Εκείνη την εποχή, μου έδινε την αίσθηση ενός αιώνιου εφήβου που διατηρεί τις δικές του ισορροπίες και αντιμετωπίζει με χαμόγελο τις καταστάσει
Έχοντας πίσω του μια διαδρομή μισού αιώνα στο θεατρικό σανίδι και ατενίζοντας 73 χρόνια μιας γεμάτης ζωής, ο αρρενωπός ηθοποιός που λάτρεψαν οι νεαρές κοπέλες στο αξέχαστο «Κορίτσια στον ήλιο» και καταχειροκρότησε το θεατρόφιλο κοινό σε μια σειρά κορυφαίων ρόλων που άφησαν εποχή, τον Απρίλιο του 2010, όντας καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, είχε ξεφυλλίσει τη ζωή του στο περιοδικό Best σε μια συνέντευξη εφ΄όλης της ύλης.
Εκείνη την εποχή, μου έδινε την αίσθηση ενός αιώνιου εφήβου που διατηρεί τις δικές του ισορροπίες και αντιμετωπίζει με χαμόγελο τις καταστάσεις. Εργαζόταν ακατάπαυστα από το πρωί μέχρι το βράδυ και πίστευε με θέρμη στη ζωή όντας ο εμψυχωτής των συνεργατών και των φίλων του.
Στο θέατρο της Πάτρας έλεγαν ότι πρόκειται για έναν «γεμάτο» συνεπή και εξαιρετικά εργατικό καλλιτέχνη που ξεχειλίζει από ζωή και ενεργητικότητα. Στην κοινωνία της Πάτρας, μιλούσαν για έναν πραγματικό κύριο, που ήταν αχώριστος με τη γυναίκα του και τιμούσε τις εκδηλώσεις και την κοινωνική ζωή, προσπαθώντας να ανοίξει διόδους επικοινωνίας μεταξύ της πόλης και του θεάτρου της. Τo μότο του για τη ζωή, το αποτύπωναν ανάγλυφα, οι αγαπημένοι του στίχοι στην Οδύσσεια του Ομήρου.
«Να μη σε βασανίζει ποιος θα κυβερνήσει το καράβι σου· να στήσεις μόνο το κατάρτι, ν' ανοίξεις τα λευκά πανιά και φτάνει· το πλοίο θα αρμενίσει με του βοριά το φύσημα». Την πίστη του αυτή, την απέδειξε πολλές φορές στη ζωή του. Και έδωσε μάχες πολλές, θυελλώδεις ή και άνισες.
Αλλά το καράβι του είχε ήδη έτοιμο το κατάρτι και τα πανιά… για να συνεχίσει. Όχι μόνο με του βοριά το φύσημα, αλλά και με τη γενναιότητα που πάντα τον χαρακτήριζε. Άλλωστε ο μεγάλος έρωτας 50 χρόνια τώρα, δεν ήταν το χρήμα, δεν ήταν η προβολή και τα φώτα, με ό,τι απατηλό μπορεί αυτό να συνεπάγεται, αλλά το θέατρο. Και ένα καράβι σαν αυτό του Γιάννη Βόγλη, ήταν φτιαγμένο μόνο για να αρμενίζει.
Μιλάμε για έναν ηθοποιό που ταυτίστηκε με τον ελληνικό και ξένο κινηματογράφο, καθιερώθηκε με τις συγκλονιστικές του ερμηνείες στο θεατρικό σανίδι και έκανε τη διαφορά ακόμη και στην τηλεόραση. Αποφοίτησε με άριστα απ' τη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Πέλου Κατσέλη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν, κέρδισε το πρώτο βραβείο με την παράσταση «Όρνιθες» του Αριστοφάνη στο Θέατρο των Εθνών στο Παρίσι, έπαιξε με την Έλλη Λαμπέτη, πρωταγωνίστησε στην ταινία «Το χώμα Βάφτηκε Κόκκινο» του Βασίλη Γεωργιάδη που προτάθηκε για Όσκαρ, συμμετείχε στην αμερικανική τηλεοπτική σειρά «Πέτρος και Παύλος» με τον Άντονι Χόπκινς, αποθεώθηκε ερμηνεύοντας τους σημαντικότερους ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου και σκηνοθέτησε έργα, σταθμούς.
Πάμε να δούμε όμως τι έλεγε ο Γιάννης Βόγλης, σε εκείνη τη συνέντευξη του 2010 κομμάτια της οποίας έκαναν τον γύρο του διαδικτύου.
ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΔΗΠΕΘΕ
«Ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα, έχουμε τους κανόνες της δημοκρατίας όπου ο καθένας μπορεί να έχει τις αντιδράσεις του και τις αντιρρήσεις του και θα ανησυχούσα αν ήταν όλοι σύμφωνοι μαζί μου, γιατί δεν θα ήταν κάτι φυσιολογικό (γέλια). Το θεωρώ φυσικό αυτό και δεν επηρεάζομαι, γιατί εμένα με απασχολεί το έργο μου και το έργο μου είναι αυτό που θα αποδείξει αν έγινε σωστή επιλογή ή όχι».
ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΠΡΟΚΑΤΟΧΩΝ ΤΟΥ
«Δεν θα σχολιάσω, οπωσδήποτε, το έργο των προκατόχων μου ούτε για αστείο, ούτε μου πέρασε ποτέ από το μυαλό, ούτε έχω τέτοια πρόθεση. Γιατί δεν με αφορά το παρελθόν. Εγώ ξεκίνησα στην Πάτρα με το «σήμερα», από την ημέρα δηλαδή που ανέλαβα και βλέπω μόνο το αύριο, το τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Δεν με απασχολεί καθόλου τι έχει γίνει στο παρελθόν. Ο καθένας, οι πράξεις και οι ενέργειες όλων μας κρίνονται από την ιστορία. Δεν είμαι εγώ αυτός που θα κρίνει τους άλλους».
Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΑΡΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ;
«Σαφώς είναι συνάρτηση των εισιτηρίων. Η επιτυχία του θεάτρου καταγράφεται στο ταμείο. Παρακολουθώ στενά το ταμείο γιατί δεν είναι μόνο αν θα κάνει εισπράξεις… Έτσι και αλλιώς, ξέρουμε όταν μιλάμε για θέατρο, ότι δεν μπορεί το ενεργητικό του να καλύψει τον προγραμματισμό του. Από τη μια μεριά διαφυλάττουμε το να μην χάνονται λεφτά και σκοπός μου είναι τα κόστη των παραστάσεων και του προγράμματος του θεάτρου να μην ξεπερνούν τον ετήσιο προϋπολογισμό. Να μην αφήνει ζημία δηλαδή το θέατρο. Αλλά πέρα από αυτό, το ταμείο είναι ο σφυγμός του θεάτρου. Από το ταμείο καταλαβαίνεις αν αυτό που έχεις κάνει, έχει απήχηση στον κόσμο ή δεν έχει. Έτσι το αντιμετωπίζω το ταμείο και όχι με τη λογική των εισπράξεων. Άλλωστε μέσα στην κρίση που περνάμε, με το που ανέλαβα μείωσα το εισιτήριο από 20 ευρώ σε 15 γιατί προτιμώ να έρχεται περισσότερος κόσμος στο θέατρο, παρά να έρχεται λιγότερος, επειδή ίσως τα 20 ευρώ είναι ένα εμπόδιο. Περνάμε οικονομική κρίση και πρέπει όλοι να προσαρμοστούμε σε αυτήν την κρίση».
ΘΑ ΕΜΕΝΕ ΜΟΝΙΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ;
«Η Πάτρα είναι πανέμορφη πόλη και το ξέρουμε όλοι. Το αν θα μείνω μόνιμα δεν το ξέρω γιατί όλοι μας έχουμε τις ρίζες μας, την πόλη που γεννηθήκαμε. Έχω φύγει από την Αθήνα πολλές φορές, έχω πάει στην Κύπρο για 5 χρόνια, έχω πάει στη Θεσσαλονίκη για άλλα πέντε χρόνια, η προοπτική για την Πάτρα θα είναι ίσως μια πενταετία. Ελπίζω να ζήσω ως τότε…(γέλια).
Βεβαίως τον περισσότερο χρόνο μου τον περνάω στην Πάτρα γιατί δεν πιστεύω ότι μπορεί να διοικήσει κανείς ένα θέατρο εξ αποστάσεως. Σαφώς θα έχω ένα σπίτι, θα εγκατασταθώ και εδώ, αλλά δεν θα διαλύσω το σπίτι μου στην Αθήνα. Την Αθήνα την αγαπώ γιατί γεννήθηκα εκεί είναι μια πόλη που την ξέρω, δεν θέλω να ξεριζωθώ… Τώρα, αν οι ρίζες μου πιάσουν στην Πάτρα, δεν μπορώ να ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον».
«Η ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΚΟΛΩΝΑΚΙ»
«Δεν έχω χρόνο για να φτιάξω στέκι στην Πάτρα, ή όπου αλλού. Όλη μου τη ζωή δεν ήμουνα άνθρωπος του καφενείου, της καφετέριας, ή του μπαρ… Είμαι εργασιομανής. Από τη στιγμή που θα ξυπνήσω, μπαίνω με τα μούτρα στη δουλειά. Αν έχω λίγο χρόνο και βρεθώ, μου αρέσει η Αγίου Νικολάου, η οποία μου θυμίζει το παλιό Κολωνάκι… με την έννοια ότι περνάει πολύς κόσμος, περνάνε οι φίλοι, λες μια «καλημέρα». Μου αρέσει όμως και η περιοχή γύρω από το Αρχαίο Ωδείο, τα Ψηλαλώνια, αλλά και η παραλιακή ζώνη της Πάτρας, με τα μπαράκια, τα κέντρα και τα εστιατόρια.
Αυτό που μου αρέσει περισσότερο στην Πάτρα είναι το ότι είναι μια ζωντανή πόλη, δεν είναι μιζεριασμένη. Ο κόσμος κυκλοφορεί, υπάρχει, δημιουργεί…Τώρα για το αν είναι ερωτική πόλη η Πάτρα, πρέπει να ομολογήσω ότι ούτε για να το διαπιστώσω αυτό έχω χρόνο… (γέλια). Αλλά κοίταξε, ο ερωτισμός υπάρχει στον κόσμο και ιδίως στο καρναβάλι. Άλλωστε η Πάτρα είναι γνωστή για αυτό».
«Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΚΑΙ ΖΕΙ ΜΟΝΙΜΑ ΕΔΩ»
«Βεβαίως και έχω δημιουργήσει φιλίες στην Πάτρα. Έχω πολλούς και καλούς φίλους που δεν τους απέκτησα τώρα που ήρθα για το θέατρο, αλλά από πολύ παλαιοτέρα, γιατί ο γιος μου είναι εγκατεστημένος εδώ, είναι παντρεμένος στην Πάτρα, έχω την εγγονή μου εδώ και οι φίλοι του γιου μου έχουν γίνει και δικοί μου φίλοι. Και είναι αρκετά γνωστοί Πατρινοί τους οποίους αγαπώ γιατί έχουμε ωραία σχέση. Δεν μπορώ να πω ονόματα γιατί μπορεί να αδικήσω κάποιους».
ΟΙ ΡΟΛΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ
«Έχω κάποιες ακόμη επιθυμίες, για ένα - δυο ρόλους. Ας πούμε ο βασιλιάς Ληρ, είναι ένας ρόλος που θέλω να κάνω κλείνοντας την καριέρα μου. Πρέπει όμως για όλα αυτά να βρεθεί η κατάλληλη στιγμή, να βρεθούν οι κατάλληλοι συνεργάτες, γιατί αυτό που θέλω είναι να παίξω ένα ρόλο σε όλο του το μέγεθος και να έχει απήχηση στον κόσμο και όχι να έχω στο ενεργητικό μου ότι έπαιξα και αυτόν το ρόλο. Δεν έχω πρεμούρα».
«ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ»
«Το θέατρο είναι πάντα η πρώτη επιλογή, είναι η κορυφαία έκφραση στη δουλειά μας, χωρίς να περιφρονώ ούτε τον κινηματογράφο ούτε την τηλεόραση. Αντίθετα πιστεύω ότι ο ηθοποιός ο σωστός οφείλει να είναι συνεπής και να δίνει τον καλύτερό του εαυτό σε ό,τι και αν καταπιάνεται, γιατί αλλιώς είναι σαν να προδίδει την εμπιστοσύνη που του έχει δείξει ο κόσμος.
Εγώ πιστεύω ότι και στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, όποια ποιότητα έχει ο ηθοποιός οφείλει να την καταθέτει, χωρίς βεβαίως να παρασύρεται από την επιτυχία, γιατί έτσι θα χάσει την επαφή και την ανησυχία για το παραπέρα».
«ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, ΜΑΛΛΟΝ ΑΥΤΗ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΚΛΕΙΣΕΙ»
«Όχι. Δεν έχω κλείσει τους λογαριασμούς μου με την τηλεόραση. Μάλλον η τηλεόραση έχει κλείσει τους λογαριασμούς της με μια ομάδα ανθρώπων. Μέσα σε αυτή τη μεταστροφή που έχει σήμερα, δεν ξέρω αν θα με ενδιέφερε να παίξω. Το πράγμα έχει ξεστρατίσει πάρα πολύ, έχει γεμίσει τριτοκλασάτο πρόγραμμα, είναι ελάχιστες οι ποιοτικές δουλειές και όλο αυτό το παιχνίδι με τα ριάλιτι και τα κουτσομπολίστικα προγράμματα είναι έξω από τη φιλοσοφία μου, έξω από τη λογική μου, δεν με αφορά».
«ΔΕΝ ΚΟΥΒΑΛΑΩ ΤΟΥΣ ΡΟΛΟΥΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ»
«Δεν νοιώθω να έχω ταυτιστεί με κανένα ρόλο. Η ταύτιση με το ρόλο γίνεται μόνο στη διάρκεια των προβών και στη διάρκεια των παραστάσεων. Ξέρεις, οι ρόλοι είναι σαν τις χρυσαλίδες. Η ζωή τους διαρκεί μέχρι να κλείσουν τα φώτα και να κλείσει ο κύκλος. Ο ηθοποιός αλλάζει, μεταβάλλεται, μπαίνει μέσα σε έναν καινούργιο άνθρωπο μόνο όταν ανεβαίνει στη σκηνή. Δεν κουβαλάει όμως αυτόν τον άνθρωπο στο σπίτι του».
«ΜΕ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ …ΣΤΑΣΟΥ ΜΥΓΔΑΛΑ»
«Ναι με έχουν ταυτίσει με ρόλους και αυτό συμβαίνει κυρίως με την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Παραδείγματος χάρη, με κυνηγάει εκείνο το «στάσου μύγδαλα», το οποίο έχει ταυτιστεί με μια πολύ επιτυχημένη ελληνική ταινία και είναι κάτι που το βρίσκω συνεχώς μπροστά μου. Και ξέρεις είναι κάτι που τότε με είχε ταλαιπωρήσει. Θυμάμαι όταν γύριζα αυτή τη σκηνή είχε πολύ τρεχαλητό και εγώ κουράστηκα πάρα πολύ και αγανάκτησα και είπα του σκηνοθέτη, του Βασίλη Γεωργιάδη, που ήταν ένας πολύ γλυκός άνθρωπος «Ώχ Βασίλη, έχω κουραστεί, “στάσου μύγδαλα - στάσου μύγδαλα”, δεν μπορώ πια». Και το θυμάμαι σαν τώρα και μου έλεγε «αυτό το, στάσου μύγδαλα, θα σε κυνηγάει σε όλη σου τη ζωή, να το θυμάσαι αυτό. Έτσι και έγινε».
«ΜΕ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΚΩΤΣΕΖΑ, ΚΛΕΙΣΑΜΕ ΜΙΣΟ ΑΙΩΝΑ ΜΑΖΙ»
«Με τη γυναίκα μου, κλείσαμε 50 χρόνια μαζί, μισό αιώνα δηλαδή. Όχι από τότε που παντρευτήκαμε, αλλά από τη χρονιά που γνωριστήκαμε, το 1959. Το ότι είμαστε ακόμη μαζί και είμαστε αχώριστοι, οφείλεται αποκλειστικά στην υπομονή τη δική της και τις αντοχές της. Με κάνει περήφανο αυτό, γιατί η ζωή με έναν καλλιτέχνη δεν είναι πολύ εύκολη. Πριν παντρευτούμε, όταν αποφασίσαμε να είμαστε μαζί, της είπα: «έχε υπόψη σου ότι είναι πρώτα η δουλειά μου και μετά εσύ». Συνήθως οι γυναίκες δεν συμβιβάζονται με αυτό. Πολλές φορές λένε «ναι» για να κλείσει το θέμα και μετά αλλάζουνε. Πρέπει να πω ότι η γυναίκα μου, η οποία είναι και Σκωτσέζα - και ίσως έχει σημασία αυτό -, όχι μόνο το δέχθηκε, αλλά και το τίμησε όλα αυτά τα χρόνια. Ποτέ δε διεκδίκησε να ασχοληθώ μαζί της στη διάρκεια της δουλειάς μου. Επίσης ήταν πολύ καλή μητέρα για τα παιδιά μας, γιατί στη μάνα είναι η βασική ευθύνη για το σωστό μεγάλωμα των παιδιών. Αν υπάρξει μια προτομή, τότε θα είναι δική της».
ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ
«Η γυναίκα μου νόσησε από καρκίνο στα 39 της χρόνια. Έπρεπε να φύγουμε στο εξωτερικό για να εγχειριστεί. Όταν επέστρεψα, έπειτα από αρκετό καιρό, η εταιρία που είχα στη Θεσσαλονίκη δεν πήγαινε καλά. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε στην Αθήνα. Ήμουν ψύχραιμος, δεν χάνω εύκολα την γη κάτω από τα πόδια μου. Θαυμάζω όμως περισσότερο την δική της δύναμη. Μέχρι σήμερα έχει έρθει αντιμέτωπη τρεις φορές με την συγκεκριμένη αρρώστια και είναι είναι μία χαρά γιατί έχει μέσα της δύναμη».
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
