Back to Top
#TAGS ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ Αιγιάλεια Νάσος Νασόπουλος Ρούλα Πισπιρίγκου Βασιλιάς Κάρολος της Αγγλίας Κέιτ Μίντλετον
Αγγελίες
Μην ψάχνεις, βρες στο
THE BEST

CULTURE

/

To βραβευμένο κοινωνικό φιλμ "45 Χρόνια" προβάλλει σήμερα η Κινηματογραφική Λέσχη Πάτρας

To βραβευμένο κοινωνικό φιλμ "45 Χρ...

Στα Ster Cinemas, στη Βέσο Μάρε - Σε τρεις προβολές

Tο εξαιρετικό κοινωνικό φιλμ που πρωτοξεχώρισε και διακρίθηκε στο περσινό Φεστιβάλ του Βερολίνου, "45 Χρόνια" προβάλλεται την ερχόμενη Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2016 στα Ster Cinemas, στη Βέσο Μάρε, στην μεγάλη αίθουσα 5 (σε τρεις προβολές) από την Κινηματογραφική Λέσχη της Πάτρας και την πρόεδρο της Ελένη Δάσιου.

Πρόκειται για μία ταινία πολυαναμενόμενη και υπέροχη με πολλές βραβεύσεις σε μεγάλα φεστιβάλ. Πρωταγωνιστές είναι η Σαρλότ Ράμπλινγκ που είναι υποψήφια και για το Όσκαρ α’ γυναικείου ρόλου φέτος και ο Βρετανός ηθοποιός Τομ Κόρτνεϊ.

Στους ρόλους της καριέρας τους οι δυο πρωταγωνιστές θα μας κάνουν να σκεφτούμε και να αποδεχτούμε ότι οι άνθρωποι, ακόμη και οι δικοί μας άνθρωποι, ποτέ δεν είναι κανενός, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το δελτίο Τύπου της Κινηματογραφικής Λέσχης Πάτρας.

Η σκηνοθεσία στο φιλμ «45 Χρόνια» είναι του Andrew Haigh.

Σενάριο : David Constantine (short story), Andrew Haigh (adaptation).

Ηθοποιοί: Charlotte Rampling, Geraldine James, Tom Courtenay, Dolly Wells, David Sibley, Sam Alexander.

Φωτογραφία: Lol Crawley

Μοντάζ: Jonathan Alberts

Χώρα: Ηνωμένο Βασίλειο (Έγχρωμη).

Διάρκεια: 95 λεπτά.

Πρώτη προβολή:     Ώρα 6.00 μ.μ.

Δεύτερη προβολή:   Ώρα 8.15 μ.μ.

Τρίτη προβολή:       Ώρα 10.30 μ.μ..

Διακρίσεις:

- Berlin International Film Festival 2015, Καλύτεροι Ηθοποιοί οι: Charlotte Rampling, Tom Courtenay.

- Dinard British Film Festival 2015, Βραβείο Coup de Coeur στον Andrew Haigh.

- Edinburgh International Film Festival 2015:

* Βραβείο Ερμηνείας στην Charlotte Rampling

* Βραβείο Michael Powell στον Andrew Haigh

- Valladolid International Film Festival 2015, Καλύτερη Ηθο-ποιός η Charlotte Rampling.

Ο Τζεφ και η Κέιτ ετοιμάζονται να γιορτάσουν 45 χρόνια γάμου, όταν ένα γράμμα τους φέρνει νέα από μια ξεχασμένη υπόθεση και βάζει σε δοκιμασία την ήρεμη, τακτοποιημένη σχέση τους.

Γλυκόπικρο, ειλικρινές και συγκινητικό δράμα χαρακτήρων το οποίο ανατέμνει βαθιά όλα όσα, φανερά ή ανομολόγητα, στηρίζουν τη μακροχρόνια συντροφική συμβίωση. Εξαιρετική η χημεία του Τομ Κόρτνεϊ, εμβληματικής φιγούρας του free cinema («Μπίλι ο Ψεύτης», «Η Μοναξιά του Δρομέα Μακρινών Αποστάσεων»), και της Σαρλότ Ράμπλινγκ στον κορυφαίο ίσως ρόλο της καριέρας της, οι οποίοι τιμήθηκαν με διπλό βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βερολίνου.

Είτε αποτυπώνει ένα «Weekend» ή «45 Χρόνια» στις ζωές των ανθρώπων, ο Αντριου Χέι φτιάχνει ταινίες που θα κουβαλάμε στις καρδιές μας για πάντα. Δεν έμεινε στεγνό βλέμμα στην Berlinale, ενώ σύσσωμο κοινό και κριτικοί χειροκρότησαν το θρυλικό πρωταγωνιστικό ζευγάρι των Σάρλοτ Ράμπλινγκ και Τομ Κόρτνεϊ.

Η αινιγματική φύση της οικειότητας, το παρελθόν ως ένα επίμονο φάντασμα και η υποψία ότι η δεδομένη καθημερινότητα και οι προσωπικοί κώδικες που έχουν εγκαθιδρύσει μεταξύ τους δυο άνθρωποι δεν αποτελούν εγγύηση για τη μακρόβια και αδιαπραγμάτευτα ευτυχή συμβίωσή τους γίνονται το βασικό υλικό πάνω στο οποίο ο σκηνοθέτης του υπέροχου «Weekend» χτίζει ένα ακόμη χαμηλόφωνο, βαθιά ανθρώπινο δράμα. Δικαιωματικά βραβεία ερμηνείας για τους υπέροχους πρωταγωνιστές, Σάρλοτ Ράμπλινγκ και Τομ Κόρτνεϊ, στο πρόσφατο Φεστιβάλ Βερολίνου.

O Tζεφ και η Κέιτ Μέρσερ, ένα ζευγάρι 75χρονων που ζει σε μικρή κωμόπολη του Νόρφολκ, έχουν πάρτι το Σάββατο. Θα γιορτάσουν με όλους τους φίλους τους την 45η επέτειο των γάμων τους – παράξενη επιλογή, αλλά είχαν χάσει τα ολοστρόγγυλα 40 τους όταν αυτά συνέπεσαν με την εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς του Τζεφ. Θα γιορτάσουν με τους φίλους τους γιατί δεν έχουν άλλη οικογένεια. Καμία φωτογραφία στο ψυγείο, τους τοίχους, τα ράφια του ζεστού τους σπιτιού δεν υποδηλώνει παιδιά ή εγγόνια. Επέλεξαν να μείνουν οι δυο τους.

Ένα αγαπημένο, ήσυχο ζευγάρι με τα διαβάσματα, τα πειράγματα, τις μουσικές και το λυκόσκυλό τους. Μόνο που λίγες μέρες πριν την επέτειο, ο Τζεφ λαμβάνει ένα γράμμα που τον πληροφορεί ότι λιώνοντας (λόγω της κλιματικής αλλαγής) οι μόνιμοι παγετοί στις Ελβετικές Άλπεις αποκάλυψαν το πτώμα της Κάτιας, της πρώτης του γερμανίδας αρραβωνιαστικιάς, η οποία είχε σκοτωθεί σ’ ένα τραγικό ορειβατικό ατύχημα το 1962 όταν ήταν 25 χρονών. Θα μπορούσε να πάει να την αναγνωρίσει; Ο Τζεφ ταράζεται από την αποκάλυψη, όχι όμως όσο η Κέιτ που παρακολουθεί μουδιασμένη την ταραχή του.

Ξαφνικά τα 45 χρόνια δίπλα στον άντρα που θεωρούσε άντρα της, δικό της, αρχίζουν να φαίνονται ως πλάνη. Ενα τρικ του χρόνου, της ζωής, του έρωτά της – παραπέτασμα καπνού στα μάτια της που λέει και το αγαπημένο της τραγούδι των Platters, αυτό που διάλεξε να χορέψουν στην επέτειό τους. Ξαφνικά, το βλέμμα της καθαρίζει (ή θολώνει βουρκωμένο) και συνειδητοποιεί ότι 45 χρόνια μπορεί να μην αναλογούν σε τίποτα, παρά ένα αντικατάστατο της πρώτης του αγάπης, που αν και δεν πραγματώθηκε, είναι η μόνη που διατηρήθηκε αναλλοίωτη στον πάγο.

O Aντριου Χέι, ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης του χαμηλότονου, τρυφερού, υπέροχου «Weekend» (και δημιουργός του «Looking» του ΗΒΟ), βασίζεται σ’ ένα διήγημα του Ντέιβιντ Κόνσταντιν («In Another Country») και επιστρέφει με μία ταινία που τον απομακρύνει από την οποιαδήποτε οικειότητα του gay drama, τον τοποθετεί απέναντι σ’ ένα ζευγάρι άλλης δυναμικής και ηλικίας και τον υποβάλει να αποδείξει ότι μπορεί να καταφέρει το ίδιο σινεμά γήινης, διακριτικής, ουσιαστικής παρατήρησης, να συλλάβει ανθρωπιά, πόνο, χαρά, ανασφάλεια στις μικρολεπτομέρειες. Να μην πει τίποτα και να τα πει όλα. Να μας κλονίσει όσο και την Κέιτ και τον Τζεφ ώστε επί 93 λεπτά, και πολλά ακόμα περισσότερα όταν έχει τελειώσει η ταινία, να σκεφτόμαστε για το χρόνο, για τα όνειρα, για το πώς οι άνθρωποι, οι δικοί μας άνθρωποι, ποτέ δεν είναι κανενός.

Ο Χέι γράφει υπέροχα – είναι μεστός, απλός, γνωρίζει πολύ καλά πώς να πετάξει τα περιττά και τα φλύαρα από το σενάριό του. Οι ιστορίες του εισβάλουν σε τετριμμένες καθημερινότητες, δε χρειάζονται κόλπα, μανιέρες, ευρήμματα για να σου κρατήσουν το ενδιαφέρον. Το μεγάλο του ταλέντο όμως είναι η κάμερά του. Πώς στέκεται με αυτοπεποίθηση πάνω στην ευθυτενή φιγούρα της Σαρλότ Ράμπλινγκ όταν εκείνη βάζει απλώς και πίνει ένα ποτήρι νερό στην αγροτική τους κουζίνα. Πώς ξαπλώνει, με «μπεργκμανική» ένταση, μαζί με το ζευγάρι στο κρεβάτι, σε αυτές τις μικρές κουβέντες πριν τον ύπνο, τα τίποτα μιας σχέσης που καθορίζουν το δέσιμο ή το κενό ανάμεσα σε δυο ανθρώπους. Πώς χορεύει και στροβιλίζεται μαζί τους, ανάμεσά τους, στο μικρό τους σαλόνι, με ένα αγαπημένο τραγούδι των νιάτων τους (“Stagger Lee” του Lloyd Price), για να μας θυμίσει ότι τα τίποτα μιας σχέσης είναι και τα πιο δυσεύρετα, τα πιο ανεξήγητα ουσιαστικά της.

Όλη η ταινία είναι μία κινηματογραφική σπουδή στο χρόνο. Από το πόσο γρήγορα περνάει, μέχρι πόσο ανελέητα διαβρώνει – το κορμί, το δέρμα, την ευπαθή σε εγχειρήσεις καρδιά σου, το πνεύμα, την μνήμη, το συναίσθημα, την αντίληψή σου για τον άγνωστο με τον οποίο καταλήγεις να μοιράζεσαι το ίδιο μαξιλάρι, χαρές, λύπες, μία κούπα τσάι, χρυσές επετείους. Τον μόνο που αφήνει ατόφιο και βαθιά ριζωμένο μέσα σου είναι το φόβο της μοναξιάς. Την αρχέγονη ανασφάλεια ότι έζησες τελικά τη ζωή σου μόνος. Ότι έκανες λάθη και τα φαντάσματα του παρελθόντος πάντα θα σε στοιχειώνουν, θα στο θυμίζουν, θα δηλητηριάζουν κάθε πανηγυρισμό επετειακής επιβίωσης με το τοξικό τους αγκάθι.

Για αυτό και το ζευγάρι που επέλεξε ο Χέι για πρωταγωνιστές του έχει διττή σημασία. Σάρλοτ Ράμπλινγκ – Τομ Κόρτνεϊ: δεν μπορούν παρά να στέκονται στη συλλογική μας συνείδηση ως ζωντανοί μύθοι, σύμβολα, θρύλοι των αιώνιων νιάτων των 60ς. Από την άλλη, εδώ ο χρόνος στέκεται συνοδοιπόρος:  είναι και οι δύο συγκλονιστικοί ηθοποιοί και οι δυο δρομείς μεγάλων αποστάσεων. Ο Κόρτνεϊ σωματοποιεί τόσο γενναιόδωρα, εύστοχα κι αριστοτεχνικά την ταραχή του αρσενικού που δεν μπορεί να καταλάβει το βουβό θυμό της γυναίκας του. Αυτή την αμηχανία του άντρα να εκφραστεί, την γεροπαράξενη τσαντίλα, αλλά και την ακόμα παλλόμενη παιδικότητά του στη χαρά, το μεθύσι, το χορό, την ακατέργαστη συγκίνηση.

Η Σάρλοτ Ράμπλινγκ όμως είναι αυτή που κλέβει την παράσταση, ίσως στον καλύτερο ρόλο της ζωής της. Μία τεράστια ερμηνεία, συρραμμένη προσεχτικά μέσα από εκατοντάδες λεπτομέρειες και σημεία. Παύσεις, βλέμματα, μία διακριτική εκφραστικότητα που δεν «παίζει». Απλά, πονάει και απελπίζεται.

Η τελευταία της σκηνή, ο τρόπος που ο Χέι μας εγκαταλείπει, ρίχνοντας μαύρο σε ό,τι είχε να πει, αποδεικνύουν ότι το ταλέντο του δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το χρόνο. Είτε πρόκειται για τη σύντομη συνάντηση ενός νεανικού σαββατοκύριακου, ή μία εβδομάδα στα 45 χρόνια δυο ανθρώπων στη δύση της ζωής τους, οι ταινίες του είναι φτιαγμένες από τόσο ατόφια πολύτιμα υλικά που με χαρά κι ευγνωμοσύνη κουβαλάς στην καρδιά σου για πάντα. – ΠΟΛΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ.

Βασισμένα σε ένα διήγημα του Ντέιβιντ Κόνσταντιν ονόματι «Σε μια άλλη χώρα» («In another country»), τα «45 χρόνια» («45 years», Αγγλία, 2015) του Αντριου Χέιγκ είναι ένα δράμα δωματίου και θεατρικών βάσεων σε ό,τι αφορά τις εξαιρετικές ερμηνείες των δύο κεντρικών ηθοποιών, της Σαρλότ Ράμπλινγκ και του Τομ Κόρτνεϊ. Η ταινία αναφέρεται σε ένα ηλικιωμένο αλλά καλοστεκούμενο ζευγάρι στο Νόρφολκ της Αγγλίας, το οποίο ετοιμάζεται να γιορτάσει την 45η επέτειό του. Διαφορετικοί χαρακτήρες μεν - εκείνος ήσυχος, λιγάκι στον κόσμο του, εκείνη δραστήρια και με τον τρόπο της κάπως πιεστική - αλλά «δεμένοι» μεταξύ τους, ο Τζεφ και η Κέιτ Μέρσερ δείχνουν οι ιδανικοί σύζυγοι.

Και όμως, ένα μυστικό του Τζεφ από το μακρινό παρελθόν έρχεται να ταράξει τη σχέση τους κατά τη διάρκεια της εβδομάδας πριν από την ημέρα της επετείου, που είναι και ο κανονικός χρόνος της ταινίας.

Τα μυστικά και τα ψέματα στη ζωή των Μέρσερ, που εν μέρει εξηγούν τον λόγο για τον οποίο δεν απέκτησαν ποτέ παιδιά, βάζουν σκιές στην ως σήμερα σχέση τους αλλά τίποτε στην ταινία δεν παρουσιάζεται με υπερβολικούς συναισθηματισμούς. Αντιθέτως, οι λέξεις οικονομία και αξιοπρέπεια ανήκουν στα χαρακτηριστικά των δύο ηρώων αλλά και της ίδιας της ταινίας. Φυσικά τίποτε απ’ όλα αυτά δεν θα είχε σημασία αν δεν υπήρχαν οι δύο ηθοποιοί για να δώσουν σάρκα και οστά στους ήρωές τους.

Η Σαρλότ Ράμπλινγκ, που δεν έπαψε ποτέ να εμφανίζεται στον κινηματογράφο, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Το ταλαιπωρημένο κορίτσι της ταινίας «Ο θυρωρός της νύχτας» που στα τέλη της δεκαετίας του 1970 την έκανε διάσημη έχει πια μεγαλώσει, αλλά η υποκριτική της είναι ισάξια με τη λυγερή κορμοστασιά της.

Εκείνος όμως που ίσως να χρειάζεται κάποιες παραπάνω συστάσεις είναι ο Τομ Κόρτνεϊ, ένας θαυμάσιος ηθοποιός που παρότι δύο φορές υποψήφιος για Οσκαρ (β’ ρόλου για τον ρόλο του νεαρού, παθιασμένου μπολσεβίκου στην ταινία «Δρ Ζιβάγκο» το 1965 και α’ ρόλου για εκείνον του ήρωα του τίτλου στον «Αμπιγέρ» το 1983), δεν υπήρξε ποτέ σταρ. Ίσως αυτή να είναι η πραγματικά μεγάλη στιγμή του. Πολύ θα θέλαμε να τον δούμε ξανά υποψήφιο στα Όσκαρ και αυτή τη φορά να πάρει το βραβείο όπως το πήρε στο τελευταίο Φεστιβάλ Βερολίνου για την ίδια αυτή ταινία. – ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ.

Φιλμογραφία του σκηνοθέτη Andrew Haigh: HBO's Looking Special 2016, Looking 2014-2015, 45 χρόνια 2015, Weekend 2011, Greek Pete 2009, Five Miles Out 2009, Cahuenga Blvd 2005, Markings 2005, Oil 2003.

Εκ των χορηγών επικοινωνίας των προβολών της Κινηματογραφικής Λέσχης Πάτρας είναι το thebest.gr.

Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr

Culture