Το ζαχαροπλαστείο της οδού Μουρούζη & Νόρμαν 50, διαθέτει μια πελατεία που θα τη ζήλευαν πολλά από τα καταστήματα του κέντρου
Ο άνθρωπος που φτιάχνει ένα γλυκό, απαγορεύεται να έχει δύο χαρακτηριστικά: Να είναι απαισιόδοξος και σκουντούφλης και να μην διαθέτει φαντασία. Η ζάχαρη δεν αρκεί από μόνη της για να δημιουργήσει ένα μικρό έργο τέχνης, προορισμένο να κάνει θραύση στον ουρανίσκο και να συντροφεύσει μια μικρή καθημερινή ...παρασπονδία, ή μια μεγάλη προσωπική στιγμή.
Όταν μιλάς με τον Αντώνη Δημακόπουλο, διαπιστώνεις ευθύς αμέσως ότι τα ...απαγορευτικά της τέχνης, δεν έχουν καν συναντηθεί μαζί του. Είναι η επιτομή της χαράς και της αισιοδοξίας, της επικοινωνίας και της έμπνευσης και τα γλυκά του ολόφρεσκα, γεμάτα αρώματα, απαντούν στα ερωτηματικά για τη φίρμα "Γλυκοτεχνίες, του κόσμου τα γλυκά", που γράφει επάνω το κουτί, το οποίο κρύβει πάντα γαστρονομικές... δονήσεις, από θεϊκά προφιτερόλ και μπανόφι, έως τα πιο τραγανά ταρτάκια.
Και στα γλυκά, όπως και σε όλα τα πράγματα σε αυτό τον κόσμο, τίποτε δεν είναι τυχαίο.
Το ζαχαροπλαστείο της οδού Μουρούζη & Νόρμαν 50, διαθέτει μια πελατεία που θα τη ζήλευαν πολλά από τα καταστήματα του κέντρου, καθώς υπάρχουν ...ορκισμένοι fun που έρχονται από όλα τα σημεία της πόλης, ακόμη και από τα Βραχνέικα και το Ρίο, για να απολαύσουν τα αμίμητα γλυκά του Αντώνη Δημακόπουλου, ο οποίος έχει πλέον αναδειχθεί με το...σπαθί του ως ο ..μάγος του προφιτερόλ, καθώς τα προφοτερόλ του, ιδίως τα οικογενειακά, κυριολεκτικά ...εξαφανίζονται.
Πίσω από αυτή την επιτυχία, βρίσκεται μια μικρή ιστορία που ξεκινάει το 1980 όταν όντας 15 χρόνων, ο Αντώνης κατέβηκε από το χωριό του, την Αγία Ελεούσα, σε αναζήτηση εργασίας, ακολουθώντας τον αδελφό του το Θεοφάνη, ο οποίος πρώτος είχε πάρει το δρόμο για την Πάτρα και εργαζόταν στον Φάκαλο.
Κάνοντας δοκιμές στις υπέροχες πάβλοβες σε σχήμα καρδιάς που κατασκευάζει για τους πιστούς του Αγίου Βαλεντίνου, μου διηγείται την δική του περιπέτεια και την εμπειρία που απέκτησε κάνοντας μαθήματα δίπλα στον Στέλιο Παρλιάρο.
«Ο αδελφός μου δούλευε στο Φάκαλο και όταν του είπαν ότι έψαχναν κανένα παιδί να βοηθήσει, αυτός με πρότεινε και έτσι βρήκα την πρώτη μου δουλειά».
Εκεί, στο εργαστήριο του Φάκαλου στον Άγιο Διονύσιο ξεκίνησε και ο ίδιος ως υπάλληλος συναντώντας για πρώτη φορά την τέχνη του γλυκού αλλά και του πρόχειρου φαγητού, καθώς μαζί με μπιζέδες έφτιαχναν και τυρόπιτες, μαζί με ντόνατς και πιροσκί.
«Θυμάμαι ότι εκείνη την εποχή, δίναμε στην Πειραϊκή Πατραϊκή 3.000 τυρόπιτες μια φορά την εβδομάδα για το κολατσιό των εργατών» μου λέει.
Εκεί έμειναν για τρία χρόνια και αναχώρησαν όταν ο αδελφός του έκαψε μια τυρόπιτα και ο μάστορας, που δεν φημιζόταν για τους καλούς του τρόπους, τους έδειξε την πόρτα της εξόδου.
Η αναζήτηση δουλειάς, τους έβγαλε σε ένα αμιγές ζαχαροπλαστείο στο Ψαροφάι. Λίγο μετά όμως τον κάλεσαν φαντάρο και όταν το έμαθε το αφεντικό τον σχόλασε καθώς ο νόμος τον υποχρέωνε να με κρατήσει στη δουλειά ένα χρόνο μετά την απόλυσή μου από το στρατό».
Την επόμενη μέρα ο νεαρός Αντώνης χτυπούσε την πόρτα του Εργατικού Κέντρου. Η συμβουλή ήταν να γυρίσει στο ζαχαροπλαστείο και να κάθεται εκεί, κανονικά στο ωράριό του, ακόμη και αν δεν του έδινε δουλειά το αφεντικό. ‘Ετσι και έγινε.
«Πήγα φαντάρος 22 μήνες και όταν τελείωσα το έκοψα πάλι με τα πόδια από του Ψάχου για να πάω στο Ψαροφάι. “Ήρθα” του είπα. “Μα εσύ θα έχεις ξεχάσει και αυτά που ήξερες” μου λέει. “Έχω μεγάλη όρεξη για δουλειά” του απάντησα. “Αλλά βεβαίως η αλήθεια ήταν ότι είχα ανάγκη τη δουλειά για να ζήσω. Ακόμη δεν είχε μπει μέσα μου η αγάπη και το μεράκι για τα γλυκά. Και συνέχισα να δουλεύω σε ζαχαροπλαστεία, όπως στον “Άγγελο” που ήταν τότε στη Βορείου Ηπείρου, στο “Οριεντάλ” στη Γούναρη... Ο Άγγελος θυμάμαι είδε πρώτος ότι είχα ταλέντο στα γλυκά. “O Αντώνης έχει φαντασία στη δουλειά, του αρέσει”, έλεγε»
Τα χρόνια που πέρασαν, έκαναν τα δύο αδέλφια μάστορες στα γλυκά. Ώσπου το 1993 είπαν να κάνουν το δικό τους επαγγελματικό βήμα, ανοίγοντας μαζί ένα ζαχαροπλαστείο στο πάνω μέρος της πλατείας Νόρμαν. Επτά χρόνια μετά, το 2000, μετακόμισαν στο κάτω μέρος της πλατείας. Τότε οι δύο ζαχαροπλάστες συστήθηκαν στους Πατρινούς με τα δικά τους τα γλυκά και άρχισαν να δρουν σαν κατασκευαστές αλλά και σαν επιχειρηματίες.
«Όταν ανοίξαμε το μαγαζί έφτιαχνα πράγματα που έβγαιναν μόνα τους, είχε αρχίσει να δουλεύει μέσα μου το μεράκι και η φαντασία του ζαχαροπλάστη».
Ο Αντώνης ήταν ανήσυχο μυαλό. Ήξερε ότι για να προχωρήσεις χρρειάζεται η γνώση. Και την κυνήγησε πηγαίνοντας το 2003-2005 και ενώ δούλευε στο δικό τους ζαχαροπλαστείο, στην σχολή του περίφημου Στέλιου Παρλιάρου.
«Ήταν για μένα μια μεγάλη εμπειρία. Τον πρώτο καιρό, μέχρι να μάθω να κινούμαι στην Αθήνα, πήγαινα με το λεωφορείο, έφτανα στον Κηφισό και από εκεί έπαιρνα ταξί και πήγαινα στη σχολή. Επέστρεφα με το τελευταίο δρομολόγιο για Πάτρα. Ήταν πολύ ωραία στη σχολή. Ήμουνα και εγώ της φιλοσοφίας του Παρλιάρου, να φτιάξω δηλαδή το γλυκό μόνος μου. Εμείε ξέρεις δεν βρήκαμε και σχολές, δεν υπήρχε ούτε βιβλίο για οδηγός. Κάναμε μόνοι μας τα γλυκά με βάση την έμπνευσή μας και το ταλέντο μας. Και σήμερα αν με ρωτήσεις, θέλω να ξαναπάω στη σχολή, να μάθω νέα πράγματα, νέες τάσεις. Δεν τελειώνει αυτή η δουλειά, χρειάζεται συνεχή ενημέρωση. Συμμετέχω σε σεμινάρια στην Αθήνα, σε εκθέσεις με σοκολάτες, πάντα ανέβαινα σε όλες τις εκθέσεις».
Το 2007, χωρίζουν για πρώτη φορά οι δρόμοι των δύο αδελφών και το ζαχαροπλαστείο, το κρατάει ο Αντώνης Δημακόπουλος. «Μαζί με τον αδελφό μου περάσαμε πολύ καλά, ό,τι έγινα σε αυτόν το χρωστάω. Ήμασταν και οι δύο ζαχαροπλάστες και είχε ο καθένας την άποψή του. Το 2007 σταμάτησε η κοινή μας πορεία από τα νεανικά μας χρόνια, πριν ακομη πάω φαντάρος. Αυτός αποχώρησε και πήρα τότε εγώ τη διοίκηση και τη διαχείριση. Και μπήκε στην εταιρεία η σύζυγός μου η Αντριάννα που έγινε και αυτή ζαχαροπλάστρια.
Και η ιστορία της ..ζάχαρης συνεχίζεται για τις "Γλυκοτεχνίες, του κόσμου τα γλυκά", που έχουν αναδειχθεί σε ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα ζαχαροπλαστεία της Πάτρας.
Τα προφιτερόλ του, είναι με είναι μεγάλη διαφορά πρώτα στις προτιμήσεις των πελατών. " Ακολουθεί το Μπανόφι, ένα γλυκό με κρέμα μπανάνα, καραμέλα γάλακτος, τραγανά μπισκότα και πραλίνα με καραμελωμένο αμύγδαλο. Έχουνε απίστευτη αποδοχή τα έχει αγαπήσει ο κόσμος. Όπως και το cheesecake σοκολάτα. Ένα άλλο απόλυτο επιδόρπιο τα τελευταία χρόνια, είναι τα σαβαρέν. Δίνουμε δύο ταψιά την ημέρα, ενώ ακολουθούν τα τιραμισού, οι σφολιάτες, οι κρέμες και οι τούρτες παρόλο που δεν είχα εστιάσει ποτέ σε αυτό το είδος, δεν προλαβαίνω να φτιάχνω, ίσα που υποστηρίζεται η ζήτηση".
Ο Αντώνης Δημακόπουλος, φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, ο οποίος σου δημιουργεί από την πρώτη στιγμή την αίσθηση της οικειότητας, αποτελεί εξαίρεση στον γενικότερο κανόνα των ημερών. Ο λόγος; Αισθάνεται απόλύτα ικανοποιημένος καθώς, όπως λέει, δεν τον άγγιξε η κρίση ενώ είναι από τους επαγγελματίες που πιστεύουν πολύ στις ευεργετικές ιδιότητες της διαφήμισης.
«Έχει μεγάλη σημασία να διαφημίσεις τα προϊόντα σου, να τα γνωρίζει ο κόσμος» λέει και αποδίδει μεγάλο μέρος της επιτυχίας του στο γεγονός ότι επέλεξε να κάνει συστηματική διαφήμιση όλα αυτά τα χρόνια, γεγονός που του απέδωσε τα μέγιστα.
«Ιδίως την φετινή σεζόν, από τον Σεπτέμβριο μέχρι σήμερα, έχει...τρέξει πολύ το μαγαζί».
Επόμενος στόχος του είναι να αναπτυχθεί στην παραγωγή του παγωτού, «να βγάλω δικό μου παγωτό».
Για την Κυριακή, ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, ο Αντώνης Δημακόπουλος ετοιμάζει λαχταριστές καρδιές πάβλοβες, με μαρέγκα και φράουλες. «Τις έμαθα στον Παρλιάρο. Το πρώτο μάθημα που έκανα μαζί του ήταν οι μαρέγκες. Λόγω της ημέρας, θα τις κάνω για πρώτη φορά σε σχήμα καρδιάς, σε μικρά και μεγάλα μεγέθη» μου λέει και ανανεώνει το ραντεβού του με τους ... ερωτευμένους του πελάτες.
Φέτος κλείνει 33χρόνια ζαχαροπλάστης και η διαδρομή στη...ζάχαρη συνεχίζεται.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
