Ο φίλος που έχασα το καλοκαίρι του 2015

Μεγαλώσαμε μαζί, στην ίδια γειτονιά  που  σαν και τώρα θυμάμαι ότι που και που, τρανταζόταν από "πολεμικές" συρράξεις πράσινων και μπλέ καφενείων. Όχι μονίμως βαμμένων. Το ..χρωματάκι το περνούσαν στους τοίχους με αφίσσες και μετά τη λήξη της σύρραξης,  τα καφενεία επανέρχονταν στο χρώμα το δικό τους.

Ο "τοίχος" έπεφτε και τα τραπεζάκια απλώνονταν στην αυλή και ενώνονταν ξανά σε ένα.

Έπεφτε θυμάμαι  ακόμη και ξύλο εκείνες τις μέρες, και μερικοί σταματούσαν να μιλάνε μεταξύ τους για μήνες, πράγμα που μας προκαλούσε περιέργεια μεγάλη αν και γελούσαμε πολύ σαν βλέπαμε ότι επέλεγαν ακόμη και πεζοδρόμιο ο καθείς, μη τύχει και συναντηθούν κατά λάθος και ...λερώσουν  το στόμα τους.

Αγαπημένη φράση τότε ήταν "όταν μιλάς για μένα, να πλένεις το στόμα σου με ανθόνερο", φράση που μας έκανε να σπάμε μεγάλη πλάκα. Από τότε το ανθόνερο μας παρέπεμπε σε βρώμικες κουβέντες.

Όταν γινόταν προεκλογική σύρραξη, αυτή  τελείωνε το βράδυ των εκλογών με κόρνες γύρω από την πλατεία και εκτονωνόταν με κανένα ψητό αρνί στο χωράφι του γείτονα με το ραδιόφωνο στο τέρμα να παίζει τον ύμνο της ...ομάδας της πολιτικής, για να την σπάσει στον διπλανό του τον... χαμένο, ο οποίος έκλεινε τα παράθυρα και έπεφτε για ύπνο σε ένδειξη διαμαρτυρίας για "τον Έλληνα που δεν καταλαβαίνει και θα το φάει το κεφάλι του και αυτός θα γελάει"

Ο δικός μου ο πατέρας ήτανε πράσινος και ο δικός του γαλάζιος. Από άλλο πεζοδρόμιο πήγαιναν.

Ακούγαμε εκείνη την εποχή με τον φίλο μου πως μια απο τις αιτίες ετούτης της κατηγοριοποίησης ήταν ο εμφύλιος ο οποίος είχε σπείρει τόσο δυνατό σπόρο που έβγαζε ακόμη και στις μέρες τις δικές μας πολλά και επικίνδυνα ζιζάνια διαφόρων  χρωμάτων.

Λέγαμε- έφηβοι ήμασταν-  πώς σαν τους πατεράδες μας δεν θα γίνουμε, αλλά σαν πέρασαν λίγο τα χρόνια πήραμε ο καθείς μια σημαία αντιστοίχου χρώματος και βγήκαμε στους δρόμους.

Εμείς βεβαίως κάναμε ένα βήμα μπροστά. Πηγαίναμε από το ίδιο  πεζοδρόμιο... και δεν ψήναμε αρνιά στις αυλές.

Και κάτι άλλο, πολύ σημαντικό: Εμείς οι δυο μιλούσαμε και πριν και μετά την κάλπη. Διαφωνούσαμε, πλακωνόμασταν, αλλά μιλούσαμε.

Ποτέ δεν πάψαμε να μιλάμε με τον φίλο μου τον παιδικό, έναν εκ των σημαντικότερων ανθρώπων της ζωής μου.

Και όταν πέρασαν τα χρόνια, ψήφιζε και ο καθείς ό,τι του άρεσε και πέραν μια ολιγόλεπτης αντιπαράθεσης κανένα βράδυ με ποτό, ουδέν, καθώς το είχαμε πάρει χαμπάρι το παιχνίδι πως παίζεται και πιόνια του είχαμε αρνηθεί να γίνουμε. Είχαμε μεγαλώσει... Και μαζί με μας είχε μεγαλώσει και η κοινωνία.

Με τούτο τον φίλο μου τον παιδικό, ήμασταν πάντα μαζί και στα δύσκολα της πείνας όταν η χώρα άρχισε να φτιάχνει ουρές συσσιτίων και ανέργων. Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον, πιάναμε ο ένας το χέρι του άλλου και όταν ο ένας δεν είχε φράγκο, στην ανάγκη, του δίναμε τα δικά μας, μερικές φορές τα ...τελευταία.

Στο ίδιο κόμμα βρεθήκαμε τότε και είπαμε "έλεος", μαζί.

Όλα ήταν δύσκολα. Το μέλλον μας έγινε τόσο μαύρο, που τα νοσταλγήσαμε ακόμη και εκείνα τα πολύχρωμα τα καφενεία με την καθαρότητα των εκτοξευόμενων καρεκλών και των μικροπρεπών εκρήξεων που είχαν μέσα τους μια κάποια αστειότητα, κάτι ανάλαφρο σε σχέση με το δράμα των δικών μας ημερών.

Και για τον εμφύλιο, διαβάζαμε μόνο σε κάτι βιβλία, ωραία μυθιστορήματα που στο μεταξύ μας μάθαιναν και τι σημαίνει στην  γλώσσα των ανθρώπων το "χωριστά".

Ώσπου το καλοκαίρι του 2015 έσκασε μύτη ένα δημοψήφισμα και τα άλλαξε όλα.

Ο φίλος μου μπήκε στο fb κάτω από τις απόψεις μου και με είπε "γερμανοτσιολιά". Εγώ του απάντησα ότι είναι "φασιστάκι" και αυτός μου ανταπάντησε ότι "από Δευτέρα δεν θα έχουμε να σταθούμε οι προδότες". Εγώ του είπα ότι "προδότης είναι όποιος θυσιάζει το μέλλον για να υπηρετήσει συνιστώσες" και αυτός μου είπε ότι "είμαι λαμόγιο, πουλημένο".

Και τότε από κάτω εμφανίστηκαν κάτι παιδιά ένθεν κακείθεν των στρατοπέδων και έγινε ο κακός χαμός.

Οι... δικοί μου έβριζαν τον φίλο μου με τις χειρότερες βρισιές και άλλοι βασφημούσαν. Οι δικοί του, μου έριχναν κατάρες και βροντές.

Στο τέλος οι άλλοι έφυγαν και εμείς μπήκαμε στο inbox με όλο το μένος της έντασης της μάχης.

Εκεί βγήκε το ...διαζύγιο με μερικά τραγικά ¨λυπάμαι" που ακολούθησαν τα "σε λυπάμαι".

Την άλλη μέρα όταν ειδωθήκαμε, περάσαμε και οι δυο αμέσως  στο απέναντι πεζοδρόμιο, όπως οι πατεράδες μας.

Μόνο που εμείς δεν έχουμε ούτε αρνί για να ψήσουμε για να γιορτάσουμε την όποια...νίκη.

Είμαστε χαμένοι και οι δυό.

Έτσι τον έχασα το φίλο μου λοιπόν το καλοκαίρι του 2015.

Kαι έμεινα με ένα "ναι¨ή ένα "όχι" που δεν μου δίνει ούτε το τελευταίο του πενηντάρικο, ούτε την ψυχή του.