Back to Top
#TAGS ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ Αιγιάλεια Νάσος Νασόπουλος Ρούλα Πισπιρίγκου Βασιλιάς Κάρολος της Αγγλίας Κέιτ Μίντλετον
Αγγελίες
Μην ψάχνεις, βρες στο
THE BEST

SPOTLIGHT

/

Πάνος Τσερόλας: O νεαρός Γεωλόγος που τράβηξε χειρόφρενο στην Πάτρα, βλέπει τη θάλασσα...ασημένια και αφήνει τη φαντασία του να τα...μπλέκει με τη γνώση και να τεκνοποιούν βιβλία

Πάνος Τσερόλας: O νεαρός Γεωλόγος που τρ...
Κοντογεωργοπούλου Γιώτα
[email protected]

Αντιπροσωπεύει ένα υγιές και πολλά υποσχόμενο κομμάτι της νεολαίας που κόντρα στις αντιξοότητες, επιτίθεται με ψυχή στην μιζέρια

Με τον Πάνο Τσερόλα γνωριστήκαμε μέσω fb την ταραχώδη  εποχή του δημοψηφίσματος, όταν όλα είχαν ακόμη τη δύναμη της ρευστότητας και ο κάθε ένας έδινε την δική του εκδοχή στα "ναι" και τα "όχι", βάραινε με την δική του έγνοια τις μονοσύλαβες λέξεις και συνήθιζε να μάχεται με την αντίθετη άποψη σε ένα διάλογο που κάποια στιγμή έφτασε στα όρια της απόλυτης ...θερμότητας με βολές ένθεν κακείθεν. Κάπου εκεί, σε μια μικρή μάχη αντιθέτων απόψεων συναντηθήκαμε στο inbox. Η αλήθεια είναι ότι μπήκα στη διαδικασία να ανοίξω μαζί του την κουβέντα, εν προκειμένω να ζητήσω...εξηγήσεις για ένα καυστικό του σχόλιο κάτω από ένα άρθρο μου, επειδή ακριβώς είχα προσέξει ότι ο νεαρός Τσερόλας, ήταν ένας από τους πλέον εύστοχους σχολιαστές της περιόδου, είτε μέσα από τα άρθρα του, είτε μέσα από τα σχόλιά του, έστω και αν αυτά έρχονταν να καθίσουν στον αντίποδα των δικών μου πεποιθήσεων επί του δημοψηφίσματος που πλέον αναπαύεται στα σαλόνια των εφημερίδων της νέας εποχής.

Κάπως έτσι λοιπόν ο Τσερόλας έγινε φίλος μου στο fb και μέσα από αυτό ανακάλυψα έναν δραστήριο, έξυπνο, ανήσυχο, ταλαντούχο νέο άνθρωπο που δεν γεννήθηκε στην Πάτρα αλλά την επέλεξε για να την κάνει πόλη του και δεν αρκείται στα λίγα τρέχοντα του καιρού του, αλλά ψάχνει και  ψάχνεται, αμφισβητεί και επιδιώκει και όταν χρειαστεί φωνάζει.

Η αφορμή για  να κάνω μια μεγάλη κουβέντα με αυτόν τον τριαντάρη Γεωλόγο που πλέον θεωρεί τον εαυτό του πιο πολύ Πατρινό παρά Αθηναίο και αφήνει τη φαντασία του να τα...μπλέκει με τη γνώση και να τεκνοποιούν βιβλία τα οποία κυοφορούνται με τις  ορμόνες του ταλέντου του στη γραφή, είναι ότι το βιβλίο του "Ασημένια Θάλασσα" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Κέδρος".

Ο λόγος που το αποφάσισα είναι ότι ο Τσερόλας, ο οποίος ειναι μέλος του Δ.Σ. του ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας και εκφράζεται μέσα από τις γραμμές της "Ανυπότακτης Πολιτείας" στα αυτοδιοικητικά μας πράγματα, αντιπροσωπεύει ένα υγιές και πολλά υποσχόμενο κομμάτι της νεολαίας αυτής της πόλης, αυτής της χώρας, που κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες, επιτίθεται με δημιουργία και ψυχή στη μιζέρια και την καταδίκη των Μνημονίων, γράφοντας τη δική της ιστορία, χωρίς να χάνει την πίστη της ότι όλα μπορούν να αλλάξουν και στο τέλος θα καταφέρουμε να κλείσουμε έξω από το παραμύθι τους δράκους.

Ο Πάνος  γεννήθηκε το καλοκαίρι του 1985 στην Αθήνα. Η καταγωγή του είναι από την Εύβοια, την οποία επισκέπτεται συχνά. Από το 2003 μένει στην Πάτρα, όπου σπούδασε στο Τμήμα Γεωλογίας, έκανε μεταπτυχιακό στην εφαρμοσμένη γεωλογία και κάνει το διδακτορικό του στη γεωλογία πετρελαίων.
Αρθρογραφεί για διάφορα θέματα σε πολυάριθμα πολιτικά και πολιτιστικά έντυπα και site. Είναι μέλος του Δ.Σ. του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας και άλλων πολιτιστικών οργανισμών. Το παιδικό του μυθιστόρημα Ο προϊστορικός ζωγράφος κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος, ενώ το μυθιστόρημα Περί έρωτος (Ιzzy Questions) κυκλοφορεί στα ελληνικά και στα αγγλικά από τις εκδόσεις Paper Publishing σε μορφή e-book.

Πάμε λοιπόν να γνωρίσουμε τον Πάνο Τσερόλα μέσα από την γνωστή μέθοδο των ερωταπαντήσεων και να δούμε πώς ένα ταλέντο ανακαλύπτεται ακόμη και αν έχει αρκεστεί να ανεβάσει το βιβλίο του σε ένα προσωπικό blog.

 

-Kαταγωγή από την Εύβοια, τόπος γέννησης Αθήνα,  αλλά ...άγκυρα στην Πάτρα; Πώς έγινε η...μετακόμιση;

Η βασική μετακόμιση έγινε από το (για πότε έγινε μακρινό…;) 2003, όπου και πέρασα στο τμήμα Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Πατρών. Την Πάτρα την ερωτεύτηκα, μπορώ να πω, όπως και την Γεωλογία. Οπότε έμεινα εδώ, συνέχισα τις σπουδές σε μεταπτυχιακό επίπεδο και τώρα σε διδακτορικό. Τώρα βέβαια για τη γενιά μου ειδικά, η θάλασσα είναι φουρτουνιασμένη, και δεν μπορώ να είμαι σίγουρος που θα με βγάλει στην επόμενη φάση. Όμως είναι βαριά η …άγκυρα εδώ, οπότε ελπίζω να με κρατήσει! Η Εύβοια από την άλλη, παραμένει ο τόπος της απόδρασης και της έμπνευσης, στον οποίο πάντα θα επιστρέφω. Από όλους τους τόπους πάντως αυτής της περιπλάνησης, θα με έλεγα περισσότερο …Πατρινό πλέον παρά Αθηναίο!

- Πώς συνδυάζεται η Γεωλογία με την γραφή; Συγκοινωνούντα δοχεία ή παράλληλοι δρόμοι;

Απαραίτητα και τα δυο. Ακόμα και αν το καθένα έχει την αυτοτέλειά του, αν κοιτάξω από μακριά είναι αδιαχώριστα. Κατά τη γνώμη μου, έτσι θα έπρεπε και αν είναι. Γνώση και φαντασία άλλωστε πάνε πακέτο, και πολλές φορές οι χιαστές προκύπτουν αβίαστα: Ο Προϊστορικός Ζωγράφος για παράδειγμα είναι ένα παραμύθι ...επιστημονικής ακρίβειας, όπως και ο Δεινόσαυρος Τζου που θα κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό. Από την άλλη, η Γεωλογία και αν χρειάζεται φαντασία! Θα έλεγα γενικά ότι και το να γράφω αλλά και η έρευνα είναι δυο συναρπαστικά πράγματα, και θα ήμουν κάποιος άλλος αν έκανα μόνο το ένα ή το άλλο. Πρέπει να απλώνουμε δίχτυα παντού, στην τέχνη, την επιστήμη, την πολιτική, το θέμα είναι πάντα ο ...χρόνος. Ω, ο χρόνος, τι βάσανο!

-Πώς και πότε κατάλαβες τις ευεργετικές για σένα ιδιότητες της γραφής και πότε ξεκίνησες να γράφεις;

Από πολύ μικρή ηλικία έγραφα. Ήταν μια αυθόρμητη ροπή, η οποία είχε την τύχη να συναντήσει εξαιρετικούς ανθρώπους στην εκπαίδευση οι οποίοι πήραν κάτι ρευστό και άμορφο και του έδειξαν προς τα που κυλάνε τα ποτάμια και πως αυλακώνουν την κοίτη τους. Αυτή η ροπή είχε επίσης την τύχη να βρει τη στήριξη της οικογένειάς μου, που μου παρείχε πρόσβαση και ότι χρειαζόμουν. Είχε την τύχη να συναντηθεί με ανθρώπους που συνέβαλαν τα μέγιστα για να φτάσω σήμερα να κρατάω βιβλία με την υπογραφή μου. Είχε και εμένα που ποτέ δεν σταμάτησα φυσικά, πάντα με επιθυμία να αναιρώ τον εαυτό μου και να δοκιμάζω καινούρια πράγματα. Να πω την αλήθεια, το πιο πρόσφατο στάδιο, αυτό της έκδοσης, πολύ πρόσφατα εμφανίστηκε στη ζωή μου. Το γράψιμο ως διαδικασία έχει και θα έχει πάντα μια αυτοτέλεια για μένα. Ένα μέρος του μπορεί, και μακάρι, να συνεχίσει να επικοινωνεί με άλλους αναγνώστες.

- Μίλησέ μου για το πρώτο σου βιβλίο και την διαδικασία μέσα από την οποία δημιουργήθηκε και έφτασε στο βιβλιοπωλείο...

Είναι λίγο περίπλοκο γιατί η σειρά είναι ανάκατη. Θα έλεγα ότι το πρώτο ολοκληρωμένο μυθιστόρημα που έγραψα ήταν η Ασημένια Θάλασσα, που γράφτηκε το 2009. Και ύστερα μπήκε σε ένα προσωπικό ιστολόγιο και έμεινε εκεί μέχρι σήμερα. Αργότερα, έργαψα το μυθιστόρημα ‘’Περί Έρωτος’’ – αυτό όμως κάποιος το ανακάλυψε και μου έδωσε την ευκαιρία να κυκλοφορήσει σε ελληνικά και αγγλικά (Izzy Questions) σε μορφή e-book. Εκείνη την περίοδο, συμμετείχα σε έναν λογοτεχνικό διαγωνισμό με θέμα το παιδικό παραμύθι για τους προϊστορικούς ανθρώπους, και ο ‘’Προϊστορικός Ζωγράφος’’ αγκαλιάστηκε αμέσως από τους ανθρώπους στις εκδόσεις Κέδρος και έγινε ένα όμορφο βιβλιαράκι. Ε, εκεί το αποφάσισα και έδωσα και τα υπόλοιπα (έχω μια μεγάλη κάβα) και σιγά σιγά όλα παίρνουν τώρα το δρόμο τους. Αν όλα τελικά γίνουν βιβλία (λίγο δύσκολο βέβαια, γιατί δοκιμάζω φόρμες και είδη λίγο... ξένα για το ελληνικό εκδοτικό τοπίο) θα σας σφυροκοπώ για αρκετά χρόνια- στο μεταξύ θα έχω γράψει και άλλα. Όταν κουραστούμε, ξανασυζητάμε.

- Διαβάζω στο σημείωμα του βιβλίου σου ότι η Ασημένια θάλασσα είναι ένα μυθιστόρημα για την άρνηση του ανθρώπου να πεθάνει την ώρα που ο κόσμος γύρω του καταρρέει. Μια ιστορία επιβίωσης και αντίστασης στην επιβαλλόμενη δυστοπία. Να υποθέσω ότι η έμπνευση ήρθε από την εποχή; Ποιό ήταν το ερέθισμα;

Η πλειοψηφία των έργων αυτής της θεματικής, δηλαδή ιστορίες για ‘’μετά το τέλος’’ έχουν πάντα μια φόρτιση πολιτική. Η αλήθεια είναι ότι η περιπλάνηση του ήρωα στην Ασημένια Θάλασσα γίνεται σε ένα γκρίζο και κάπως σκοτεινό τοπίο, και αυτό δεν μπορεί παρά να απηχεί και σε μένα καθώς το έγραφα λίγους μήνες μετά τον Δεκέμβριο του 2008. Ακόμα δεν είχε κατακάτσει το δακρυγόνο στους δρόμους των μεγάλων αστικών κέντρων, ακόμα δεν είχαν απαντηθεί τα ερωτήματα που άνοιξαν τόσο εκρηκτικά… Το δεύτερο ‘’χέρι’’ στο κείμενο με συνάντησε κάπου ανάμεσα στις πλατείες και την αντίσταση στην μνημονιακή μπότα (πριν ακόμα αυτή φορεθεί και από αριστερά πόδια), όπου για άλλη μια φορά υπήρχε μια θολή και δυσδιάκριτη γραμμή στον ορίζοντα: Από την μια πλευρά ένα σκιερό μέλλον, από την άλλη πλευρά χαραμάδες ελπίδας. Όλο αυτό το περίεργο μίγμα κατά κάποιο τρόπο περνάει και στο βιβλίο, άλλοτε άθελά μου και άλλοτε με πιο σαφείς υπαινιγμούς.

Ωστόσο, καθώς το έγραφα, ο συμβολισμός έμεινε απλά σαν υπόβαθρο. Νομίζω ότι υπάρχει μια αγωνία που διαπερνά την συγκεκριμένη εποχή που γράφηκε και μάλλον συνεχίζει να διαπερνά και το σήμερα (που έδωσε μια μάλλον άγαρμπη απάντηση για τον ορίζοντα που λέγαμε, διαψεύδοντας για την ώρα την ελπίδα), μια αγωνία που δεν αφορά μόνο στην πολιτική κατάσταση: Είναι μια αγωνία που επιστρέφει λίγο στο υποκείμενο, το ερώτημα ανάμεσα στον ατομικό και τον συλλογικό άνθρωπο. Ότι έδαφος και αν στρώσουν οι εποχές, οι κοινωνικές συνθήκες και τα πολιτικά πράγματα, πάντα παραμένει ένα ερώτημα που αφορά στην προσωπική στάση, στο πως τοποθετείσαι, πως διαχειρίζεσαι τον κόσμο γύρω σου και τον εαυτό σου εντός του. Θα έλεγα ότι αυτή είναι η βασική θεματική του βιβλίου. Και σε αυτό το ερώτημα, θα έλεγα ότι είμαι αρκετά ‘’αυστηρός’’ με τον ήρωα του.

 

- Στο τέλος περιμένουν τα ίχνη ενός μεγάλου έρωτα. Εξακολουθεί να... σώζει ο έρωτας;

Αυτό είναι και μια παράπλευρη θεματική βιβλίου- το αν ο ήρωας θα ‘’σωθεί’’ από τον έρωτα, ή θα καταστραφεί ολότελα από αυτόν. Και να πω την αλήθεια, ο έρωτας είναι μια διαρκής οριακή κατάσταση, πάντα ανάμεσα στο να σώζει και να καταστρέφει, ικανότατος και για τα δυο. Αξίζει να τα πάθει κανείς και τα δυο, ή ακόμα καλύτερα, να τα βιώνει ταυτόχρονα. Γιατί ο έρωτας είναι και λίγο ανασύνθεση, δύναμη αναδημιουργίας. Όμως είναι πολλές φορές που αυτή η κατ’ εξοχήν ρέουσα συνθήκη ελευθερίας και έκφρασης, καταλήγει να απαντά λάθος ερωτήματα. Άλλες φορές εγκλωβίζεται σε κοινωνικές νόρμες και στερεότυπα και χάνει βαθμούς ελευθερίας. Πολλές φορές προσκρούει στην αδυναμία μας να συμφιλιωθούμε κατ’αρχήν με τον εαυτό μας, και ο έρωτας του άλλου υποκαθιστά κενά που δεν θα έπρεπε να υπήρχαν. Υπάρχουν λοιπόν καλές και κακές συνταγές, και ο έρωτας έχει πολλές μορφές. Υπάρχει τρόπος να το γενικεύσουμε; Στο βιβλίο λοιπόν, η βασική θεματική, η σύγκρουση ανάμεσα στον ατομικό και τον συλλογικό άνθρωπο, εκφράζεται σε ένα καίριο παρακλάδι της ανθρώπινης ολοκλήρωσης, τον έρωτα. Άλλωστε, εμείς οικοδομούμε κάθε ιδεότυπο: Τον έρωτα, την φιλία, την εχθρότητα. Τα υλικά είναι στην πραγματικότητα τα ίδια με τα οποία οικοδομούμε κάθε πλευρά της ζωής μας.

Από την άλλη, ίσως δεν υπάρχει πιο ανέραστη εποχή από τα χρόνια του μνημονίου.

- Ποιοί είναι οι “δοκιμαστές” των βιβλίων σου; Οι άνθρωποι στο κριτήριο των οποίων τα εμιστεύεσαι πρώτα;

Αυτό δεν εντάσσεται στα... μυστικά του επαγγέλματος;

Σε γενικές γραμμές θα έλεγα ότι ακριβώς επειδή (προσπαθώ να) έχω πολυσυλλεκτικές επιρροές, έτσι και η κρίση (θα πρέπει να) είναι πολυσυλλεκτική. Δεν πιστεύω σε κάτι ‘’καθολικά’’ αποδεκτό, ούτε στοχεύω σε κάποιο ‘’υποθετικό’’ κοινό στα μέτρα μου. Η έκθεση στην κρίση του άλλου έχει ανάγκη και την αποδοχή αλλά και την κριτική. Προφανώς, κοντινοί σε μένα άνθρωποι είναι μονίμως χρεωμένοι να διαβάζουν τα (γεμάτα λάθη και ατέλειες) πρωτότυπα, ενίοτε τους κυνηγάω και σίγουρα θα βαριούνται 2 στις 3, αλλά καμιά φορά η κριτική ενός ολότελα άγνωστου σε μένα ανθρώπου, που είτε επικοινώνησε με το βιβλίο είτε το βρήκε εντελώς ακοινώνητο, μπορεί να φανεί εξαιρετικά δημιουργική. Από την άλλη, ίσως πιο σημαντικό είναι να βρίσκω και εγώ το αποτέλεσμα ικανοποιητικό, και να έχω περάσει καλά κατά την διαδικασία του παιχνιδιού, δηλαδή του γραψίματος. Φοβάμαι ότι αν κάποιος δημιουργός αρχίσει να απηχεί στις ανάγκες του κοινού του και όχι στις ανάγκες του εαυτού του, στην καλύτερη θα φτιάξει μια καλή, εμπορική και επαναλαμβανόμενη μανιέρα, στην χειρότερη θα γίνει από συγγραφέας, γραφιάς. Δεν υποτιμώ φυσικά τους επαγγελματίες του χώρου που έχουν βρει και τελειοποιούν μια συνταγή- από την άλλη όμως η συγκίνηση ίσως βρίσκεται στον πειραματισμό και την ανανέωση. Άλλωστε η γραφή δεν είναι παρά ένα παιχνίδι με φόρμες και νοήματα.

(είδες πως ελίχθηκα και απέφυγα την ερώτηση;;)

-Πόσο χρόνο σου πήρε να το γράψεις; Και ποια είναι η διαδικασία; Γράφεις οργανωμένα κάποιες ώρες στη μέρα ή όταν και όπου έχεις έμπνευση;

Όταν φτάνω στο σημείο να γράψω (που πρακτικά σημαίνει να απομονωθώ κάπου, κατά προτίμηση στην Εύβοια, μπροστά από έναν υπολογιστή και με ένα σχολικό τετράδιο) το βιβλίο έχει ήδη κλείσει πάνω από… 9 μήνες στο μυαλό μου. Παίζεται και ξαναπαίζεται εκεί, στις γενικές του ιδέες και στις λεπτομέρειες, άλλοτε ως ταινία, άλλοτε ως λέξεις ή και μουσική. Οπότε το γράψιμο είναι μονάχα ένα μικρό κομμάτι μιας διαδικασίας, θα έλεγα και το πιο σύντομο. Έφτασαν μερικές ημέρες για τον Προϊστορικό Ζωγράφο για παράδειγμα (και νύχτες, εντάξει). Βέβαια, μετά αρχίζει η πραγματικά επώδυνη διαδικασία του να ‘’στρώσει’’ κανείς το παραλήρημά του, βλέπε δεύτερα και τρίτα χέρια. Δεν τα πάω πολύ καλά με αυτά, αν και οποιοσδήποτε επαγγελματίας συγγραφέας θα με έκρινε για αυτό. Αλλά στο γράψιμο παραμένω πεισματάρικα ερασιτέχνης!

Βέβαια, όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι δεν υπάρχουν και ιδέες που με ταλαιπωρούν, μπορεί και για χρόνια ολόκληρα. Υπάρχει ας πούμε μια πολύ αγαπημένη σε μένα ιστορία, την οποία ξεκίνησα να γράφω με ενθουσιασμό πριν μερικά χρόνια και ακόμα δεν έχει τελειώσει. Αν έκανα οργανωμένη δουλειά ίσως να το είχα ολοκληρώσει, αλλά ακόμα δεν εμπιστεύομαι τίποτα πέρα από την ρέουσα έμπνευση. Αν δεν ρέει, δεν το πιέζω, το αφήνω για άλλη φορά.

-Ποιά είναι η επιδίωξη; Τι είναι αυτό που θέλεις να μοιραστείς με τον ανανώστη; Αυτό που θέλεις να πάρει μαζί του όταν θα τελειώσει το βιβλίο σου και θα το βάλει στη βιβλιοθήκη;

Συνήθως τα αγαπημένα μου βιβλία κλείνουν ρωτώντας. Άλλα, προσπαθούν παράλληλα να δώσουν και τμήμα της απάντησης. Αυτά που δεν μου αρέσουν, συνήθως προσφέρουν μονοκόμματες απαντήσεις και τις κάνουν μάλιστα και αρκετά λαστιχένιες για να χωράνε σε κάθε ερώτημα. Ακόμα και στα παιδικά παραμύθια, πόσο μάλλον στα μυθιστορήματα για μεγάλα παιδιά, αδιαφορώ για κάθε διδακτισμό. Απαντήσεις υπάρχουν χιλιάδες εκεί έξω, καμιά φορά το θέμα, στην εποχή της πληροφορίας, είναι να θέσεις ένα πιο καίριο ερώτημα. Οπότε νομίζω ότι με τον αναγνώστη στην ουσία μοιράζομαι μια σκόρπια συλλογιστική γύρω από μια προσωπική αγωνία, τα ερωτήματά μου εκθέτω. Προφανώς θέλω να περάσει καλά (ένα μυθιστόρημα άλλωστε είναι μια συντροφιά για όμορφα βροχερά απογεύματα και όχι μόνο), θέλω να διασκεδάσει με το παιχνίδι που σκάρωσα αλλά για όλα τα υπόλοιπα το βιβλίο πρέπει να κλείσει, να δοθεί δανεικό και να αρχίσει μια συζήτηση σε μια παρέα. Αυτό είναι όλο, από την στιγμή που εκτεθεί σε ένα κοινό το βιβλίο δεν ανήκει πλέον σε εμένα στο ελάχιστο, είμαι και εγώ ένας συνομιλητής για τα ερωτήματα που αποπειράται να ανοίξει. Αν τα ανοίγει φυσικά, γιατί έχω πολύ δουλειά ακόμα ως συγγραφέας.

Στο παιδικό παραμύθι από την άλλη, με ενδιαφέρει και κάτι πιο συγκεκριμένο: Η ψυχαγωγία να γίνει συνάρτηση της γνωστικής διαδικασίας. Να είναι κίνητρο να ψάξει ο μικρός αναγνώστης δυο πράγματα παραπάνω και γιατί όχι, να γράψει και αυτός μια ιστοριούλα. Εδώ που τα λέμε, σε κάθε συγγραφέα υπάρχει ένα ράφι με βιβλία που διάβασε στα παιδικά του χρόνια και τον έκαναν αυτό που είναι. Ο Τριβιζάς, η Σίνου, είναι άνθρωποι που δεν ξέρω και γνώρισα μόνο από τα βιβλιαράκια τους, αλλά εμμέσως αυτοί γέμιζαν το μυαλό μου με εικόνες και ιδέες.  Τώρα που το σκέφτομαι ήμουν και λίγο σπασικλάκι, διασκεδάζοντας με το να διαβάζω...

 

-Το γράψιμο είναι ιαματικό για έναν νέο άνθρωπο;

Ως μια πολύ εύκολα προσβάσιμη διαδικασία δημιουργίας, και θεωρώντας κατ’ αρχήν την δημιουργία ιαματική, τότε σαφώς είναι. Εγώ θα το προχωρούσα και θα έλεγα ότι δεν είναι απλώς ιαματική, αλλά όταν κάποιος μεγάλος φιλόσοφος αποφανθεί για το νόημα της ζωής, η δημιουργία θα έχει περίοπτη θέση στην απάντηση του. Το γράψιμο ειδικότερα, αν και δεν το διαχωρίζω από την μουσική, το θέατρο ή την ζωγραφική, είναι κατ’ αρχήν αυτοψυχανάλυση και παιχνίδι, είναι ένα μέσο που σε βοηθάει να ανακαλύπτεις και να συζητάς με τον εαυτό σου. Σε δεύτερο επίπεδο, είναι έκθεση, καθώς το γραπτό σου επικοινωνεί με ανθρώπους και υπάρχεις εκεί, ανάμεσα στις γραμμές, στην κρίση τους. Και οι δυο διαδικασίες είναι απολύτως αναγκαίες για έναν άνθρωπο: Να μπορεί να βρίσκει τον ‘’κορμό’’ του, και ύστερα τα κλαδιά του να επικοινωνούν με τα κλαδιά των υπολοίπων, και όλα μαζί να συγκροτούν τελικά ένα σώμα.

Οι νέοι και οι νέες σήμερα, δημιουργούν. Οι μορφές έκφρασής τους, οι μουσικές τους, τα γραπτά τους, οι ιδέες τους, μπορεί να είναι ακόμα κρυφές στα ραντάρ του ‘’εμπορικού’’ ή μπορεί να είναι ακόμα ανολοκλήρωτες, αλλά είναι εκεί. Η δημιουργία είναι μια διαρκής ανάγκη- πιστεύω βαθιά ότι πρέπει να βρεθεί ο χώρος έκφρασής τους, πρέπει να απαλλαγούμε από την ασφάλεια των δοκιμασμένων και να αφουγκραστούμε τις νέες φωνές σε κάθε μορφή τέχνης. Άλλωστε, έρχονται από το μέλλον!

-Το βιβλίο σήμερα μπορεί να αποτελέσει μέσο αφύπνισης;

Δεν μπορούμε να το μετρήσουμε με αριθμητικούς δείκτες, αλλά θεωρώ το βιβλίο καθοριστικό για την ανθρώπινη σκέψη, από τα πρώτα προσχολικά βιβλιαράκια μέχρι τους ογκώδεις επιστημονικούς τόμους. Διαμόρφωση, συγκρότηση, πνεύμα, συνθετική σκέψη και σαφέστατα και αφύπνιση όταν αυτή είναι αναγκαία. Δεν λέω ότι οι αγωνίες της ζωής κρύβονται σε κάποιο βιβλίο εκεί έξω, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεκάδες βιβλία εκεί έξω εφοδιάζουν το μυαλό με τόσα εργαλεία που μπορεί να αναμετρηθεί μαζί τους πάνοπλο.

-Ως μέλος του Δ.Σ. του ΔΗΠΕΘΕ θα ήθελα ένα σχόλιό σου για τα θεατρικά μας πράγματα σε συνάρτηση με τις ανάγκες της πόλης και την κρίση που διέρχεται η εποχή.

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ακόμα ότι η επιμονή της Δημοτικής Αρχής να αφήσει στην μέση το έργο της προηγούμενης καλλιτεχνικής διεύθυνσης ήταν μια λαθεμένη κίνηση και με λάθος αφετηρία. Αλλά είχα εκφράσει και τότε ότι το ΔΗΠΕΘΕ είναι ένας θεσμός ανεξαρτήτως αρχής, και πάντα πρέπει να στηρίζεται και να αγκαλιάζεται από την πόλη. Έτσι, παρακολουθώντας τις δράσεις της νέας διεύθυνσης, μπορώ να σας πω αρκετά θετικά στοιχεία και ενδιαφέρουσες πρωτοβουλίες. Πολύ σύντομα θα βγουν και τα πρώτα αποτελέσματα της δουλειάς στο σανίδι (οι φετινές παραγωγές), οπότε και οι πολίτες της Πάτρας θα αποφανθούν για την καλλιτεχνική τους ποιότητα. Από εκεί και πέρα, συνεχίζω να υποστηρίζω την οριζόντια και κάθετη επικοινωνία των ανθρώπων του πολιτισμού της πόλης μας, αλλά και μια αντίληψη για τον πολιτισμό που θα σπάει τα στεγανά και θα ανταποκρίνεται στις ανησυχίες και τις ανάγκες των καιρών. Το εισητήριο στο θέατρο, όπως και το βιβλίο, όπως και ο κινηματογράφος, δεν είναι πλέον μια εύκολη επιλογή, για ‘’μια φορά την εβδομάδα’’ που ίσως ήταν κάποτε. Νομίζω ότι το ΔΗΠΕΘΕ καιρό τώρα αλλά και τώρα συνεχίζει μια πολύ ουσιαστική παράδοση επικοινωνίας με το λαό της πόλης αλλά και την νεολαία. Έχει χτιστεί κάτι σπουδαίο τα τελευταία χρόνια εδώ, και νομίζω ότι θα συνεχίσει να βγάζει προς τα έξω τα αποτελέσματά του και τα χρόνια που έρχονται.

 

-Σου αρέσει να παρεμβαίνεις στα κοινά με αρθρογραφία. Σε ενδιαφέρει η πολιτική ως πράξη;

Όπως είπα και πριν: Ένας κορμός σταθερός και από εκεί και πέρα τα κλαδιά πρέπει να ανοίγουν και να απλώνονται. Να το θέσω αλλιώς: Ένας καλλιτέχνης γράφει επειδή του το επιβάλλει η εποχή του και επειδή θέλει να συνομιλήσει με αυτήν και να την υπερβεί. Ένας επιστήμονας-ερευνητής σκέφτεται τα όρια της εποχής του και θέλει επίσης να τα υπερβεί. Είναι σαφές ότι η ‘’εποχή’’ είναι η πλέον δυναμική και ευμετάβλητη έννοια που υπάρχει γύρω μας. Η πολιτική θέση και η κοινωνική στράτευση είναι μια επίσης αυτονόητη διαδικασία, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι. Δεν ξέρω χειρότερη φράση από το ‘’έτσι είναι τα πράγματα και δεν αλλάζουν’’, τα πράγματα είναι έτσι όπως είναι ακριβώς επειδή αλλάζουν, και η πορεία της αλλαγής περνάει από τον καθένα μας. Εκεί βρίσκεται η ουσία της πολιτικής στάσης και της πολιτικής πράξης. Το να είναι κανείς ατομικός ή συλλογικός άνθρωπος (για να επιστρέψω και στο βιβλίο) είναι ο πυρήνας της πολιτικής πράξης και σκέψης. Αν επεκταθώ σε αυτό βέβαια, θα γίνει διήγημα η συνέντευξή μας...

-Λίγα λόγια για τα χόμπι και τις συνήθειές σου. Τι κάνεις όταν δεν γράφεις και ποιά είναι τα αγαπημένα σου στέκια στην Πάτρα.

Κοίτα, αναφέραμε την υπόθεση ‘’χρόνος’’- μεγάλη υπόθεση για χόμπι και συνήθειες.... Βέβαια, η Πάτρα είναι μια πόλη με πολλές φανερές (και περισσότερες κρυφές) ομορφιές, ενώ έχει και πρόσβαση για πάρα πολλές δραστηριότητες και ενδιαφέροντα. Τον περισσότερο καιρό βέβαια τον περνάω στο πανεπιστήμιό της!

-Το καλύτερό σου; Το γράψιμο ή οι φίλοι; Τι θα διάλεγες ένα βράδυ Σαββάτου;

Υπάρχουν κάποιοι συγγραφείς που πηγαίνουν σε ...καταφύγια, για εξάμηνα ολόκληρα, για να γράψουν το μυθιστόρημά τους. Αδύνατον, για μένα τουλάχιστον, να δω αυτήν την διαδικασία αποκομμένη από μια γεμάτη, πολύβουη και πολύχρωμη κοινωνική ζωή. Οι μεγάλες ιδέες ξεκινούν άλλωστε στις παρέες, Δευτέρα ως Κυριακή, όποτε προκύψει.

Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr

Spotlight