Πάτρα: Έφυγε στα 90 του ο ΕΠΟΝίτης Ηλίας Αντωνόπουλος

Υπήρξε σύντροφος του καπετάν Ρήγα, μακρονησιώτης του Γ΄ ΕΤΟ και εξόριστος του καθεστώτος των Συνταγματαρχών

Έφυγε σήμερα τη 2^η πρωινή ώρα της 24-11-2015 στην Πάτρα, σε ηλικία 90 χρόνων ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης Ηλίας Αντωνόπουλος. Η κηδεία του θα γίνει αύριο Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015, ώρα 3 το μεσημέρι, από τον Ι.Ν. Σωτήρος Εγλυκάδας Πατρών, όπου και το κοιμητήριο για την ταφή του.

Ο αείμνηστος τον τελευταίο καιρό υπέφερε από άνοια, ως αποτέλεσμα των βασανισμών και των χτυπημάτων που είχε υποστεί σε νεαρή ηλικία κρατούμενος στο Γ΄ ΕΤΟ Μακρονήσου, το γνωστό ως τάγμα Σκαπανέων, όπου τον είχαν κατατάξει, μετά την απελευθέρωση και λόγω της συμμετοχής του ως ΕΠΟΝίτης στην Αντίσταση. Μόλις την προπερασμένη Παρασκευή είχε εξέλθει από το νοσοκομείο Άγ. Ανδρέας, όπου νοσηλεύτηκε από πάθηση χολής. Στις 2 τη νύχτα εξέπνευσε, στην οικία του όπου είχε βρισκόταν κατάκοιτος.

Ο αείμνηστος γεννηθείς το 1925, στην Εγλυκάδα Πατρών, συμμετείχε στο αριστερό κίνημα από νεαρή ηλικία, παρ' ότι προήρχετο από αγροτική φιλελεύθερη οικογένεια.

Με ξέσπασμα της αντίστασης κατά του γερμανού καταχτητή, στην Πάτρα, ο Ηλίας Αντωνόπουλος συμμετέχει στις τάξεις του αντιφασιστικού αγώνα ως νεαρός ΕΠΟΝίτης και αναλαμβάνει υπηρεσία αγγελιοφόρου, για την οποία συμμετοχή του έχει βραβευτεί με δίπλωμα από το Υπ.Εθ.Α. και από το Δήμο Πατρέων.

Λίγες ημέρες πριν την απελευθέρωση, ενώ συμμετέχει σε σύναξη ΕΠΟΝιτών σε οικία στην κεντρική πλατεία, έναντι του ΙΝ Αγ. Ανδρέου Εγλυκάδας, με τον Αθηναίο ανθυπολοχαγό του ΕΛΑΣ Ζήση Χατζόπουλο (τον γνωστό καπετάν Ρήγα, που αργότερα έμεινε στην Πάτρα) προδομένοι δέχονται τα πυρά των Γερμανών και Ιταλών φασιστών και όλμους που έσκασαν δίπλα τους, στις 22 Σεπτεμβρίου του 1944. Από την ομάδα των ΕΠΟΝιτών σκοτώθηκε ο ένας, ο 21χρονος Σωτ. Νταρινόπουλος και γλύτωσαν οι άλλοι, ο δε Ηλίας Αντωνόπουλος γλύτωσε από τύχη, καθώς βρισκόταν δίπλα, δίπλα με τον σκοτωμένο σύντροφό του.

Στον Αη Στράτη, έξω από την σκηνή. Με την έναρξη του διωγμού των αγωνιστών της αντιφασιστικής αντίστασης, ο Ηλίας Αντωνόπουλος συλλαμβάνεται και το 1947 επί υπουργίας Ν. Ζέρβα στέλνεται εξορία στην Ικαρία, στη συνέχεια βρίσκεται εξόριστος στον Αη Στράτη, μαζί με πολλούς άλλους Πατρινούς.

Το 1950 που ήρθε η σειρά του να υπηρετήσει, η πατρίδα για «ανταμοιβή» της προσφοράς του στην Αντίσταση, τον παίρνει από τον Άη Στράτη και τον στέλνει να υπηρετήσει στη Μακρόνησο, στο ξερονήσι, που κατά διαταγή των Αμερικάνων είχε επιλεγεί ως τόπος ιδεολογικού καθαρμού και κατέστη συνώνυμος των πιο ωμών βασανιστηρίων, στρατιωτών και πολιτών της αριστεράς.

Αρχές του 1950 κατατάσσεται στο Γ΄ ειδικό τάγμα σκαπανέων, όπου δεν υπογράφει δήλωση μετάνοιας, παρά τις πιέσεις τους ξυλοδαρμούς με ρόπαλο, από τους ανανήψαντες, οι οποίοι έγιναν οι πιο σκληροί βασανιστές και που μεταξύ αυτών ήσαν και συμπατριώτες του, για τους οποίους ποτέ δεν βγήκε δημόσια να τους καταγγείλει.

Τα επόμενα χρόνια, λόγω της διεθνούς κατακραυγής τα στρατόπεδα της Μακρονήσου άρχισαν σταδιακά να ξηλώνονται.

Στον Αη Στράτη, έξω από την σκηνή

Απολύεται με τα μέτρα ειρηνεύσεως του Πλαστήρα και επιστρέφοντας στην Πάτρα, όπου το αριστερό κίνημα βρήκε έκφραση μέσα από την συνεργασία των δημοκρατικών δυνάμεων, ακολουθεί στον δρόμο της ΕΔΑ.

Με την έκρηξη του πραξικοπήματος των Δεξιών αξιωματικών του Στρατού και πάλι ο Ηλίας Αντωνόπουλος συλλαμβάνεται και τον κλείνουν στα Γιούρα και από κει στο Παρθένι της Λέρου, απ' όπου απολύεται το 1970 με το κλείσιμο του στρατοπέδου.

Το Φεβρουάριο του 1968, όντας εξόριστος, με τη διάσπαση του ΚΚΕ τάσσεται με το μέρους της ανανεωτικής πτέρυγας όσων αντιτάχθηκαν στην απόφαση της 12^ης Ολομέλειας.

Με την κατάρρευση του στρατιωτικού καθεστώτος, αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο στο ξαναστήσιμο των οργανώσεων, από την πλευρά της συνεργασίας ΕΔΑ-ΚΚΕ Εσ. και στη συνέχεια ως μέλος της Ν.Ε. του ΚΚΕ Εσ. στην Αχαΐα.

Με την συγκρότηση της ΕΑΡ συμμετέχει πρωταγωνιστικά και μετά στον ΣΥΝ μαζί με το ΚΚΕ και μετά τη διάσπαση στον ενιαίο ΣΥΝ.

Τέλος με την δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, ο Ηλίας Αντωνόπουλος συμμετείχε και παρέμενε εκεί μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο αείμνηστος ήταν βαθιά ανανεωτικός στις ιδέες του, γι αυτό και ακολούθησε την πορεία που περιγράψαμε ως το τέλος της ζωής του.