Ηρακλής Τζαβέλλας, ο Πατρινός που μας διδάσκει ότι το ταλέντο έχει μεγαλύτερο μπόι από τα εμπόδια που μπαίνουν μπροστά του

Ο πολιτκός Μηχανικός που αφιέρωσε ατελείωτες ώρες δουλειάς για να ανέβει στο σανίδι

Είδα τον Ηρακλή Τζαβέλλα για πρώτη φορά στην "Γιαννούλα" του ΔΗΠΕΘΕ και μου έκανε αμέσως εντύπωση καθώς ξεχώριζε, δημιουργώντας με ευκολία συναισθήματα και καταστάσεις, προκαλώντας αβίαστα το γέλιο ντυμένος τον κωμικό του ρόλο, τσαλακώνοντας τον εαυτό του με έξυπνο τρόπο και έχοντας κάτι που θεωρώ το πιο σημαντικό για όποιον ανεβαίνει στο σανίδι: Χημεία με τον κόσμο, αίσθηση οικειότητας με το κοινό.

Η μεγαλύτερή μου έκπληξη βεβαίως ήρθε αργότερα όταν ρωτώντας για τον Ηρακλή, ανακάλυψα ότι δεν πρόκειται για έναν επαγγελματία ηθοποιό με την έννοια του αποφοίτου μιας δραματικής, ο οποίος χάραξε εξ αρχής δρόμο για την αυλαία, αλλά για έναν πολιτικό μηχανικό, υπάλληλο του Δήμου Πατρέων, έναν ανήσυχο Πατρινό, που αφιέρωσε πολλές, μα πάρα πολλές από τις ελεύθερες ώρες του, ακόμη και τις διακοπές του, για να τρέξει τον χαμένο χρόνο και να καταφέρει να χτίσει μόνος το όνειρό του, φτάνοντας στο ύψος της σκηνής και διδάσκοντάς μας ότι το όνειρο έχει μεγαλύτερο μπόι από τα εμπόδια που μπαίνουν μπροστά του.

Ή αλλιώς, ότι το ταλέντο είναι εγγεγραμμένο στο DNA και νωρίς ή αργά, θα βγει στην επιφάνεια, όπως τα...αυτοάνοσα.

Η Ηρακλής αγάπησε το θέατρο μέσα απο τα ερτζιανά, ακούγοντας μαζί με την γιαγιά του το Θέατρο της Δευτέρας, αγάπησε όμως και την ποίηση μέσα από τα στιχάκια μεγάλων ποιητών που ζωγράφιζε ο παππούς του πάνω στις φλούδες των δέντρων, με λεπτά πινέλα.

Ένας πολύ ευγενικός και ευπροσήγορος άνθρωπος μιλάει στο thebest.gr για την αγάπη του στην τέχνη και μας μαθαίνει κάτι σημαντικό: Ποτέ να μην τα παρατάς. Γιατί ακόμη και αν το κάνεις, θα έρθει το ταλέντο μόνο του για να σε βρει.

Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΣΤΙΣ ΦΛΟΥΔΕΣ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ

"Γεννήθηκα στην Πάτρα και είμαι υπάλληλος στο Δήμο Πατρέων με την ιδιότητα του Πολιτικού Μηχανικού τε. Αυτό που μου αρέσει πάρα πολύ, εκτός από το θέατρο φυσικά, είναι ο κινηματογράφος, μπορώ να βλέπω ατελείωτες ώρες, καθώς και η ποίηση και η ανάγνωση θεατρικών έργων.

Κατά περίπτωση μου αρέσει να γράφω ποίηση, αλλά αυτό προκύπτει. Η πρώτη επαφή με την ποίηση έγινε μέσω του παππού, με έπαιρνε μικρό βόλτα στο δάσος και μαζεύαμε πεσμένες φλούδες δένδρων, εκεί πάνω έγραφε με λεπτά πινέλα στιχάκια από ποίηση Σεφέρη, Δροσίνη, Όμηρο. Αργότερα πηγαίναμε και τα κρεμάγαμε στο δάσος ή σε πηγές, έτσι ο περιπατητής μαζί με τη βόλτα του απολάμβανε και το βαθυστόχαστο νόημα κάποιων στίχων.

Πάντα μια μοναχική βόλτα στο δάσος είναι αφορμή για εσωτερικές αναζητήσεις".

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

"Η πρώτη μου γνωριμία με το θέατρο σαν έννοια ήταν πολύ μικρός, δεν πήγαινα ακόμα σχολείο. Η γνωριμία αυτή ήρθε μέσω της γιαγιάς μου, που μου έμαθε το θέατρο της Δευτέρας στο ραδιόφωνο. Περίμενα πως και πώς να έρθει Δευτέρα να ακούσω θέατρο μαζί της, μου φαινόταν ότι κάτι συναρπαστικό συμβαίνει, να ακούγονται άνθρωποι να συζητούν σαν από το δίπλα δωμάτιο, πολλές φορές και πολύ έντονα.

Μετέπειτα συνέχισα να παρακολουθώ θέατρο στην τηλεόραση και αργότερα παραστάσεις όπου πετύχαινα και νόμιζα ότι με αφορά το είδος.

Βέβαια από το να βλέπεις πολύ θέατρο μέχρι να παίζεις ο ίδιος είναι έτη φωτός η διαφορά, ωστόσο το σαράκι είχε μπει μέσα μου."

ΚΑΤΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ACT

"Το κοινωνικό-οικογενειακό πλαίσιο της δεκαετίας 80 δεν άφηνε πολλά περιθώρια για θεατρικές σπουδές, ειδικά στην επαρχία και πολύ περισσότερο όταν μέσα στην οικογένεια σου είναι όλοι δάσκαλοι, καθηγητές και νομικοί.

Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να μεταβιβάσω τις ευθύνες, η αλήθεια είναι ότι, θεατρικά, φύγανε τα χρόνια μέσα από τα χέρια μου. ‘Όταν το αποφάσισα, δεν υπήρχε περιθώριο ηλικιακά για δραματική σχολή, έτσι έπρεπε να βρω άλλους τρόπους.

Όμως, ποτέ δεν είναι αργά και έτσι ένα βράδυ Οκτώβρη το 2008 κατέβηκα τα σκαλιά του Act να γραφτώ σ ένα σεμινάριο υποκριτικής που θα διαρκούσε όλη την χρονιά. Δεν με ενδιέφερε να παίξω, ήθελα να μάθω το θέατρο πραγματικά από μέσα. Καθηγητής ήταν ο Γιώργος Αγγελόπουλος, ο πρώτος μου δάσκαλος. Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη του κουβέντα «εμείς εδώ δεν μοιράζουμε χάπια» κάνουμε θέατρο, μόνο θέατρο.

Την ίδια χρονιά έμαθα ότι ο Στάθης Λιβαθινός θα είναι σε ένα σεμινάριο στην Καρδίτσα, τις Αμαδρυάδες, διάρκειας τεσσάρων ημερών, κλεισμένοι όλοι σ ένα ξενοδοχείο στη λίμνη Πλαστήρα.

Το πρώτο πράγμα που μας είπε ήταν «εμείς εδώ δεν κάνουμε ψυχανάλυση» για μένα είστε όλοι μαθητές υποκριτικής και έτσι θα σας φερθώ.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά, είμαι στη σκηνή και μου λέει ο Λιβαθινός, από κάτω υπάρχουν 40 καρέκλες, διάλεξε μια, βγάλτη από τη λήθη, από τη μη μοίρα της, ανέβασε την πάνω στη σκηνή και παίξε μαζί της. Αυτό που μου είπε τότε, για μένα περικλείει όλη την έννοια της υποκριτικής πράξης.

Ύστερα από αυτό το σεμινάριο, κάποια καλά λόγια απ τον ίδιο, αυτό να σημειώσω είναι πολύ σπάνιο για όσους τον ξέρουν και μια συζήτηση μαζί του, κατάλαβα το εξής. Αυτό θέλω να κάνω, τώρα δουλειά δουλειά δουλειά.

Έτσι ξεκίνησα να παρακολουθώ ό,τι πίστευα ότι μπορεί να βάλει έστω κι ένα λιθαράκι στην γνώση μου. Αυτό δεν έχει σταματήσει ακόμα και σήμερα ούτε θα σταματήσει ποτέ".

H ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΕΙΦΟ

"Η αναζήτηση γνώσης με έφερε μπροστά στον Δημήτρη Καταλειφό, πάλι στην Καρδίτσα στις Δρυάδες αυτή τη φορά για 7ημερο σεμινάριο, εδώ να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Σπύρο Μπουντούρη και την Αργυρώ Πιοτογιαννάκη, αυτό που κάνουν εκεί αυτοί οι άνθρωποι είναι μαγικό. Να είναι καλά να συνεχίσουν.

Κατάλειφός λοιπόν, η γνωριμία και μετέπειτα η φιλία ορόσημο, η δύναμη και η πίστη στον εαυτό μου, που μου έλειπε.

Τα μυστικά και το μυστήριο της υποκριτικής τέχνης δοσμένο με αγάπη και χωρίς κόμπλεξ. Ο αληθινά μεγάλος δεν έχει κόμπλεξ, μήπως έρθω Πάτρα το χειμώνα να κάνουμε κάτι μαζί, μου είπε το καλοκαίρι που πέρασε.

Αν μπορώ να είμαι περιεκτικός σχετικά με τους δασκάλους μου θα έλεγα,

Γιώργος Αγγελόπουλος- οι βάσεις, τα σωστά γερά θεμέλια, μεγάλος δάσκαλος.

Στάθης Λιβαθινός – μία φράση, η έμπνευση όλου αυτού.

Δημήτρης Καταλειφός - η δύναμη μου, τα βήματα μου, ο φωτεινός σταυρός."

ΟΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΜΕ ΠΡΩΤΟ ΤΟ ΑΠΙΘΑΝΟ CURTEN

"Οι παραστάσεις ξεκίνησαν με το τρομερό και ανεπανάληπτο CURTEN μια παράσταση που παίξαμε στο τέλος της χρονιάς του σεμιναρίου με τον Γιώργο Αγγελόπουλο, ήταν Μάιος. Ακόμα μετά από τόσα χρόνια μου μιλάνε γι αυτήν, άνθρωποι που είδαν τη παράσταση. Ήταν όλη στα Τούρκικα.

Την επόμενη χρονιά κατευθείαν στα βαθιά και Λιθογραφείο, Μέθοδος Γκρόνχολμ.

Ο Γιώργος Λογαράς με ανακάλυψε και με πρότεινε σ αυτή την παράσταση και του χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Εκεί γνώρισα ωραίους ανθρώπους, φίλους, που μου έδωσαν απλόχερα τη βοήθειά τους και την αγάπη τους, την Μαρία Καλλιαμβάκου τον Σπύρο Κανελλάκη καθώς και την Μαρία Αλανιάδη.

Κατόπιν ήρθε η συνεργασία με τον Τηλέμαχο Τσαρδάκα και τις παραγωγές του Act, μια γνωριμία ορόσημο, όχι μόνο θεατρική αλλά και γιατί είχε ως εξέλιξη μια αδερφική φιλία, ένας ευφυής άνθρωπος, το ευχαριστώ είναι λίγο.

Εκεί πήρα μέρος στην παράσταση 4 εικόνες αγάπης σε σκηνοθεσία της Μαρίας Καλλιαμβάκου και σε δυο παραστάσεις σκηνοθεσίας του Τηλέμαχου Τσαρδάκα, το χώμα λερώνει του ίδιου και το Πατρίτσια υπάρχει του Δημήτρη Κάβουρα.

Μέσα απ αυτές τις παραγωγές βρήκα εμπνευσμένους συνοδοιπόρους και αγαπημένους φίλους που μου έδωσαν τόσα πολλά !

Ευχαριστώ τους, Κατερίνα Τασσή, Ζακελίνα Κυρούση, Ιωάννα Κατσιγιάννη, Δημήτρη Τζαβάρα, Παλαιολόγο Χαλίδα, Γιώργο Μάρκου, Δημήτρη Τσικούρα, Χρήστο Σωτηρόπουλο, Σάκη Μπάστα, Νίκο Σωτηρόπουλο, Ευανθία Δρακονταειδή, Μαρία Βασιλάκη, Αλεξάνδρα Κουρούσια, Λεωνίδα Γεράνιο, Αγγελική Καλλιάνου, Δημήτρη Γιαννακούλια.

Μετά ήρθε η συνεργασία με ένα Πατρινό που θαυμάζω απεριόριστα γι αυτά που έχει κάνει και έχει πετύχει, τον Παναγιώτη Φαφούτη.

Τον ευχαριστώ από την καρδιά μου για όλα.

Στην αρχή μια ταινία για την περιφέρεια και μετά η μικρού μήκους ταινία Joanna.

Συνέχεια αυτών η παράσταση Γιαννούλα σε σκηνοθεσία του ιδίου μαζί με τον Μίλτο Νίκα.

Νέοι χώροι, νέοι άνθρωποι άλλο ένα στοίχημα. Ένα ταξίδι που ξεκίνησε εκεί στα τέλη Δεκεμβρίου του 14’ και ακόμα δεν έχει τελειώσει. Πολύς κόπος πολύ δουλειά, πολύ αγωνιά, καθημερινές πεντάωρες πρόβες, που προς το τέλος έγιναν δεκάωρες και εντεκάωρες, με ένα ρεπό την εβδομάδα . Ξετυλίξαμε όλες αυτές τις ώρες των προβών έναν ολόκληρο κόσμο της Πάτρας, της Πάτρας μας.

Για το αποτέλεσμα δεν είμαι αρμόδιος να μιλήσω, όπως επιμελώς το ίδιο έκανα και για τις υπόλοιπες παραστάσεις

Αυτό που μπορώ να πω και που πρέπει να μας αναγνωριστεί είναι η πολύ δουλειά που έχουμε κάνει όλοι.

Για τους συντελεστές τους έχω όλους μέσα στην καρδιά μου αληθινά και παντοτινά, με συνδέουν ιδιωτικές στιγμές με τον κάθε ένα χωριστά. Δεν θέλω να γράψω ονόματα και σκέψεις την στιγμή που ακόμα παίζεται η παράσταση, θα γίνει κι αυτό στο χρόνο του."

Ο ΡΟΛΟΣ ΠΟΥ ΞΕΧΩΡΙΣΕ;

"Σ αυτό δεν έχω απάντηση, μπορεί μια μάνα να ξεχωρίσει τα παιδιά της, κάπως έτσι νιώθω.

Σε όλους τους ρόλους έδωσα ό,τι είχα και δεν είχα, σε όλους η ίδια πορεία, μελέτη του ρόλου στο σπίτι δυο με τρεις ώρες καθημερινά και μετά πρόβα. Ξέρω που μένει ο ρόλος μου, υπάρχει σχεδιάγραμμα του σπιτιού, η παιδική του ηλικία, οι φίλοι του, τι κάνει την κάθε μέρα. Στο κείμενο έχω πει την κάθε πρόταση με 100 διαφορετικούς τρόπους.

Κάποτε σε μια καλά κρυμμένη παύση μέσα σε μια πρόταση, μπορεί να κρύβεται ολόκληρη η ζωή του ήρωα.

Αποφεύγω δε να χαρακτηρίζω τους ρόλους, κάτι που βλέπω ότι κάνουν πολλοί ηθοποιοί, έτσι παίζουν επίθετα. Στο θέατρο δεν παίζουμε επίθετα, αλλά ρήματα δράσης και στιγμιαία θέλω, γιατί δεν ξέρουμε τι θα γίνει παρακάτω.

Αυτό απαντά εν μέρη και στο αν θεωρώ τον εαυτό μου κωμικό ηθοποιό, δεν είδα και δεν χαρακτήρισα ποτέ έναν ρόλο ως δραματικό ή κωμικό, εξάλλου κανένας ρόλος δεν το ξέρει αυτό ο ίδιος για τον εαυτό του και εκεί έγκειται η τραγικότητα ή η κωμικοτραγικότητα του ήρωα, αυτό τον κάνει συναρπαστικό.

Όλα αυτά είναι δουλειά του ηθοποιού, ο σκηνοθέτης έχει άλλο μεγάλο έργο, να σου κάνει ανάλυση, να σου δώσει τη γραμμή πλεύσης, είναι το μέτρο σου και η εκτροπή σου συνάμα, το Α και το Ω. Αυτός είναι ο γενικός αρχηγός και όσο μεγαλύτερη εμπιστοσύνη του έχεις και σου έχει, τόσο καλύτερα για όλους, αλλά και αυτή χτίζετε, δεν είναι εξ ορισμού. Γι αυτό βλέπουμε σχήματα που κρατάνε 3, 5, 10 χρόνια, είναι πολύ δύσκολη η χημεία.

Ο Χορν έλεγε, μου ζητάτε να αναλύσω έναν ρόλο, είναι κάτι που δεν μπορώ. Δουλειά του σκηνοθέτη είναι η ανάλυση και δουλειά του ηθοποιού είναι η σύνθεση ενός ρόλου.

Αν θα τελείωνα όλο αυτό, θα έλεγα τούτο μόνο, που είπα στον Δημήτρη Καταλειφό στο κλείσιμο σε ένα από τα σεμινάρια.

Στο θέατρο το ξέρουμε καλά Ιθάκη δεν υπάρχει. Η ευτυχία είναι, που για λίγο ή περισσότερο, βρέθηκες με κάποιους ανθρώπους και μοιράστηκες τη μαγεία αυτού του πράγματος που λέγεται θέατρο".

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΗΡΑΚΛΗΣ (μέσα από λίγους στίχους)

ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ

Πλαστικοποίησα τη ζωή μου

έτσι είναι το σωστό μου είπαν,

για να μην φθαρεί ποτέ.

Το πρόβλημα ήρθε όταν κατάλαβα

να την διπλώσω για να με χωράω παντού.

Φτιάξε μια άλλη χάρτινη, μου είπαν

αλλά πρώτα να δηλώσεις απώλεια.

Τόσος κόπος και με διέλυσε μια βροχή.

Ευτυχώς που κράτησα την πλαστικοποίηση μου

ΤΡΙΑ ΛΕΠΤΑ