Στέλιος Κυμπουρόπουλος: Ο γιατρός που παραδίδει μαθήματα ζωής από το αναπηρικό του αμαξίδιο μιλάει για όλα στο thebest.gr

Όταν ήταν 15 ετών, στάθηκε αφορμή να αλλάξει σχετική νομοθεσία και έγινε σημαιοφόρος

Ένα από τα πιο φωτεινά παραδείγματα θέλησης, αποφασιστικότητας, πίστης και ελπίδας είναι ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος. Γεννήθηκε στις 9 Ιουλίου 1985 και σε ηλικία δεκατεσσάρων μηνών διαγνώστηκε με Νωτιαία Μυϊκή Ατροφία, μια εξελικτική ασθένεια η οποία του προκάλεσε σοβαρή κινητική αναπηρία.

Ως αριστούχος μαθητής της Γ' Γυμνασίου, απασχόλησε τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας λόγω του ότι έγινε ο πρώτος σημαιοφόρος με κινητική αναπηρία σε περίοδο που η νομοθεσία δεν το επέτρεπε. Αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή Αθηνών και ακολούθησε την ειδίκευση της Ψυχιατρικής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μάλιστα απέκτησε Μεταπτυχιακό στην Προαγωγή Ψυχικής Υγείας-Πρόληψη Ψυχιατρικών Διαταραχών στο ίδιο Πανεπιστήμιο. Έχει ενεργή εμπλοκή στο κίνημα ανεξάρτητης διαβίωσης ενώ είναι και ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Νέων Ιατρών.

Της Κωνσταντίνας Τσίχλα

Τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο τον είδα και τον άκουσα από κοντά για πρώτη φορά στην παρουσίαση του βιβλίου της Ελεάνας Βραχάλη με τίτλο:«Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας».

Εκείνος έχει δραπετεύσει από την δική του. Αυτό που σε κεντρίζει όταν βρεθείς στον ίδιο χώρο μαζί του δεν είναι το αναπηρικό του αμαξίδιο αλλά η αποφασιστικότητα και η θέληση για ζωή που καθρεφτίζονται στα μάτια του. Προσιτός, χαμογελαστός, με χιούμορ αντιμετωπίζει τα πάντα κατάματα με αφοπλιστική ειλικρίνεια.

Αγαπά την δουλειά του, τα ταξίδια ενώ δεν σταματά να αγωνίζεται για να αποκτήσουν οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες μια καλύτερη ζωή. Όπως δηλώνει «όλοι λεγόμαστε άνθρωποι»και τονίζει ότι «η αναπηρία δεν είναι ιδιότητα αλλά χαρακτηριστικό».

Το τσιπ που βρίσκεται κολλημένο ανάμεσα στα φρύδια του, εν είδει «ποντικιού», τον βοηθά να διαχειρίζεται τον υπολογιστή του. Σε όλα τα υπόλοιπα, υποκαθιστούν χέρια - πόδια, κίνηση οι γονείς του. Όταν βρίσκεται στο «Αττικόν», περιμένουν με τις ώρες έξω από το νοσοκομείο. Το να βλέπεις μαζί αυτούς τους τρεις ανθρώπους αποτελεί πραγματικό μάθημα. Μάθημα για το τι σημαίνει αγάπη, γενναιότητα, πίστη, αφοσίωση.

Όταν του ζήτησα να κάνουμε μια συνέντευξη για το thebest.gr συμφώνησε λέγοντας μου χαρακτηριστικά: «Μπορείς να με ρωτήσεις οπτιδήποτε θέλεις, απλά και άνετα».

Συζητάμε λίγο πριν πραγματοποιήσεις ένα ταξιδι στις Βρυξέλλες…

Ναι τις επόμενες μέρες θα βρίσκομαι στις Βρυξέλλες και στο Freedom Drive 2015 που θα λάβει χώρα για πρώτη φορά εκεί από τις 29 Σεπτεμβρίου εώς την 1^η Οκτωβρίου. Εκεί θα βρεθώ ως πρόεδρος του “i-Living”, του Οργανισµού Ανεξάρτητης Διαβίωσης Ελλάδας. Είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα εκπροσωπείται στη διοργάνωση που αγωνίζεται για το δικαίωμα των Ανθρώπων με Αναπηρία στην Ανεξάρτητη Διαβίωση και είμαι πολύ χαρούενος γι΄αυτό.

Προλαβαίνεις να ασχολείσαι με όλα αυτά ενώ παράλληλα μεγάλο μέρος της καθημερινότητας σου καταλαμβάνει η δουλειά σου…

Ναι είμαι ειδικευόμενος ψυχίατρος. Τις περισσότερες ώρες τις περνάω στο νοσοκομείο ανάμεσα σε ασθενείς, φάρμακα κλπ.

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την Ιατρική και ειδικά με την ψυχιατρική;

Θα έλεγα ότι με την Ιατρική συναντήθηκα τυχαία. Από εκεί και πέρα την ψυχιατρική την επέλεξα με βάση το ένστικτό μου και αισθάνομαι πλέον ότι βρίσκομαι ακριβώς εκεί που θα έπρεπε.

Όταν ήσουν 15 ετών, στάθηκες αφορμή να αλλάξει σχετική νομοθεσία και έγινες σημαιοφόρος. Θυμάσαι τι σκεφτόσουν τότε;

Όσο κι αν ακούγεται ή φαίνεται περίεργο ήθελα και πίστευα ότι θα κάνω κάτι «μεγάλο», ικανό να βοηθήσει ουσιαστικά αρκετό κόσμο.

Ίσως γι΄αυτό να επέλεξες τελικά την ιατρική…

Υποσυνείδητα…ίσως να είναι κι έτσι.

Από το σχολείο έως το πανεπιστήμιο, το μεταπτυχιακό και την ειδίκευση τι εμπόδια είχες να αντιμετωπίσεις;

Όπως όλος ο κόσμος έτσι κι εγώ συνάντησα εμπόδια στην προσπάθεια μου να πραγματοποιήσω τα όνειρα και τους στόχους μου. Πάνω απ΄όλα είχα να αντιμετωπίσω τον ίδιο τον Στέλιο. Έπειτα την αναπηρία ου η οποία εξαντλούσε σωματικά και τους ανθρώπους που είχα γύρο μου και με υποστήριζαν. Μπορεί να ήθελα να κάνω πέντε πράγματα αλλά έπρεπε να επιλέξω τα δυο.

Ο Σπύρος Κυμπουρόπουλος, αδελφός του Στέλιου τον μεταφέρει πάνω σε μια αυτοσχέδια καρέκλα προκειμένου να δει από κοντά τις ομορφιές ενός βουνού.

Υπάρχουν άνθρωποι τους οποίους αισθάνεσαι ότι θα ήθελες να ευχαριστήσεις;

Βέβαια. Πάνω από όλους τους γονείς μου. Μάθανε από νωρίς ότι το παιδί τους πάσχει από ένα πρόβλημα υγείας που μπορεί να του στοιχήσει και την ίδια την ζωή. Παρόλα αυτά πίστεψαν σε αυτό το παιδί και πραγματικά χωρίς αυτούς δεν θα τα είχα καταφέρει. Επίσης μέχρι και σήμερα έχω στο πλευρό μου και την κυρία Μακρή, καθηγήτρια μου στα χρόνια του Γυμνασίου. Με είχε στηρίξει πολύ την εποχή που δημιουργήθηκε το θέμα με την σημαία.

Αισθάνθηκες ποτέ ότι δεν σε αποδέχεται η κοινωνία;

Για να είμαι ειλικρινής όχι. Όσο και αν υπάρχει η αίσθηση ότι η κοινωνία μας είναι σκληρή δεν είναι έτσι τα πράγματα. Μπορώ να σου πω ότι ποτέ δεν αισθάνθηκα ρατσισμό, περιθωριοποίηση ή και καχυποψία σχετικά με τις θέσεις στις οποίες βρέθηκα μέσα από τις σπουδές μου, την δουλειά μου.

Ποια θα έλεγες ότι ήταν η πιο δύσκολη στιγμή σου μέχρι τώρα;

Όλες εκείνες οι φορές που κόντεψα να πεθάνω. Οι φορές που αρρώστησα, βρέθηκα στην εντατική και κοντά στον θάνατο.

Να υποθέσω ότι ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος;

Αυτό είναι μια αλήθεια.

Ποια είναι η πρώτη σκέψη που κάνεις όταν ξυπνήσεις και η τελευταία πριν κοιμηθείς;

Όταν Ξυπνήσω…«Γιατί έπρεπε πάλι να ξυπνήσω τόσο πρωί»(γελάει). Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι και ζητάω είναι να πάει καλά η μέρα. Το βράδυ πριν κοιμηθώ μου αρέσει να σκέφτομαι όσα έζησα μέσα στην μέρα, να κάνω μια ανασκόπηση της.

Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος, επικεφαλής της ελληνικής ομάδας στο 10ο Freedom Drive

Από τα γυρίσματα για το ντοκιμαντέρ "Με λένε Στέλιο"

Ποια είναι η αγαπημένη σου φράση; Το «μότο» σου;

«Όλα ή τίποτα». Όταν αποφασίσω να κάνω κάτι θα το φτάσω μέχρι το τέλος.

Αν έβαζες στην ζωή σου ένα τίτλο… Ποιος θα ήταν αυτός;

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα έβαζαν ένα τίτλο στην ζωή τους. Είμαι καλά εδώ που έχω φτάσει είμαι απλά χαρούμενος για ότι έχω καταφέρει.

Τι θέλεις από εδώ και πέρα για την ζωή σου;

Να τελειώσω με την ειδικότητα μου και να είμαι καλά. Θα δούμε από εκεί και πέρα.

Πώς βλέπει ένας άνθρωπος που έχει παλέψει και ζήσει πολλά, όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα σήμερα σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο;

Τα τελευταία πέντε – έξι χρόνια έχουν ακουστεί όλα. Εγώ θα πω ότι σημασία έχει τι γίνεται από εδώ και πέρα. Η αλήθεια είναι ότι δεν πήραμε σωστές αποφάσεις την σωστή στιγμή. Εμείς επιλέξαμε τους πολικούς που είχαμε μέχρι σήμερα και ζήσαμε μέσα στο σκεπτικό «αρκεί να βολευτώ εγώ, ο γιος μου, η κόρη μου.

Πρέπει να το διορθώσουμε αυτό. Δεν είναι αυτή η Ελλάδα που μας αξίζει και θέλουμε. Πρέπει να παλέψουμε για να την κερδίσουμε.