Το φουστάνι της Περιστέρας

Ούτε η επίσκεψη του επαναστατημένου στον πλανητάρχη, ούτε η ουσία των πραγμάτων, ούτε οι μη απαντήσεις και οι μη λύσεις, ούτε καν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας δεν απασχόλησε ετούτο το λαό το μικρό, το μέγα, όσο ένα φουστάνι την ώρα που στην δική του τη ζωή, την πραγματική, τα φουστάνια θα έπρεπε να είναι το τελευταίο πράγμα προς απασχόληση, είτε ως εν δυνάμει αγορά, είτε ως ...αξιοθέατο μιας βιτρίνας, πολυτελούς ή μη.

Δεν είναι τυχαίο όλο αυτό και σίγουρα δεν είναι άσχετο με τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την πολιτική και τους πρωταγωνιστές της σε αυτή τη χώρα, λίγο πριν ή λίγο μετά τις πτήσεις στο κενό και ενώ ο γκρεμός εξακολουθεί να χάσκει αδηφάγος κάτω από τα πόδια μας.

Για την Περιστέρα Μπαζιάνα δεν έχω άποψη, αλλωστε η ίδια δεν έδειξε ποτέ να ενδιαφέρεται για να το αν και ποιά άποψη θα σχηματίσει για αυτήν ο πάσα εις.

Η αλήθεια είναι ότι ουδέποτε προκάλεσε τα φλας των φωτογράφων και έχει κρατηθεί διακριτικά στον ρόλο μιας σύγχρονης γυναίκας, αρνούμενη να ενδυθεί τον κοπανιστό αέρα της πρώτης κυρίας, ρόλο που όλες σχεδόν οι ευρωπαίες η μια λίγο πιο νωρίς, ή άλλη λίγο πιο αργά, έχουν πετάξει από πάνω τους μαζί με τα φτερά, τα πούπουλα και το κενό του περιεχομένου.

Αδυνατώ να κατανοήσω την ανάσυρση από το ντουλάπι της ιστορίας με όλο το συσσωρευμένο σκόρο, των φωτογραφιών του Κωνσταντίνου Καραμανλή και της Αμαλίας προς αντιπαραβολή με το ζεύγος Τσίπρα σε κάτι ιδιότυπα καλλιστεία τύπου ποιός είναι ο πιο λαμπερός μαζί με νοσταλγίες που παραπέμπουν σε αναμνήσεις εμμονικών πιστών του βασιλέως και της Άννας Μαρίας.

Μια χαρά ήταν η Μπαζιάνα με το μαύρο της αξιοπρεπές φουστάνι, μια κανονική εργαζόμενη γυναίκα της εποχής της και καθόλου δεν θα την προτιμούσα ντυμένη παγώνι προς τέρψιν των απανταχού Ζαμπούνηδων των σαλονιών, των γειτονιών και των υπογείων.

Το τελευταίο που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς σε τούτη τη χρονική συγκυρία και με δεδομένες τις πολιτικές κυβισθήσεις και σε επίπεδο διεθνών δημοσίων σχέσεων, θα ήταν η ξαφνική αναβίωση του "κλικ" του Κωστόπουλου και το ξεθάρρεμα των μεσημεράδικων προς εξονυχιστική ανάλυση ποδόγυρων, έτσι όπως ίσως κάνουν οι αμερικανοί πολίτες, και μάλιστα όχι όλοι, αλλά το ένα τους μισό, αυτό που έχει λύσει το βιοποριστικό του και έχει όλο το χρόνο και όλη την άνεση κατάχρησης ανοησίας γύρω από το φουστάνι ή τις αφέλιες  της Μισέλ.

Να μου επιτραπεί να πω ότι όλος αυτός ο ...θεσμός της πρώτης κυρίας που θυμίζει κάτι κινούμενες  barbie που περπατούν με τα πόδια του προβεβλημένου συζύγου και χασκογελούν σε φιλανθρωπικά γεύματα περιφέροντας επώνυμες ετικέτες, είναι τουλάχιστον βαρετός και βαθιά αναξιοπρεπής.

Όχι, καθόλου δεν προτιμώ την σικάτη, άβουλη,  άφωνη και απατημένη κυρία Αμαλία του Καραμανλή, στην οποία όπως λένε είχε πεί και ένα μεγαλειώδες "σκάσε" μπροστά σε ένα ανοικτό μικρόφωνο, από την γήινη και δυναμική Περιστέρα Μπαζιάνα, και αν ήταν κάτι να με ενοχλήσει σε αυτή θα ήταν περισσότερο το ότι επέλεξε τη σχολή Χιλλ για το παιδί της, την ίδια ώρα που κάνει βαπτίσια ονομάζοντας παιδιά Ερνέστο προς τιμή του Τσε και όχι το κάπως ακριβό πλην ουδόλως εντυπωσιακό φουστάνι με το οποίο πήγε να συναντήσει τον πλανητάρχη.

Η συνάντηση είναι η είδηση και όχι το γοβάκι της Περιστέρας, που επιστήμονας είναι, δεν έχει κανένα λόγο να το χάσει για να το βρει κανένας πρίγκιπας... Τσίπρας.

Η αλήθεια είναι, ότι η δημοσιότητα έχει μεγάλα δόντια και δεν αφήνει κανένα παϊδάκι να πέσει κάτω, ούτε καν αυτά της συζύγου του Έλληνα πρωθυπουργού που δεν κάνει καμία προσπάθεια να γίνει πρώτη κυρία, αλλά την κάνουν οι άλλοι με το ζόρι, ίσως για να έχουν κάτι να φωτίζει τις μαύρες μέρες τους, ίσως επειδή ποτέ μας δεν αφήσαμε στο πεζούλι το σύνδρομο της κατινιάς της γειτονιάς, ίσως πάλι, επειδή κάποιοι προτιμούν να δείξουν το φουστάνι της Περιστέρας για να μην πέσουν όλα τα φλας στην κωλοτούμπα του συζύγου της και τους χαριεντισμούς του με όσους ως αντιπολιτευόμενος νέος πυροβολούσε με νεροπίστολα και τώρα ραίνει με γαρδένιες.

Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι και η αυτή η υπόθεση της...εκδρομής στις ΗΠΑ είναι αποδεικτική του τρόπου με τον οποία η ...μπανανία Ελλάδα αντιμετωπίζει την πολιτική, τους πολιτικούς, την πραγματικότητα, αποδεικτική του τρόπου με τον οποίο σκέφτεται, ψηφίζει και ενεργεί.

Όλα αυτά σε ένα φουστάνι, που τελικά ενοχλεί ακόμη και όταν είναι  ραμμένο στα... μέτρα της.