου η επιδίωξη να γίνει δράση».

Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr

Spotlight