Back to Top
#TAGS ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ Αιγιάλεια Νάσος Νασόπουλος Ρούλα Πισπιρίγκου Βασιλιάς Κάρολος της Αγγλίας Κέιτ Μίντλετον
Αγγελίες
Μην ψάχνεις, βρες στο
THE BEST

ΑΠΟΨΕΙΣ

/

Πολιτισμός και Πάτρα

Πολιτισμός και Πάτρα

Του Αλέξη Σκαρμέα

Γιορτάζουμε φέτος μια σημαντική επέτειο στη μουσική ιστορία της Πάτρας.

Γιορτάζουμε τη συμπλήρωση 32 χρόνων ζωής, δράσης και συνεχούς παρουσίας της Πολυφωνικής Χορωδίας.

Δύο μόνο στοιχεία από τα πολλά αρκούν : 1.000 συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, 78 βραβεύσεις σε διεθνείς και εθνικούς διαγωνισμούς.

Εύκολα μπορούμε να συμφωνήσουμε: Η Πολυφωνική έχει ένα πλούσιο και θετικό απολογισμό. Το μαρτυρούν οι επιδόσεις της, οι μεγάλες στιγμές της, η καθημερινή δουλειά της.

Έχει όμως ιδιαίτερη σημασία να αναζητήσουμε τις αιτίες και τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της επιτυχημένης πορείας. Έχοντας παρακολουθήσει τη δουλειά της και δοκιμάζοντας να συνοψίσω τις αιτίες της επιτυχίας της, καταλήγω στις ακόλουθες επισημάνσεις.

Πρώτον, η Πολυφωνική Χορωδία δεν υπήρξε ποτέ της ένα κλειστό κλαμπ, μια κλειστή παρέα. Ανοίχτηκε στον κόσμο, προσέλκυσε στις τάξεις της, όλα αυτά τα χρόνια, εκατοντάδες συμπολίτες, υπήρξε με δύο λόγια ένα κατ’ εξοχήν μαζικό σχήμα. Η Πολυφωνική υπήρξε μέσα από τους ανθρώπους της και για τον κόσμο της. Κι αυτό το στοιχείο τη βοήθησε να συναντήσει ένα μεγάλο κοινό, κι όλοι ξέρουμε ότι οι συναυλίες της Πολυφωνικής δίνονται πάντα σε κατάμεστες αίθουσες.

Δεύτερον, η Πολυφωνική ιδρύθηκε στην Πάτρα, συγκροτήθηκε από συμπολίτες, εδώ είναι η βάση της και η ψυχή της, αλλά ποτέ της δεν κλείστηκε σε τοπικά τείχη. Αναζήτησε τους εθνικούς και τους διεθνείς ορίζοντες. Ήλθε σε επαφή, συνυπήρξε αλλά και διαγωνίστηκε με μεγάλες χορωδίες της χώρας αλλά και του κόσμου. Κάποτε κέρδισε, κάποτε έχασε, αλλά από κάθε της εθνικό ή διεθνή συγχρωτισμό επέστρεφε καλύτερη. Αυτό λοιπόν είναι το δεύτερο μυστικό της επιτυχίας της. Η Πολυφωνική είχε πάντα τα μάτια στραμμένα σε ένα ευρύτερο, εθνικό και διεθνές περιβάλλον, παραδίδοντάς μας ένα σπουδαίο μάθημα.

Τρίτον, η Πολυφωνική δεν περιορίστηκε σε επαναλήψεις ρουτίνας. Απεναντίας οργάνωσε πάντα τις δικές της παραγωγές και επιζήτησε συνεργασίες με τους καλύτερους του μουσικού της είδους. Που σημαίνει ότι δεν υπέκυψε στην ψευδαίσθηση της δικής της επάρκειας και του ξερολισμού, αλλά διεκδίκησε στην πράξη τη συνεχή της βελτίωση θέτοντας υψηλούς στόχους και επιδιώκοντας σημαντικές συνέργειες.

Θα επιμείνω για λίγο ακόμα σε αυτές τις τρεις βασικές αιτίες που όρισαν την επιτυχημένη διαδρομή της Πολυφωνικής.

Πρώτα-πρώτα  είναι ο μαζικός της χαρακτήρας. Η τέχνη σε όλες της τις μορφές οφείλει να συναντά το ευρύτερο δυνατό κοινό και να απευθύνεται στο ευρύτερο δυνατό κοινό. Δεν υπάρχει παράσταση χωρίς θεατές, συναυλία χωρίς ακροατές, εικαστικά έργα χωρίς τα μάτια που θα τα αντικρίσουν. Η ψευδαίσθηση του «μεταξύ μας» δεν μας πηγαίνει μακριά, για να μην πω ότι δεν οδηγεί πουθενά.

Το δεύτερο στοιχείο έχει να κάνει με τους ορίζοντες και τα ευρύτερα πλαίσια αναφοράς. Δεν αρκεί να είμαστε «καλοί για την Πάτρα» και να βουλιάζουμε στη μετριότητα του επαρχιωτισμού.  Οι προσπάθειες, οι επιδόσεις και η δουλειά μας θα πρέπει να απευθύνονται όχι μόνο σε τοπικό αλλά και σε εθνικό μα και διεθνές ακροατήριο. Σε αυτήν δε τη στόχευση δεν πρέπει να χωράνε ή να επιτρέπονται συμβιβασμοί.

Το τρίτο στοιχείο έχει να κάνει με τη διαρκή διαθεσιμότητα για νέες παραγωγές, με την επιδίωξη συνεργασιών και συναντήσεων με κορυφαίους και καλύτερους, γεγονός που όχι μόνο βελτιώνει εμάς τους ίδιους αλλά μας υπενθυμίζει έμπρακτα ένα σπουδαίο κανόνα. Η τέχνη προχωρά μέσα από συνεχείς οσμώσεις και επιρροές από και προς τους ομότεχνους.

Δεν φιλοδοξώ να καταγράψω οριστικά και αμετάκλητα μια ολόκληρη πορεία 32 χρόνων. Επιχείρησα όμως να προσεγγίσω μερικά βασικά χαρακτηριστικά αυτής της πορείας. Είναι, κατά τη γνώμη μου, τα χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν τη διαδρομή της Πολυφωνικής και που συνάμα αποτελούν τους παράγοντες που θα πρέπει να έχουν πάντα κατά νουν όλοι όσοι ασκούν πολιτιστική πολιτική και όλοι όσοι καλλιεργούν μορφές και τρόπους πολιτιστικής παρέμβασης. Θα πρόσθετα μάλιστα, ότι με τον τρόπο αυτό επιχειρώ και μια πρώτη απάντηση στο θέμα που ξεκινά από την περίπτωση της Πολυφωνικής και μας πηγαίνει στο πεδίο που φέρει τον τίτλο «Πάτρα και Πολιτισμός».

Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου μια σύντομη παρέμβαση.

Τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της μεγάλης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, έχει τεθεί ένα κρίσιμο ζήτημα που αφορά τους πόρους του πολιτισμού. Υπάρχουν πολλοί που νομίζουν πως αφότου δεν υπάρχουν χρήματα για τα φάρμακα και για τους χαμηλοσυνταξιούχους, πως αφότου υπάρχουν άνθρωποι που τρώνε στα συσσίτια, δεν επιτρέπεται να ξοδεύονται πόροι για συναυλίες και για παραστάσεις και πως ο πολιτισμός είναι πολυτέλεια περιττή.

Πρόκειται για βαθύτατα εσφαλμένο ισχυρισμό. Ανάγκη τροφής έχει και το πνεύμα και η ψυχή, γιατί σε αυτό διαφέρει ο άνθρωπος, και γιατί μόνο τότε ο άνθρωπος  θα υπάρχει ευρισκόμενος σε ισορροπία αλλά και εγρήγορση και όχι χαμένος και αποχαυνωμένος. Συνεπώς ο πολιτισμός είναι ανάγκη καθημερινή και όχι πολυτέλεια.  Δεν είναι παρούσης στιγμής μια αναλυτική αντίκρουση  αλλά θα σημειώσω ένα μόνο παράδειγμα. Το περίφημο «Θέατρο Τέχνης» του Κάρολου Κουν ιδρύθηκε το 1942. Δηλαδή στην καρδιά της κατοχής και σε συνθήκες ακραίας δυστυχίας. Τούτο σημαίνει ότι οι άνθρωποι κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες αισθάνονται ισχυρή την ανάγκη της προσωπικής και της συλλογικής έκφρασης, αισθάνονται ισχυρή την ανάγκη της γνώσης μέσα από την γλώσσα της τέχνης και καμιά κρίση δεν μπορεί να ανακόψει την καλλιτεχνική δημιουργία.

Ναι σύμφωνοι, δεν μπορούμε πια να έχουμε πολύ ακριβές παραγωγές, ναι πράγματι πρέπει να ξαναδούμε τους πόρους του πολιτισμού. Αλλά δεν πρέπει να κάνουμε την κρίση άλλοθι για τη φτήνια και τη χαμηλή ποιότητα, δεν πρέπει να επιτρέψουμε στη κρίση να καταστρέψει δομές και μορφές που έχουν αντέξει στο χρόνο, δεν πρέπει να επιτρέψουμε στη κρίση να καταστρέψει τον άνθρωπο. Θα πρόσθετα μάλιστα ότι σε αυτό το επίπεδο η Πολυφωνική έχει δώσει τις δικές της καλές εξετάσεις και θα ήθελα στο σημείο αυτό να προχωρήσω σε μια υπενθύμιση. Πρόκειται για το περίφημο χριστουγεννιάτικο κονσέρτο της Πολυφωνικής, μορφή που άντεξε στο χρόνο, κονσέρτο που δίνει  στις χριστουγεννιάτικες γιορτές μας, κάτι πολύ περισσότερο από μια καταναλωτική έξι.  Αν και νομίζω πως για το χριστουγεννιάτικο κονσέρτο της Πολυφωνικής και τη υποστήριξή του αξίζει μια χωριστή συζήτηση, στο σημείο αυτό θα ήθελα απλά να αναφέρω την ανάγκη ύπαρξης και μιας ακόμη  συναυλίας του κονσέρτου, γιατί είναι εξαιρετικά λυπηρό τόσος κόσμος που επιθυμεί να μην μπορεί να παρευρεθεί σ αυτή τη μυσταγωγία

Γιορτάζουμε  τα 32 χρόνια της Πολυφωνικής και η ευκαιρία είναι κατάλληλη.

Η ευκαιρία για να θυμηθούμε ότι στην Πάτρα η χορωδιακή μουσική έχει μια σπουδαία παράδοση που θα έλεγα πως δεν έχει μελετηθεί επαρκώς και που, δεν ξέρω, μήπως η μελέτη αυτή θα μπορούσε να αναληφθεί από την Πολυφωνική

Τέλος

Τίποτα μα τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει σ’ αυτήν τη ζωή δίχως κέφι, πάθος, αφοσίωση και ανιδιοτέλεια, ιδιότητες που κατέχουν διαχρονικά οι άνθρωποι της Πολυφωνικής. Ιδιότητες που τους επέτρεψαν να δημιουργήσουν αυτό το σπουδαίο έργο που τιμάμε φέτος και για το οποίο τους ευχαριστούμε θερμά.

 

Αλέξης Σκαρμέας

* Από την ημερίδα για τα 32 χρόνια «Πολυφωνικής» δημιουργικής προσφοράς

Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr

* Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Απόψεις» του thebest.gr απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του portal.

Απόψεις