Η γυναίκα πίσω από τον πιο δραστήριο σύλλογο της πόλης- Η Αγγέλα Τριανταφύλλου, η περιπέτεια της ζωής της και τα άλματα πάνω από τα εμπόδια

H Aγγέλα γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη και έζησε εκεί  έως τα μέσα του Γυμνασίου οπότε και η οικογένειά της μετακόμισε στην Θεσσαλονίκη.

Τα χρόνα της Θεσσαλονίκης, ήταν τα χρόνια της πολιτικοποίησης. Μαθήτρια του Γυμνασίου ακόμη εντάχθηκε στις τάξεις της νεολαίας του Ρήγα Φεραίου και τότε άρχισαν να ξετυλίγονται τα καλύτερα χρόνια στην «κολυμβήθρα» της ανανεωτικής αριστεράς, η οποία αποδείχθηκε μεγάλη σχολή για την γενιά της μεταπολίτευσης.

Εκεί, στη Θεσσαλονίκη, γνώρισε τον άνδρα της και μαζί του ξεκίνησε το ταξίδι για την Πάτρα, η οποία και έγινε τελικά η βάση της. Εδώ παντρεύτηκε το 1978 και γέννησε τον γιο της. Αλλά εκ γεννετής ανήσυχη, δεν σταμάτησε ποτέ να ασχολείται με την πολιτική, η οποία στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 ζούσε στον αστερισμό του φεμινισμού και των μεγάλων ανατροπών που έφερε μαζί της η αλλαγή σε κατεστημένα χρόνων.

Στην Πάτρα εντάχθηκε στο  ΚΚΕ Εσωτερικού  και  ασχολήθηκε με το φεμινιστικό κίνημα. «Ήταν συγκλονιστική η εποχή της αναθεώρησης του οικογενειακού δικαίου και πολύ ενδιαφέρουσα  η δική μας δραστηριότητα. Ενημερώναμε, πιέζαμε, υπήρχε πολύ μεγάλη συμμετοχή σε γυνακείες ομάδες και σε εκδηλώσεις με θέματα που άπτονταν της γυνακείας χειραφέτησης» μου λέει.

Μετά ήρθε η διάσπαση η οποία την οδήγησε στην αρχή στην ΕΑΡ και μετά στον ενιαίο Συνασπισμό. Υπήρξε δύο φορές υποψήφια βουλευτής Αχαϊας, το 1996 και το  2000. Μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2000 μια ομάδα στελεχών αποχώρησαν από τον Συνασπισμό   και ίδρυσαν την ΑΕΚΑ, η οποία προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ την εποχή της Πρωθυπουργίας του Κώστα Σημίτη.

Η Αγγέλα Τριανταφύλλου, διετέλεσε αναπληρώτρια γραμματέας της Περτιφερειακής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, ήταν υποψήφια βουλευτής στις εκλογές του 2012 και σήμερα είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος.

Η ανήσυχη προσωπικότητά της δεν βρήκε έκφραση μόνο μέσω της πολιτικής, αλλά και μέσω επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και  καταστημάτων που άφησαν εποχή στην Πάτρα.

Όπως το περίφημο «Μπλέ μήλο» που άνοιξε στα 1981 στην οδό Βότση, το οποίο πρότεινε νέα παιχνίδια, ξύλινα, επιτραπέζια, εκπαιδευτικά κ.α. σε μια αγορά που μέχρι τότε σερβίριζε στα παιδιά μόνο όπλα και κούκλες. Ακολούθως η Αγγέλα συνδημιούργησε στα 1985 το «Τραμ» στην οδό Αράτου, το περίφημο τεϊοποτείον το οποίο έμαθε στους Πατρινούς να πίνουν τσάι γιασεμί και όχι μόνο, καθώς το «Τραμ»  έφερε στον ουρανίσκο των Πατρινών πολλές γεύσεις τσαγιού, διαφορετικές ποικιλίες και  απίθανα αρώματα.

Ώς ελεύθερη επαγγελματίας έγινε μέλος της Διοιούσας Επιτροπής του Επιμελητηρίου Αχαϊας, επί Προεδρίας Φλωράτου και Δούρου, ούσα η μοναδική εκλεγμένη γυναίκα στο Δ.Σ.

Η Αγγέλα, εργάστηκε και ως διαφημίστρια στην εφημερίδα «Ημέρα» ενώ τα τελευταία χρόνια εργαζόταν ως υπάλληλος στο Δημοτικό Ωδείο του Δήμου Πατρεων αναπτύσσοντας παράλληλα την πιο σημαντική ίσως δραστηριότητά της: το μεγάλωμα του ΣΟΨΥ Πάτρας, ενός συλλόγου που αποτελεί πρότυπο ως προς τους ρυθμούς με τους οποίους αναπτύσσει τις δραστηριοτητές του και  διευρύνει τους ορίζοντές του αποκλειστικά με εθελοντική δουλειά και με στόχο την στήριξη του ψυχικά πάσχοντα και της οικογένειάς του.

Ο συνδετήρας όλων αυτών των δραστηριοτήτων, ήταν και παρεμένει ένας: το γεγονός ότι σε ό,τι κάνει, δίνεται ολόψυχα, δουλεύει ατελείωτες ώρες και δεν καταλαβαίνει από εμπόδια.

Και υπήρξαν μπροστά της πολλά. Το πιο μεγάλο; Η διάγνωση της ασθένειας του μοναχογιού της.

Η Αγγέλα, δεν έκανε ότι συνηθίζεται. Δεν άφησε την δραματική αυτή αλλαγή στην ζωή της να την αλλάξει. Πήρε μια βαθιά ανάσα και αποφάσισε να αλλάξει αυτή τη δεδομένα.

Αυτός είναι ο πιο σημαντικός λόγος για τον οποίο φιλοξενώ σήμερα την -και φίλη μου- Αγγέλα Τραινταφύλλου στο thebest.gr.

Αποτελεί την προσωποποίηση του «δεν το βάζω κάτω» και παράλληλα, την προσωποποίηση του «τραβάω μπροστά και αλλάζω τα πράγματα αντί να με αλλάζουν αυτά».

Αυτό στις μέρες μας, αποτελεί σαφώς παράδειγμα προς μίμηση.

Η μεγάλη περιπέτεια για την Αγγέλα Τριανταφύλλου, αφορούσε την επίσημη  διάγνωση της ασθένειας του γιου της πριν από 16 χρόνια.

«Όταν το  έμαθα, έχασα τη γη κάτω απ' τα πόδια μου» μου λέει. «Η διάγνωση έπεσε με τη δύναμη ενός κεραυνού, ωστόσο οι νεφώσεις είχαν φανεί από νωρίτερα. Η ψυχική διαταραχή πάντα προειδοποιεί αλλά η άγνοια που έχουμε δεν μας επιτρέπει να δούμε τα προειδοποιητικά σημάδια. Η μεγάλη δυσκολία στην ανίχνευση της αποκλίνουσας συμπεριφοράς κα της ψυχικής διαταραχής, έγκειται στο γεγονός ότι συνήθως αυτή εκδηλώνεται  στην  εφηβεία.

Αυτό, όταν δεν υπάρχει η κατάλληλη ενημέρωση, αποδίδεται στην ίδια την εφηβεία και την ορμονική έκρηξη της ηλικίας και τότε τα πράγματα μπερδεύονται, αποδίδουμε τα σημάδια στην δύσκολη εφηβεία και πολλές φορές δεν θέλουμε να πάει το μυαλό μας σε κάποια ασθένεια. Έτσι συνέβη και στην δική  μας περίπτωση. ‘Εβλεπα τα σημάδια, αλλά τα απέδιδα στις εφηβικές ανησυχίες και αντιδράσεις. Αλλά τα πράγματα δεν ήταν έτσι».

Η πρώτη αντίδραση ήταν η εσωστρέφεια και οι ενοχές.

«Δεν μπορούσα να το πιστέψω, Μου φάνηκε αδιανόητο ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το ερώτημα ήταν  διαρκώς «γιατί το δικό μου παιδί» και η απάντηση ερχόταν μέσα από τις ενοχές. Aναζητούσα την αιτία στην δική μου συμπεριφορά, λέγοντας ότι κάτι δεν έκαναν καλά, ότι κάτι πήγε στραβά στο μεγάλωμά του.

Αλλά ο κύκλος αυτός δεν κράτησε πολύ.  Έπρεπε να βγω από αυτή τη φάση όσο το δυνατόν πιο γρήγορα για να σταθώ στα πόδια μου. Ο λόγος είναι προφανής: Έχεις κάποιον να στηρίξεις.

Οι ψυχικά πάσχοντες χάνουν ένα κομμάτι της δύναμής τους και το ψάχνουν στο πιο κοντινό τους άτομο. Αυτό το άτομο ήμουν εγώ. Και έπρεπε, όπως όλοι όσοι έχουν στο περιβάλλον τους ψυχικά πάσχοντες, να είμαι διπλά δυνατή  και για τον εαυτό μου και, κυρίως,  για τον άνθρωπο που νοσεί».

Εδώ έρχεται το μεγάλο κομμάτι της ενημέρωσης. Ένας άνθρωπος που έρχεται αντιμέτωπος με την ψυχική νόσο, πρέπει να την κοιτάξει στα μάτια και να την δει. Να την γνωρίσει, για να μπορέσει να την αντιμετωπίσει.

Η Αγγέλα μου λέει ότι ήταν τυχερή: «Είχα την τύχη να συναντήσω τους ψυχιάτρους Μαρία Οικονόμου – Λαλιώτη και Στέλιο Στυλιανίδη οι οποίοι με βοήθησαν να αφήσω πίσω μου τις ενοχές και να αντιμετωπίσω την πραγματικοτητα ως έχει: να  καταλάβω ότι η προέλευση της νόσου είναι βιοψυχοκοινωνική και σε καμία περίπτωση δεν ευθύνεται η οικογένεια για την παρουσία της στη ζωή ενός ανθρώπου.

Υπάρχουν κληρονομικοί παράγοντες αλλά και παράγοντες που εδράζονται στη λειτουργία του εγκεφάλου. Από τη μία τα φάρμακα και από την άλλη οι κατάλληλες ψυχοκοινωνικές παρεμβάσεις βοηθούν στην καλή ποιότητα της ζωής του ανθρώπου που νοσεί. Την μεγαλύτερη σημασία  έχει η παραδοχή ότι η ψυχική νόσος αλλάζει τη ζωή ενός ανθρώπου αλλά δεν την καταστρέφει. Η ζωή μπορεί να συνεχιστεί και μετά από αυτό και μάλιστα να είναι μια ζωή ποιοτική και δημιουργική. Αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει να υπάρχουν υποδομές, και πρέπει να νικηθεί ο μεγαλύτερος εχθρός, που ακούει στο όνομα απομόνωση και ρατσισμός."

Εδώ αρχίζει η περιπέτεια. Διότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε μέριμνα για επαγγελματική αποκατάσταση των πασχόντων, ούτε για κοινωνική ένταξή τους, ούτε ένα σύνολο κοινοτικών υπηρεσιών που συμβάλλουν στην ένταξη των ψυχικά πασχόντων στον κοινωνικό ιστό και αξιοποίηση των πολλών δυνατοτήτων τους, καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για ιδιαιτέρως ευφυή και  χαρισματικά άτομα.

Αυτό το κενό επιχειρεί  να καλύψει ο ΣΟΨΥ (Σύλλογος Οικογενειών για την Ψυχική Υγεία Πάτρας). Και αυτό, η Αγγέλα  το έκανε στόχο ζωής. Όπως πάντα, έπεσε ξανά με τα μούτρα στη δουλειά. Αυτή τη φορά για ένα μεγάλο σκοπό: να διεκδικήσει μαζί με άλλους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα, και είναι πάρα πολλοί,  τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα των ατόμων με ψυχικές πάθήσεις που  παραβιάζονται, να διεκδικήσει  και να δημιουργήσει  δομές που θα αλλάξουν τη ζωή των ψυχικά πασχόντων.

Η εμπλοκή της με τον ΣΟΨΥ, την προεδρία του οποίου έχει από το 2009, ταυτίστηκε με μια δυναμική έξοδο του Συλλόγου στην πόλη, τους φορείς και τους ανθρώπους της, με τον πολλαπλασιασμό των μελών του και την διαεύρυνση των δράσεών του. Η πορεία δεν ήταν εύκολη.

«Πριν 10 χρόνια, κάποιοι γονείς, που τα παιδιά μας αντιμετώπιζαν ψυχικό πρόβλημα, συναντιόμασταν σε κάποιες υπηρεσίες ψυχικής υγείας. Μέσα από την αγωνία, το άγχος και την άγνοια μας, αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι.

Ήδη είχαν ξεκινήσει Σύλλογοι στην Αθήνα και στις Σέρρες, οπότε συντονιστήκαμε και δημιουργήσαμε τον Σύλλογο για την Ψυχική Υγεία στην Πάτρα με 30 άτομα στην αρχή. Πρωταρχικός στόχος ήταν να μάθουμε περισσότερα γι' αυτό που συνέβη στο άτομο της οικογένεια μας, να ενημερωθούμε, ν' ανταλλάξουμε εμπειρίες και στη συνέχεια να ενημερώσουμε την κοινότητα διότι στο θέμα της ψυχικής νόσου επικρατεί πλήρης άγνοια, η οποία γεννά προκαταλήψεις, μια στρεβλή εικόνα για τον ψυχικά ασθενή και κατά συνέπεια συναντά το στίγμα σε κάθε βήμα της προσωπικής και της κοινωνικής ζωής του. Σήμερα έχουμε φτάσει στα 400 άτομα.

Ο Σύλλογος είναι των ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας, των οικογενειών τους (φροντιστές) και των φίλων τους. Όλοι μαζί είμαστε μια κοινότητα που βοηθάει, νοιάζεται και στηρίζει ο ένας τον άλλον. Στο Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου μας υπάρχουν και λήπτες και φροντιστές.

Μέσα από τη διαδρομή μας στο Σύλλογο, έχουμε καταλάβει ότι όσο πιο έγκαιρα γίνει η πρώτη επαφή με τον ειδικό, τόσο καλύτερη εξέλιξη θα έχει η νόσος. Όσο υπάρχουν καθυστερήσεις, η ίδια η νόσος δεν εξελίσσεται καλά και πολλές φορές όταν δεν υπάρχει διάγνωση μπορούν να συμβούν πράγματα που συνήθως τα μαθαίνουμε στα πρωτοσέλιδα και τις τηλεοράσεις.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που απασχολούν την κοινή γνώμη κάνοντας είτε κακό στον εαυτό τους, είτε στους άλλους, ή είναι άνθρωποι που δεν έχουν διαγνωστεί ποτέ ή είναι άνθρωποι που δεν κάνουν την φαρμακευτική τους θεραπεία. Σ' αυτή την ιστορία παίζει μεγάλο ρόλο η φαρμακευτική αγωγή, όχι όμως μόνο η αγωγή».

Σήμερα ο ΣΟΨΥ Πάτρας λειτουργεί το ολοήμερο στέκι Ήβη, ετοιμάζεται να λειτουργήσει  κοινωνική συνεταιριστική επιχείρηση στην οποία θα μπορούν οι ψυχικά πάσχοντες να απασχολούνται, ετοιμάζεται  να μεταφερθεί σε νέο μεγάλο  κτίριο που θα μπορέι να στεγάσει τις πολλές του δράσεις,   και με τη συμμετοχή αποκλειστικά εθελοντών, έχει καταφέρει έναν κύκλο   δράσεων και παρεμβάσεων που τον φέρνουν στην πρωτοπορία των συλλόγων με κοινωνική δράση στην Ελλάδα.

«Όλη αυτή η διαδρομή είναι γεμάτη ικανοποίηση αλλά και ματαιώσεις. Ικανοποίηση απο την εκπλήρωση των στόχων μας, από την αγάπη, από τη συλλογική δουλειά, από τη βελτίωση της ζωής των μελών μας  και ματαιώσεις όπως αυτή με την απένταξη του Κέντρου Ημέρας με προταστευμένα διαμερίσματα για τα μέλη μας, η οποία έγινε με ευθύνη της δημοτικής αρχής Δημαρά»

Καταλήγοντας η Αγγέλα σε αυτή την εκ βαθέων εξομολόγηση, μου λέει. «Από τότε που αρρώστησε ο γιος μου, έχω επανεξετάσει τη ζωή μου, έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος, έχω ιεραρχήσει αλλιώς τα πράγματα. Καταλαβαίνω όλους αυτούς τους ανθρώπους που ζουν την κρίση και τις συνέπειές της και υποφέρουν επειδή δυσκόλεψε η ζωή τους, πρέπει να σκεφτούνε όμως και τι είναι να ζεις χρόνια με το στίγμα, να σκεφτούνε τα άτομα που φλερτάρουν με τον κοινωνικό αποκλεισμό που παραβιάζονται τα  ατομικά τους δικαιώματα, που ζουν στο περιθώριο... και να σκεφτούνε ότι αυτό υπήρχε και θα υπάρχει και μετά την κρίση και θα τελειώσει μόνο όταν η ψυχική νόσος αποστιγματιστεί πλήρως.

Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε δει να χαλάνε σχέσεις, να ανατρέπονται σχέδια για σπουδές, να διαλύονται οικογένειες, να διώχνονται από σπίτια οικογένειες επειδή έχουν ψυχικά πάσχοντες, να κουβαλάνε το στίγμα παντού. Για να αλλάξει αυτό χρειάζεται πολύ μεγάλη προσπάθεια".

Το πολυδιάστατο της δράσης της έχει γίνει ποτέ αντικείμενο γκρίνιας;

«Έχω ακούσει  πολλά για το γεγονός ότι διατηρώ αν και πρόεδρος του ΣΟΨΥ την κομματική μου δραστηριότητα, στο πλαίσιο της λογικής που λέει ότι οι σύλλογοι πρέπει να είναι ακομμάτιστοι κλπ. Εγώ λέω ότι από πολύ μικρή αποφάσισα πως  το γεγονός ότι αρρώστησε ο γιος μου  δεν θα αλλάξει και τη δική μου ζωή,  δεν θα εγκατελείψω τις δραστηριότητές μου, τα πράγματα που θέλω να κάνω, δεν θα αλλάξω την προσωπικότητά μου.  Για αυτό και δεν άλλαξα ούτε την ενασχόλησή μου με την πολιτική. Δεν θα ακυρώσω  ένα κομμάτι της ζωής μου.  Άλλωστε και αυτό που κάνουμε στον ΣΟΨΥ, είναι πολιτική».

Η Αγγέλα όμως έχει ακούσει και σχόλια για τις.... απουσίες της από κοινωνικές εκδηλώσεις όπως συμβαίνει με προέδρους άλλων συλλόγων.

«Η δουλειά μας δεν είναι δημόσιες σχέσεις. Η δική μας ζωή έχει πολλή προσωπική κα εθελοντική δουλειά σε ημερήσια βάση. Πολλές φορές δουλεύουμε όλη την ημέρα, καθώς ο ΣΟΨΥ είναι ανοικτός όλες τις ώρες για τους πάσχοντες που συνεχώς πολλαπλασιάζονται».

Και το ταξιδι για την νεαρή Αλεξανδροπουλίτισσα που μεγάλωσε και έριξε άγκυρα στην Πάτρα, συνεχίζεται. Γιατί η ζωή για αυτούς που έχουν μάτια για να την δουν, είναι μια μεγάλη περιπέτεια, και σχεδόν πάντα το μπόι της  μετριέται με τα άλματα που καταφέρνεις πετώντας πάνω απο τα εμπόδια.