«Δεν κρατάω τίποτα για μένα»
ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΜΑΧΗΣ ΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Το να ... «γελάσει το χειλάκι σου» τέτοιες μέρες και μάλιστα με ατακαδόρικο «σουρεάλ» χιούμορ της σύγχρονης αμερικάνικης θεατρικής κουίντας και όχι με ευτελή πλάκα, είναι μεγάλη υπόθεση. Στην περίπτωση της πνευματώδους και φευγάτης κωμικής παράστασης «Η Απόχη» που παίζεται στο act της Γεροκωστοπούλου στο τέλος της εβδομάδας (παρασκευές-σαββατοκύριακα) «κυκλοφόρησε» ταχύτατα πως η σφραγίδα του Τηλέμαχου Τσαρδάκα σε συρραφή-προσαρμογή και συγγραφή κειμένων, όπως και στη σκηνοθεσία αποδίδει ξανά, ενώ ο συμπολίτης ηθοποιός Ηρακλής Τζαβέλλας αποδεικνύει άλλη μια φορά πως διαθέτει μια κατάδική του κωμική στόφα, που χαίρεσαι να παρατηρείς. Με λίγα λόγια, ευχαριστιέσαι σανίδι made in Patras, που ξέρει να ψάχνει και να ψάχνεται. Μιλήσαμε με τον Ηρακλή, που έχουμε χαρεί και σε άλλα θεάματα, επειδή πρωτίστως –οπως ομολογεί-λατρεύει αυτό που κάνει. Ο μυστικός πράκτορας του υπογείου, σαρκάζει με τα γελοία της ζωής, χάρη στα οποία λοξοδρομούμε άπαντες, ενώ ταυτόχρονα το χειροκρότημα του κόσμου του προκαλεί δάκρυα ευτυχίας. Η ερμηνευτική τακτική του; Ρεαλισμός που ρέει και κατάθεση ψυχής.
Πως ξεκίνησε αυτό το «ταξίδι» στο θέατρο;
Η αγάπη μου για το θέατρο από τα μικρά μου χρόνια ήταν δεδομένη, όλα όμως ξεκίνησαν και πήραν τον δρόμο τους με ένα σεμινάριο υποκριτικής που έκανε ο Γιώργος Αγγελόπουλος στο act και θα διαρκούσε όλη τη σεζόν, το 2008. Έκτοτε, έχω συμμετάσχει σε πάρα πολλά σεμινάρια, πολυήμερα και oλιγοήμερα. Ένας ηθοποιός πρέπει να διδάσκεται όλες τις μεθόδους προσέγγισης ενός ρόλου.
Ποιες είναι η πιο αντιπροσωπευτικές δουλειές σου;
Αυτή είναι μια πραγματικά δύσκολη ερώτηση και ορκίζομαι δεν μπορώ να την απαντήσω, με την έννοια ότι όλες οι δουλειές μου ήταν για μένα ένα ταξίδι αξέχαστο. Νομίζω ότι αν αναφέρω κάποια, θα έχω προδώσει τις υπόλοιπες και δεν μπορώ, αγαπάω όλες τις παραστάσεις μου, είναι κάτι σαν παιδιά μου.
Έχεις σκεφτεί τι είναι αυτό που απολαμβάνεις παίζοντας μπροστά σε κόσμο;
Το βασικό γνώρισμα του ηθοποιού, όταν έχει πετύχει τον σκοπό του, είναι ότι του αρέσει πολύ ο εαυτός του όταν παίζει έναν ρόλο. Αυτό σε συνάρτηση με το ότι η αφετηρία και η βάση του θεάτρου είναι η ποίηση και η μαγεία, νομίζω απαντούν στο τι είναι αυτό που νιώθει κάποιος πάνω στη σκηνή.
Μίλησέ μας για τον τωρινό σου ρόλο στην «Απόχη». Πως τον δούλεψες, τι προσπάθησες να αναδείξεις;
Όλα ξεκινούν από το κείμενο. Στην περίπτωσή μας έχουμε να κάνουμε με καθαρά σύγχρονο αμερικάνικο θέατρο, κάτι μεταξύ David Mamet, κάτι απ’ το σαρκασμό και κυνισμό των αδερφών Coen, δηλαδή αυτό που θέλει ένα απόλυτα ρεαλιστικό παίξιμο. Αυτή ήταν άλλωστε και η πορεία που μας χάραξε ο Τηλέμαχος Τσαρδάκας, ο σκηνοθέτης της παράστασης και συγγραφέας της «Απόχης».
Αν πας σ΄ ένα καφενείο και ακούσεις μια παρέα να μιλάει σ ένα τραπέζι, κατά έναν μαγικό τρόπο, χωρίς να καβαλάει ο ένας τον άλλον οριακά, πολλές φορές αλλάζοντας θέμα ξαφνικά και απρόσμενα, ο λόγος ρέει σαν ποτάμι με τη σημασία της λέξης.
Έτσι φαντάστηκα και τον ρόλο μου στις ώρες μελέτης σαν ταχύτητα και σαν ένταση, ένα ποτάμι με δεξιές στροφές, με αριστερές στροφές, μια μικρή λεκάνη ηρεμίας μετά ένας μικρός καταρράκτης, μια αριστερή στροφή και ξαφνικά ένας μεγάλος καταρράκτης και πάλι, αυτά δε, μπορούν να συνυπάρχουν και σε μια πρόταση, όταν απαιτείται. Να πω και κάτι που δεν μπορώ να το κρατήσω μέσα μου; Πρώτη φορά πάνω στη σκηνή από τότε που ξεκίνησα, βάζω τα χέρια μου στις τσέπες και αυτό μόνο σε μια σκηνή, τόσος ρεαλισμός δηλαδή! Αυτό που προσπαθήσαμε όλοι οι ηθοποιοί της παράστασης, με τις οδηγίες του σκηνοθέτη φυσικά, είναι να αναδείξουμε αυτόν τον σύγχρονο λόγο. Τα συναισθήματα και η πάλη δεν είναι καδραρισμένα, παίρνανε σε δεύτερο επίπεδο, αυτό είναι και η τραγικότητα των ηρώων, αυτό τους κάνει συναρπαστικούς.
Για ποιο πράγμα μας μιλάει η παράσταση;
Πρόκειται για μια σπονδυλωτή κωμωδία, γεμάτη μυστήριο, χιούμορ και καθημερινούς ήρωες σε απρόβλεπτες, άβολες και συχνά εντελώς σουρεαλιστικές καταστάσεις.
Μια κωμωδία για όλα εκείνα που νομίζουμε ότι έχουμε υπό έλεγχο, αλλά μας ξεπερνούν και τελικά μας ελέγχουν. Ένα έργο που θέτει ερωτήματα.
Πως εισπράττεις την αποδοχή του κοινού;
Είναι η μεγαλύτερη χαρά που μπορεί να πάρει ένας ηθοποιός, νιώθω αυτή την αγάπη και ώρες ώρες εκεί στο χειροκρότημα, μου έρχεται να βάλω τα κλάματα από ευτυχία.
Αυτό που κάνω κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή είναι να δώσω όλη την ψυχή μου, ότι έχω και δεν έχω, τίποτα δεν κρατάω για μένα, σε κάθε παράσταση. Αυτό το καταλαβαίνει ο θεατής, το εκτιμάει και το ανταποδίδει με το παραπάνω.
Για να συμβούν όμως αυτά είναι και οι συμπαίκτες πάνω στη σκηνή. Είναι ευτυχία για μένα ο θίασος της παράστασής μας. Τι να πεις, για την Γεωργία Ηλιοπούλου, την Όλγα Σπυράκη, την Τζούλια Ροδοπούλου, τον Βασίλη Δημακόπουλο, τον Περικλή Σιούντα, είμαι πολύ τυχερός πραγματικά. Για την Γεωργία Καζαντζή την Αφροδίτη Καλαντζή και την Δήμητρα Κωνσταντοπούλου, που έφεραν τη δροσερή και φρέσκια ματιά τους στη σκηνή. Ο Σάκης Μπάστας με τη μουσική του μας απογειώνει ως συνήθως. Για τον Τηλέμαχο Τσαρδάκα τα έχω πει κι άλλες φορές, πολλά που είμαι τώρα τα χρωστάω στον Τηλέμαχο.
Επίσης ο Νίκος Σωτηρόπουλος με τους μαγικούς φωτισμούς, κάθε μα κάθε φορά ανεξάντλητος. Η Δανάη Μακρή στην επιμέλεια παραγωγής και ο Δημήτρης Γιαννακούλιας που δημιουργεί τις αφίσες μας, τι καλλιτέχνης, πολλές από τις αφίσες του άνετα τις βάζω στο σπίτι μου σαν έργα τέχνης. Τελευταία άφησα την αγάπη μου, Ελένη Λαδά βοηθό σκηνοθέτη, την ψυχή του act και στρατιώτη σύμμαχό μας-ένας σπάνιος άνθρωπος.
Που ελπίζεις να σε οδηγήσει αυτός όλος αυτός ο δρόμος στο μέλλον; Πιθανόν και εκτός Πάτρας;
Δεν έχω βάλει όρια, είχα μία πρόταση παλιά αλλά την πρόλαβε η κρίση και τα σχέδια τα πήρε ο άνεμος.Αυτό που επιδιώκω κάθε φορά είναι η ταπεινότητα, με την οποία πρέπει να καταπιάνεσαι με όλο αυτό. Μερικές φορές που ανέβηκα στη σκηνή με περισσή αλαζονεία, (ευτυχώς οι φορές μετριώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού σε όλα αυτά τα χρόνια) το πλήρωσα με το αίμα της ψυχής μου εκεί πάνω, πολλοί ηθοποιοί που διαβάζουν τώρα καταλαβαίνουν τι λέω.
Για το μέλλον θα απαντήσω με κάτι που είχα πει στον δάσκαλο και ανεκτίμητο φίλο Δημήτρη Καταλειφό. Στο θέατρο το ξέρουμε καλά Ιθάκη δεν υπάρχει. Η ευτυχία είναι, που για λίγο ή περισσότερο, βρέθηκες με κάποιους ανθρώπους και μοιράστηκες τη μαγεία αυτού που λέγεται θέατρο.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
