Γιώργος Σπηλιόπουλος-Ο χρηματιστής της UBS Bank που ανέλαβε τα ηνία μιας οικογενειακής επιχείρησης 120 χρόνων μας συστήνει την πρώτη ελληνική βότκα - Και είναι πατρινή!

Ήταν μονόδρομος η ενασχόληση με την οικογενειακή επιχείρηση;

Επειδή σπούδασα στο εξωτερικό και καθώς με ενδιέφερε πάρα πολύ το κομμάτι των χρηματαγορών αρχικά ασχολήθηκα με τα τραπεζικά και πιο συγκεκριμένα με το κομμάτι του χρηματιστηρίου. Δούλεψα στο Παρίσι, μετά στο Λονδίνο και μετά στη Γενεύη. Έμεινα στο εξωτερικό για 10 χρόνια περίπου.

Ήταν μια συναρπαστική δουλειά σε πολλά επίπεδα. Δεν έχει όμως την ίδια χαρά και την ίδια ικανοποίηση με την τωρινή μου ενασχόληση. Είναι τελείως διαφορετικό το να πουλάς και να αγοράζεις μετοχές, να ασχολείσαι με μεγάλες αξίες, οι οποίες όμως είναι άυλες. Δεν μου πρόσφερε δημιουργική ικανοποίηση. Την χαρά της δημιουργίας την βρήκα στην τωρινή μου δουλειά. Μεταποιούμε αγροτικές πρώτες ύλες και φτιάχνουμε το τελικό προϊόν. Αυτή η διαδικασία κρύβει μια μαγεία, μια χαρά και την ικανοποίηση του να δημιουργείς. Μέχρι πρότινος δεν εμφιαλώναμε τα προϊόντα μας. Τώρα αυτή η ικανοποίηση και η χαρά είναι ακόμα μεγαλύτερη δεδομένου ότι πλέον, ξεκινώντας με τη βότκα και το τζιν, τα προϊόντα μας τα αγοράζουν οι τελικοί καταναλωτές και ήδη τα σχόλια είναι πολύ θετικά. Αυτό το ταξίδι είναι συναρπαστικό. Κι αν καταφέρεις να βγάλεις και χρήματα ακόμα καλύτερα. Παρόλο που με ενδιέφερε το χρηματιστήριο, το να έχεις μια δραστηριότητα δημιουργική και παραγωγική, όπως αυτή που ξεκινά από την αγροτική ύλη και καταλήγει σε ένα προϊόν έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία για μένα.

Αν δεν είχα τη δυνατότητα να επιστρέψω στην Ελλάδα και να ασχοληθώ με την οικογενειακή επιχείρηση, δεν ξέρω αν θα είχα συνεχίσει στα τραπεζικά ή αν θα είχα κάνει και πάλι κάτι πιο δημιουργικό.

Δεν ήταν μονόδρομος λοιπόν, ήταν μια επιλογή μου. Υπάρχει βέβαια και μια παράδοση για πάνω από 100 έτη. Έχουμε δουλέψει με ένα μεγάλο μέρος της Ελληνικής αγοράς και έχουμε κάνει και πάρα πολλές εξαγωγές οπότε είχαμε την εμπειρία της θετικής ανταπόκρισης από τον κόσμο αλλά δεν το είχα βιώσει. Αυτό κομμάτι είναι εντελώς καινούργιο. Είναι εντελώς διαφορετικό το να πουλήσεις ένα βυτίο κρασί από το να πουλήσεις ένα μπουκάλι βότκα. Πολύ πιο δύσκολο.

Όντως δεν προσπερνάς εύκολα μια ιστορία 120 χρόνων. Πώς ξεκίνησε η εταιρία;

Αρχικά στην Πάτρα και στην Αχαΐα στα τέλη του 19^ου αιώνα και στις αρχές του 20^ου η σταφίδα ήταν το βασικότερο προϊόν. Είχε ξεκινήσει μια έντονη δραστηριότητα στη σταφιδεμπoρία σε όλο το φάσμα. Από την πρωτογενή παραγωγή μέχρι την συσκευασία. Τα περισσεύματα από τις σταφίδες που δεν ήταν ποιοτικά έπρεπε κάτι να γίνουν. Έτσι υπήρξε μια δραστηριότητα στην απόσταξη των περισσευμάτων σταφίδας στην περιοχή. Ο προπάππους μου, που καταγόταν από την Αρκαδία, είδε την ευκαιρία, ήρθε στην Πάτρα ξεκίνησε δραστηριότητα στο εμπόριο σταφίδας και αποφάσισε τελικά να φτιάξει την οινοπνευματοποιΐα. Αρχικά το εργοστάσιο ήταν μέσα στην Πάτρα, σε μικρότερη εγκατάσταση, η οποία μεταφέρθηκε εδώ το 1938 από τον παππού μου. Σιγά σιγά επειδή υπήρξε μια σταδιακή ανεπάρκεια πρώτων υλών ήταν μια δραστηριότητα πού μπήκε σε φθίνουσα πορεία. Εμείς είμαστε οι μόνοι που καταφέραμε να συνεχίσουμε.

Πώς καταφέρατε να επιβιώσετε τόσες δεκαετίες;

Ξεκινήσαμε να κάνουμε κι άλλες δραστηριότητες. Όταν ασχοληθήκαμε και με την αποσταγματοποιΐα είχαμε πλέον ένα πιο ευρύ φάσμα προϊόντων ενώ κάναμε και πάρα πολλές εξαγωγές. Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ήμασταν μέσα στις πρώτες 10 σε εξαγωγές επιχειρήσεις στην Ελλάδα σε κρασιά και αποστάγματα.

Η παράδοση που έχετε στις εξαγωγές – αποτελούν το 25-30% του τζίρου σας - βοηθούν φαντάζομαι τώρα στην περίοδο της κρίσης...

Βέβαια, η εγχώρια αγορά έχει υποβαθμιστεί πάρα πολύ. Από πλευράς επιχειρηματικού περιβάλλοντος η μια χρονιά είναι χειρότερη από την άλλη.

Πώς βιώνει μια επιχείρηση σαν την δική σας με μεγάλη διαχρονικότητα την κρίση; Όσο δύσκολα την βιώνουν και οι υπόλοιπες ή παίζει κάποιο ρόλο η εμπειρία που υπάρχει; Έχετε «επιβιώσει» και από δύο παγκοσμίους πολέμους…

Η επιβίωση είναι σίγουρα μέσα στο DNA της επιχείρησης. Ο παππούς μου πέρασε στο Β΄ παγκόσμιο πόλεμο πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις. Ο πόλεμος είναι πόλεμος. Βομβάρδισαν την Πάτρα και οι Ιταλοί ζήτησαν από τον παππού μου να δουλέψει το εργοστάσιο για να τους παράγει καύσιμα. Για να το αποφύγει πήγε στην Αθήνα. Όταν κατάφερε να ξανανοίξει το εργοστάσιο μετά τον πόλεμο είχε λεηλατηθεί. Αλλά και αργότερα στις αρχές της δεκαετίας του 1950 ο παππούς μου μαζί με εργαζόμενους «φύλαγαν» με όπλα τα βράδια τα μηχανήματα. Εκείνη την εποχή στην Ακτή Δυμαίων, που είναι μέχρι και σήμερα οι εγκαταστάσεις, υπήρχαν αλεπούδες. Έβλεπαν μέσα στα σκοτάδια μάτια να τους κοιτάζουν και νόμιζαν ότι είχαν έρθει να τους ληστέψουν. Τελικά ήταν οι αλεπούδες. Οι καταστάσεις ήταν τελείως διαφορετικές. Το καύσιμο που χρησιμοποιούσαν για τους ατμολέβητες ήταν ξηλίτης και ερχόταν από τα Καλάβρυτα. Τον φόρτωναν στο τρένο και ερχόντουσαν τα βαγόνια τα οποία ξεφόρτωναν γεροδεμένοι εργάτες που στην συνέχεια το φτυάριζαν μέσα στο καζάνι. Κάθε εποχή έχει τις δικές της δυσκολίες.

Με βάση την εμπειρία σας και στα οικονομικά, αισιοδοξείτε για μέλλον;

Μετά από χρόνια κρίσης έχει επέλθει μια γενικότερη κόπωση σε όλους μας. Είμαι από την φύση μου αισιόδοξος, έχω μεγάλη πίστη στους Έλληνες και θεωρώ ότι είναι ένας λαός που αν αλλάξει νοοτροπία σε κάποιους τομείς θα πάνε τα πράγματα πολύ καλύτερα. Παράδειγμα είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Υπήρχε σεβασμός στον συνάνθρωπο και το περιβάλλον. Ήταν σαν να ζούσες σε άλλη χώρα. Ήρθαμε πιο κοντά. Δουλέψαμε συλλογικά, υπεύθυνα και καταφέραμε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Αυτό όμως είχε ημερομηνία λήξης. Για μένα, αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι ενώ μπορούμε να καταφέρουμε υπέροχα πράγματα μένουμε πίσω από δικούς μας λόγους. Δεν ξέρω τι ακριβώς μας κρατάει πίσω αλλά υπάρχουν πολλές παραγωγικές δυνάμεις στον τόπο και αν αυτές αφεθούν και προχωρήσουν η Ελλάδα θα πάει πολύ καλύτερα.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την βότκα και όχι με κάποιο άλλο τοπικό προϊόν όπως για παράδειγμα η τεντούρα;

Υπάρχει μια σύνθεση αιτιών. Πρόκειται για ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Σαν οικογένεια και σαν επιχείρηση επιζητούσαμε την άμεση επαφή με τον καταναλωτή. Θέλαμε να βγάλουμε προς τα έξω τα προϊόντα μας σε τελική μορφή και για εμάς η βότκα είναι η πεμπτουσία αυτού που φτιάχνουμε. Φτιάχνουμε καθαρό οινόπνευμα και η βότκα είναι ουσιαστικά καθαρό οινόπνευμα. Θέλαμε όλη μας την παραγωγική δύναμη και το όνειρο που είχαμε να το βάλουμε σε ένα προϊόν. Και αυτό είναι η βότκα. Εκεί είναι η δύναμη, η εμπειρία, η τεχνογνωσία μας. Είναι ένα ποτό που έχει διεθνοποιηθεί τα τελευταία χρόνια. Παλιά ταυτιζόταν με την Ρωσία και τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Αυτό πλέον δεν ισχύει. Επιπλέον η βότκα είναι ένα ποτό ανοδικό στις προτιμήσεις του καταναλωτή.

Τι πλεονέκτημα έχει η Πατρινή βότκα έναντι των υπολοίπων;

Έχουμε τελειοποιήσει παραγωγικά τη διαδικασία, παρότι η παραγωγή οινοπνεύματος είναι σχετικά εύκολη και μπορεί να γίνει μέχρι και οικοτεχνικά. Από πλευράς ποιότητας είναι άψογη γιατί έχουμε καταφέρει να έχουμε μια διαδικασία από την οποία προκύπτει ένα τέλειο οινόπνευμα. Από την πρώτη στιγμή που παράγεται, δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω, ξέρουμε να αποστάζουμε πάρα πολύ καλά.

Διαφοροποιούμαστε γιατί κάνουμε αυτή την δουλειά 120 χρόνια, έχουμε μεγάλη εμπειρία. Βγάζουμε ένα τέλειο προϊόν μέσα από την εμπειρία και την αγάπη.

Δίνετε βαρύτητα στο γεγονός ότι είναι μια βότκα παραγωγού. Τι πλεονέκτημα σας δίνει αυτό;

Ουσιαστικά εμείς είμαστε αυτοί που φτιάχνουμε την βότκα. Στην δική μας περίπτωση γνωρίζει ο καταναλωτής ποιος βρίσκεται πίσω από την βότκα που πίνει. Δύσκολα το βρίσκεις αυτό με άλλες βότκες.

Πόσος χρόνος χρειάστηκε από την στιγμή που οραματιστήκατε τη βότκα μέχρι να παραχθεί το προϊόν;

Το σκεφτόμασταν από τις αρχές του 2000. Υπήρχε η ιδέα. Δημιουργήσαμε στην παραγωγή μας κάποια στοιχεία ειδικά για τη βότκα και στη συνέχεια έπρεπε να υλοποιηθούν κι άλλες παράμετροι για να φτάσουμε στο τελικό αποτέλεσμα.

Η ονομασία ποιου ιδέα ήταν;

Το όνομα προέρχεται από τους κωδικούς των τελευταίων στηλών απόσταξης που είναι 40 και 41 και εκεί ουσιαστικά γίνεται η τελειοποίηση του οινοπνεύματος. Εκεί είναι η έννοια της παραγωγής. Ήταν δική μου ιδέα. Γενικά η όλη προσπάθεια δεν είναι αποτέλεσμα marketing. Ακόμα και στο σχεδιαστικό κομμάτι η κατεύθυνση στο γραφίστα ήταν δική μας. Δεν στοχεύουμε σε επιθετική διαφήμιση. Κλίνω στην άποψη ότι τα προϊόντα χτίζονται από τους καταναλωτές, την ποιότητα τους αλλά και την ουσία τους. Ο τρόπος που το χτίζουμε είναι αργός αλλά πιο εποικοδομητικός. Στρατηγικά και σαν business το μέλλον είναι στο να φτιάξουμε και να τυποποιήσουμε ωραία προϊόντα. Πρέπει να κάνουμε προσπάθεια να αναδείξουμε αυτά που έχουμε και που μπορούμε να κάνουμε.

Εξάλλου από πλευράς marketing το επιθετικό marketing δεν θα ήταν αποδοτικό. Ανταγωνιστές μας είναι τεράστιες πολυεθνικές εταιρίες με σημαντικά budget οπότε εμείς πρέπει να βρίσκουμε καινοτόμους και έξυπνους τρόπους προώθησης των προϊόντων μας.

Που μπορεί να βρει κάποιος την βότκα «40 41»;

Έχουμε ξεκινήσει στα μεγάλα αστικά κέντρα (Αθήνα και Θεσσαλονίκη) δίνοντας βάση στο κομμάτι της επιτόπιας κατανάλωσης. Bars, εστιατόρια, café, night clubs. Από εκεί και πέρα το κομμάτι της εξαγωγής είναι κάτι που μας ενδιαφέρει πάρα πολύ.

*Η οινοπνευματοποιία Σπηλιόπουλος και το achaiataste.gr, παρουσιάζουν τη βότκα «40 41» στο ΚΕΛΛΑΡΙ 151 (Μαιζώνος και Φιλοποίμενος, Πάτρα) την Τετάρτη 9 Μαρτίου από τις 8 το βράδυ.  Πρόκειται για ένα ξεχωριστό event όπου η Πατρινή βότκα θα ρέει άφθονη, ενώ ο Γιώργος Σπηλιόπουλος και οι συνεργάτες του θα είναι εκεί για να λύσουν κάθε απορία σας. Θα μπορέσετε να δοκιμάσετε τη βότκα σκέτη ή σε κοκτέιλ και να διαπιστώσετε ότι όχι μόνον δεν έχει να ζηλέψει κάτι από τις άλλες επώνυμες (και ξενόφερτες) βότκες, αλλά είναι μια εξαιρετική επιλογή, όταν θέλετε να απολαύσετε βότκα.