Υπέρ του «όχι» o Πολ Κρούγκμαν

Υπέρ του «Όχι» στο δημοψήφισμα τάσσεται με άρθρο του στους New York Times ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν. Αναλυτικά το άρθρο του έχει ως εξής:

«Έως τώρα, κάθε προειδοποίηση για μια επερχόμενη διάσπαση της ευρωζώνης είχε αποδεχτεί λάθος. Οι κυβερνήσεις, ό,τι κι αν λένε προεκλογικά, μετεκλογικά υποκύπτουν στις απαιτήσεις της τρόικα. Στο μεταξύ, η ΕΚΤ προχωράει σε ενέργειες για να καθησυχάσει τις αγορές. Αυτή η διαδικασία κράτησε το νόμισμα ενιαίο, όμως διαιωνίζει την βαθειά και καταστροφική λιτότητα – χωρίς να αφήνει έστω και ελάχιστο χώρο στην ανάπτυξη, καθώς μερικά τρίμηνα μέτριας ανάπτυξης επισκιάζουν το τεράστιο κόστος πέντε χρόνων ανεργίας.

Όσον αφορά το πολιτικό σκέλος της υπόθεσης, ο μεγάλος χαμένος αυτού του προτσές υπήρξαν τα κόμματα της κεντροαριστεράς, που η συναίνεσή τους στην σκληρή λιτότητα – και η αναγκαστική εγκατάλειψη κάθε «κόκκινης γραμμής» που υποτίθεται ότι υπερασπίζονταν – τους έχει προκαλέσει πολύ μεγαλύτερη ζημιά απ’ ότι στα κόμματα της κεντροδεξιάς. Μου φαίνεται ότι η τρόικα – νομίζω ότι είναι πια ώρα να σταματήσουμε να προσποιούμαστε ότι έχει αλλάξει κάτι, και να χρησιμοποιήσουμε το παλιό όνομα – περίμενε, ή τουλάχιστον ήλπιζε, ότι η περίπτωση της Ελλάδας θα αποτελούσε μια επανάληψη του ίδιου σεναρίου. Ο Τσίπρας είτε θα ακολουθούσε την πεπατημένη, σπάζοντας τον κυβερνητικό συνασπισμό και πιθανότατα εξαναγκαζόμενος σε μια συνεργασία με την κεντροδεξιά, ή η κυβέρνησή του θα έπεφτε. Και αυτό ακόμα ενδέχεται να συμβεί. Αλλά τουλάχιστον προς το παρόν ο Τσίρας μοιάζει απρόθυμος να αυτοκτονήσει. Αντιθέτως, βρισκόμενος αντιμέτωπος με ένα τελεσίγραφο της τρόικας, αποφάσισε να προχωρήσει σε δημοψήφισμα για το αν πρέπει να αποδεχτεί την πρόταση των δανειστών. Λόγω αυτής της κίνησης κυριαρχεί μια φιλολογία ότι είναι ανεύθυνος, όμως, στην πραγματικότητα, κάνει το σωστό για δύο λόγους: Πρώτον, αν κερδίσει το δημοψήφισμα, η ελληνική κυβέρνηση θα έχει ενδυναμωθεί από τη δημοκρατική νομιμοποίηση, που ακόμα, νομίζω, μετράει στην Ευρώπη. (Και αν δεν μετράει, είναι κάτι που πρέπει να ξέρουμε, επίσης).

Δεύτερον, μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στριμωγμένος πολιτικά, με τους ψηφοφόρους να είναι έξαλλοι με τις ολοένα και μεγαλύτερες απαιτήσεις για λιτότητα αλλά παράλληλα απρόθυμοι να εγκαταλείψουν το ευρώ.

Ήταν πάντα δύσκολο να δει κανείς πώς και οι δύο επιθυμίες θα μπορούσαν να ικανοποιηθούν – και είναι ακόμα δυσκολότερο τώρα. Στην πραγματικότητα, το δημοψήφισμα αναγκάζει τους ψηφοφόρους να θέσουν τις προτεραιότητές τους, και να δώσουν στον Τσίπρα ένα μήνυμα να κάνει ότι χρειάζεται σε περίπτωση που η τρόικα συνεχίσει να απαιτεί τα πάντα. Κατά τη γνώμη μου, επρόκειτο για μια κίνηση τερατώδους βλακείας των κυβερνήσεων των πιστωτριών χωρών και των θεσμών να ωθήσουν τα πράγματα σε αυτό το σημείο. Όμως το έκαναν, και δεν μπορώ ούτε κατ’ ελάχιστον να κατηγορήσω τον Τσίπρα που μεταβίβασε την απόφαση στους πολίτες, αντί για αυτούς.»

Σχετικά άρθρα

Διαβάστε επίσης:

Γιούνκερ για την Ελλάδα - "Οι Έλληνες να ψηφίσουν ναι στο δημοψήφισμα"

Είτε ψηφίσουμε «ΝΑΙ», είτε «ΟΧΙ», τα δάκρυά σας είναι ψεύτικα κ. Γιούνκερ