Αποχαιρετισμός στον Τάκη Γκίκα

Ο Τάκης έφυγε. Πτωχότερη η κοινωνία της Πάτρας και ο οδοντιατρικός κόσμος. ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ της ζωής. Από πτωχή οικογένεια σπούδασε με προσπάθεια.

Συνδικαλίστηκε και πολιτικοποιήθηκε μέσα από τις τάξεις του ΠΑΣΟΚ. Ήταν στην λεγόμενη «οδοντιατρική ομάδα».. (Λαλιώτης-Ρέππας-Μανίκας-Σμυρλής-Τσάμης  κ.α.) οι οποίοι όλοι αργότερα έλαβαν κυβερνητικά αξιώματα. Ο Τάκης όμως ανήσυχο πνεύμα, διερευνητής της αλήθειας, έχοντας πολλές απορίες δεν ακολουθεί την κεντρική πολιτική σκηνή (παρόλο που είχε τα προσόντα) απορρίπτει προτάσεις για θέσεις-αξιώματα,  έχοντας τις πολιτικές του ενστάσεις, αλλά ταυτόχρονα διατηρούσε τις σχέσεις του.

Χαρακτηριστικό της συμπάθειας και  εκτίμησης στην προσωπικότητα του, είναι ότι ύστερα από αντιπαραθέσεις και σε υψηλούς τόνους μάλιστα, εξερχόταν παρέα με τον «αντίπαλο»  του γελώντας.

«Εργάζεσαι ακόμα ?! « τον ρώτησε κάποτε ένας από τους παλιούς του κομματικούς φίλους και συναδέλφους, ο οποίος φυσικά  «απολάμβανε» τους καρπούς της εξουσίας .Ναι ο Τάκης εργαζόταν, έντιμος μέχρις εσχάτων, με βάση την επιστήμη του, την εξέλιξη και τις πρακτικές εφαρμογές  της παρακολουθούσε ανελλιπώς. Γνώριζε ότι η εργασία είναι υγεία, δημιουργία, χαρά και φυσικά στο ιατρικό επάγγελμα, προσφορά.  Ποτέ δεν ξέχασε τις δυσκολίες για να μορφωθεί  και η πόρτα του ιατρείου του ήταν πάντοτε ανοιχτή για τους αδύναμους, που τους περιποιείτο με ιδιαίτερη φροντίδα χωρίς να τους προσβάλλει.

Αγαπούσε πολύ την Πάτρα και πίστευε σε μια μη εξαρτώμενη κομματικά Δημοτική Αρχή. Συνασπίστηκε με τον Γιάννη Δημαρά και ξεκίνησαν την προσπάθεια. Θυμάμαι τις έντονες πιέσεις που δέχτηκε το 2006 από τους παλιούς του κομματικούς φίλους και συναδέλφους αλλά ο Τάκης με επιχειρήματα προσπαθούσε να τους δείξει ότι η κοινωνία αλλάζει, έχει ανάγκη από νέες ιδέες και πρόσωπα, ότι πλέον ξεπερνόνται οι παλιές αντιλήψεις.

Όταν το 2010 το πείραμα του κ. Δημαρά έγινε αποδεκτό από τον Πατραϊκό λαό, ο ενθουσιασμός του ήταν μεγάλος. Ανεξάρτητα δε της πορείας της Δημοτικής Αρχής, για την οποία προβληματιζόταν, ο Τάκης πιστός στις αρχές του παρέμεινε μέχρι τέλος στο πλάι του Γιάννη Δημαρά και στο όνειρο της ακηδεμόνευτης Δημοτικής Αρχής.

Σε εμάς τους οδοντιάτρους θα λείψει ιδιαίτερα. Μέσα από τις συνελεύσεις και τα διοικητικά συμβούλια ( ο Τάκης εκλέγετο επί σειρά ετών) αγαπήσαμε τον συνάδελφο με το χιούμορ, την γνώση, την εγκαρδιότητα, την αλληλεγγύη, την υποστήριξη στους νέους συναδέλφους. Συζητούσε με όλους για τα επαγγελματικά προβλήματα του κλάδου μας και τα ενδιαφέροντα μας για τις εξελίξεις της επιστήμης μας.

Καλό ταξίδι Τάκη. Ο αγώνας συνεχίζεται. Η παρακαταθήκη που άφησες θα ανθίσει.