Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε;

Το 2010, αποφασίσαμε να μπούμε στο μνημόνιο, αποφεύγοντας την χρεοκοπία την οποία επέφεραν οι πολιτικές της πιο πελατειακής κυβέρνησης της μεταπολίτευσης, της κυβέρνησης Καραμανλή. Αποφασίσαμε να απορρίψουμε την χρεοκοπία, και την επόμενη έξοδο από το ευρώ στην οποία θα αναγκαζόμασταν να καταφύγουμε για να καλύψουμε το πρωτογενές και το δημοσιονομικό μας έλλειμμα.

Τις ώρες που γράφονται αυτές οι γραμμές, η Ελλάδα και η πολιτική της ηγεσία βρίσκεται στο ίδιο δίλλημα με το 2010, με μία διαφορά. Η τότε κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου αποφάσισε να πάρει το κόστος της απόφασής της, ενώ η κυβέρνηση του Α. Τσίπρα βάζει σε κίνδυνο την χώρα καλώντας τον λαό να αποφασίσει σε κάτι που δεν υπάρχει, σε μια διαπραγμάτευση εν εξελίξει, και μάλιστα καλεί τον λαό να την απορρίψει.

Αντικειμενικά, το ερώτημα που τίθεται είναι ναι ή όχι στο ευρώ, γιατί δεν υπάρχει συμφωνία, γιατί η κυβέρνηση δεν είχε το σθένος να φέρει μια συμφωνία και να την υποστηρίξει.

Και η απόφαση είναι δίκοπο μαχαίρι. Η επιλογή δραχμή είναι καταστροφική, και η επιλογή ευρώ δύσκολη.

Και αυτό διότι η δραχμή σημαίνει μηδενικές εισαγωγές – αυτάρκεια, δηλαδή παραγωγή, και η χώρα μας υστερεί πολύ σε αυτό το επίπεδο, σημαίνει τέλος του δανεισμού από το εξωτερικό, κατάρρευση των τραπεζών, των εμπόρων και μεγάλη κοινωνική αναταραχή. Άρα μια καταστροφή πολλαπλάσια από την σημερινή, και, ουσιαστικά, καμία δυνατότητα επανάκαμψης λόγω του συνεχούς πληθωρισμού και των μηδενικών υποδομών οι οποίες θα ωθούσαν στην παραγωγή και συνεπώς στην ανάπτυξη.

Όμως και το ευρώ έχει δυσκολίες, όπως είδαμε σήμερα, έχει μια «τυφλή» Γερμανία που δεν άκουγε από το 2010 τις φωνές που τις έλεγαν πως χρειάζεται ευρωπαϊκή ενοποίηση και πως η Ελλάδα δεν είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος, και προϋποθέτει περισσότερες θυσίες.

ΔΕΝ είναι, όμως, το χειρότερο, άρα είναι το καλύτερο, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι Έλληνες.

Το ευρώ δίνει το περιθώριο να ξεπεράσουμε τα διχαστικά διλλήματα κάτι το οποίο θα μας κάνει να εργαστούμε σαν Έλληνες, ξεκινώντας από την αρχή, όχι από το μηδέν, για να δημιουργήσουμε ένα κράτος δικαίου, ένα κράτος αξιόπιστο, ευέλικτο, φιλικό προς τον πολίτη, ένα κράτος – εγγυητή της κοινωνικής ευημερίας και σταθερότητας. Διορθώνοντας όλα αυτά τα οποία μας ανάγκασαν να υπογράψουν τα μνημόνια, δηλαδή, το πελατειακό κράτος, την καταρράκωση των αξιών, την απαξίωση της πολιτικής και την αναγωγή του χρήματος σε μέγιστο αγαθό.

Αλλάζοντας, για να μην βουλιάξουμε για ακόμη μια φορά στον βούρκο της διαφθοράς, του πελατειασμού, του δήθεν, της ψευτομαγκιάς και της κουτοπονηριάς πως οι άλλοι είναι χειρότεροι από εμάς και πως εμείς είμαστε οι άγιοι που δεν φταίμε για τίποτα.

Ήρθε, επιτέλους, η ώρα να μιλήσουμε. Και να υπερβούμε τα διλλήματα του μνημονίου – αντιμνημονίου, των πατριωτών – γερμανοτσολιάδων, δημιουργώντας το δικό μας σχέδιο για να αλλάξουμε ριζικά, συθέμελα, στην βάση των αρχών και των αξιών οι οποίες δημιούργησαν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, αρχές όπως η αλληλεγγύη, η δημοκρατία, η συνεργασία, αξιοποιώντας τους όποιους συσχετισμούς μπορούμε για να αλλάξουμε την Ευρώπη, παλεύοντας για την Ευρώπη των λαών με τον πολίτη στο προσκήνιο και τον άνθρωπο πάνω από όλα.

ΝΑΙ, λοιπόν, μπορούμε να αλλάξουμε, μπορούμε να δημιουργήσουμε το μέλλον που θέλουμε, το μέλλον που μας αξίζει!