Villy΄s Park: To thebest.gr ξεφυλλίζει την ιστορία του κέντρου που σφράγισε τη νύχτα

Υπήρξε μια εποχή που η Πάτρα ανέπνεε ακόμη έναν αέρα αρχοντιάς, όχι τόσο με την έννοια του πλούτου όσο με την έννοια της συναίσθησης της πραγματικής αξίας των πραγμάτων στη ζωή και τη διασκέδαση, στη μουσική και την ψυχαγωγία...

Μια εποχή που τους τραγουδιστές δεν τους έφτιαχναν -ακόμα- τα μικρόφωνα και οι διαφημιστικές, που κυκλοφορούσαν χωρίς μάνατζερ, χωρίς "φρουρές" και χωρίς "ουρές".

Ήταν η εποχή που η Πάτρα δεν υποδυόταν και δεν ήταν ο φτωχός συγγενής της πρωτευούσης και η νύχτα είχε χίλιους λόγους να αναλωθεί στα δικά της κέντρα, τα οποία κοσμούσαν μεγάλα αστέρια, και στα οποία εκτός από μουσική μπορούσες και να δειπνήσεις.

Αλλά...κυρίως μπορούσες να χορέψεις μέχρι πρωίας, αφήνοντας την ηλικία σου στην πολυτελή αναπαυτική καρέκλα του κέντρου διασκεδάσεως.

Εκείνη την εποχή η νύχτα στην Πάτρα είχε το δικό της βασιλιά, που άκουγε στο όνομα Villy's Park.

 "To Villy's Park ήταν ένα πραγματικό κέντρο, στο οποίο από τα τέλη της δεκαετίας του ΄50 έως και τις αρχές της δεκαετίας του ΄90 ο κόσμος πήγαινε να φάει, να πιεί, αλλά και - το βασικότερο, να χορέψει. Ένα κέντρο με δύο ορχήστρες εκ των οποίων η μια έπαιζε ξένη χορευτική μουσική και η άλλη ελληνική" λέει ο  ανηψιός του  ιδιοκτήτη, του περίφημου Πανούλη Κοτοπούλη, ο Γιώργος Κοτοπούλης ο οποίος κυριολεκτικά μεγάλωσε μέσα στο Villy's Park και βεβαίως εκεί κόλλησε τη νόσο του επιχειρείν στην Πάτρα της ψυχαγωγίας.

Για την άνθιση του κέντρου διασκέδασης της Πάτρας που έγινε γνωστό σε όλη την Ελλάδα, σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε ο βιομηχανικός βίος της Πάτρας και η θερμή στήριξη των βιομηχάνωντης περιοχής, του Λαδόπουλου, του Στράτου, του Κατσάμπα, του Σπηλιόπουλου, του Κρητικού, του Μαραγκόπουλου, του Ηλιόπουλου και άλλων δεκάδων οι οποίοι όπως μου λέει ο Γιώργος Κοτοπούλης, επειδή είχανε εδώ τα εργοστάσιά τους έφερναν στο Villy's Park όλους τους λαλεσμένους τους απ΄όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό με αποκορύφωμα το καρνάβάλι,περίοδο κατά την οποία στο μαγαζί δεν έπεφτε καρφίτσα.

"Έτσι γνώρισε μεγάλη δόξα το Πατρινό Καρναβάλι και διαδόθηκε παντού. Κάθε ένας από αυτούς τους καλεσμένους, πολλοί εκ τω οποίων είχε έναν ευρύ κύκλο γνωριμιών και διασυνδέσεων, γυρίζοντας στις πόλεις τους μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια και την επόμενη χρονιά έφερναν και την παρέα τους. Για αυτό και οι καλλιτέχνες δέχονταν με μεγάλη ευχαρίστηση να έρθουν στην Πάτρα καθώς ελάμβαναν υπόωη την  ποιότητα του κόσμου που τους παρακολουθούσε" λέει ο Γιώργος Κοτοπούλης. "Ήταν μεγάλη η χαρά των Πατρινών όταν είχαν φιλοξενούμενο να τον φέρουν στο μαγαζί γιατί ήξεραν από κάθε άποψη ότι θα βγουν ασπροπρόσωποι. Έτσι ο ένας ο έφερνε τον άλλον και το μαγαζί αποκτούσε όλο και μεγαλύτερη φήμη. Και μαζί με το μαγαζί, αποκτούσε φήμη και η πόλη".

Από τις κορυφαίες στιγμές του Villy's Park ήταν μόλις το 1959 όταν ο Ντομένικο Μοντούνιο, προς τιμή του οποιου οι Ιταλοί έδωσαν το όνομά του ολόκληρο χωριό έξω από το Πρίντεζι,  τραγούδησε το περίφημο Volare με το οποίο είχε κάνει τεράστια επιτυχία στο φεστιβάλ του Σαν Ρέμο και με αμοιβή 100.000 δραχμές, ποσό αστρονομικό για τα δεδομένα της εποχής.

Στις μεγάλες στιγμές και η παρουσία του κορυφαίου Ντέμυ Ρούσου.

Ακολούθησαν καλλιτέχνες από όλο το ελληνικό μουσικό στερέωμα όπως ο Μπιθικώτσης, ο Πάριος, ο Διονυσίου, η Αλεξίου, ο Κόκκοτας και μια στρατιά γνωστών τραγουδιστών που έκαναν μεγάλες επιτυχίες ανάλογα με την κάθε εποχή.

Στους αγαπημένους φίλους του Villy's Park και ο Πατρινός Τώνυς Μαρούδας η φήμη του οποίου εκτινάχθηκε μετά την ταινία "το παιδί και το δελφίνι"με τη Σοφία Λώρεν και το περίφημο "τι είναι αυτό που το λένε αγάπη".

"Ο Μαρούδας που μετά απο αυτή την επιτυχία είχε πουλήσει 3 εκ. δίσκους, βοήθησε πολύ το Villy's Park. Όταν ερχότανε στην Πάτρα τραγούδαγε ακόμη και σε φιλικές βραδιές" μου λέει ο Γιώργος.

Ήταν τέτοια η φήμη του μαγαζιού και η φήμη του ιδιοκτήτη του, του Πανούλη Κοτοπούλη, αλλά και οι δυνατές σχέσεις που δημιουργούνταν με τους καλλιτέχνες, που "ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης στην αυτοβιογραφία του που την έκανε ο ίδιος, έχει μια ολοσέλιδη φωτογραφία του με τον Πάνο Κοτοπούλη, τον φίλο του και μια...ημισέλιδη με τον Μίκη Θεοδωράκη. Τόσο πολύ τον αγαπούσε" επισημαίνει ο Γιώργος και με εισάγει στην...μυθολογία των μεγάλων ονομάτων την εποχή που κανένα μικρόφωνο δεν μπορούσε να σε κάνει καλλιτέχνη.

"Τότε, μου λέει, οι καλλιτέχνες έρχονταν μόνοι τους, χωρίς προκαταβολή, χωρίς μάνατζερ, δεν έκαναν τις ντίβες. Αυτό θα πει μεγάλος καλλιτέχνης. Και δεν έφερναν μαζί τους δικές τους μικροφωνικές εγκαταστάσεις. Τραγουδούσαν με τα ηχητικά συστήματα του κέντρου. Ο Διονυσίου ρώταγε τον θείο μου τον Πανούλη. Πώς σου φάνηκα; Και αυτό το "πως σου φάνηκα" είχε μεγάλη σημασία γιατί στο ίδιο μικρόφωνο την προηγούμενη ενδομάδα μπορεί να είχε  τραγουδήσει ο Μπιθικώτσης και η σύγκριση ήταν άμεση και πολύ σημαντική"