Πάτρα:"Ο Ξυλοκόπος" από το «Ημερολόγιο ταινιών» της Κοινο_Τοπίας

Η Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού Κοινο_Τοπία ww.koinotopia.gr στη συνέχεια, για 5η χρονιά, του κύκλου προβολών της με τίτλο «Ημερολόγιο ταινιών» προβάλλει την Τετάρτη 11 Μαρτίου την ταινία Ο ΞΥΛΟΚΟΠΟΣ (The Woodsman) της Νικόλ Κασέλ (Nicole Kassell).

Θα πραγματοποιηθούν δύο προβολές στις 17:30 ακριβώς και στις 20:00.

Οι προβολές θα γίνουν στον πολυχώρο της Κοινο_Τοπίας, Μαιζώνος 139 και Παντανάσσης, 4ος όροφος (έναντι Δημαρχιακού Μεγάρου) στην Πάτρα με ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟ. Τη διοργάνωση προβολής και τη συζήτηση με το κοινό συντονίζουν οι Π. Καρώνης και Κ. Κυριακόπουλος. Πρώτη προβολή 17:30 ακριβώς και δεύτερη 20:00

Ημερολόγιο Ταινιών: Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Νικόλ Κασέλ, ΧΩΡΑ: Η.Π.Α. 2004, ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 87΄ έγχρωμη,ΜΟΥΣΙΚΗ: Nathan Larson, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Xavier Pérez-Grobet, ΣΕΝΑΡΙΟ: Nicole Kassell βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Steven Fechter.

ΠΑΙΖΟΥΝ: Κέβιν Μπέικον (Kevin Bacon), Κίρα Σέτγουικ (Kyra Sedgwick), Μπένζαμιν Μπρατ (Benjamin Bratt), David Alan Grier, Carlos Leon, Michael Shannon, Kevin Rice κ.ά.

Είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Νικόλ Κασέλ και από την αρχή μας δείχνει την τόλμη της! Όταν έπεσε στα χέρια της το θεατρικό έργο "The Woodsman" του Στίβεν Φέτσερ, δε δίστασε καθόλου. Κάτω από την καθοδήγηση του συγγραφέα, διασκεύασε το θεατρικό έργο σε κινηματογραφικό σενάριο, για να το γυρίσει αμέσως ταινία. Το «θέμα» σκανδαλίζει, η σκηνοθεσία καταπραΰνει. Σπανίως βλέπουμε τέτοια ή ανάλογη ακραία ιστορία που ο σκηνοθέτης της να μην υποκύπτει στον εμπορικό πειρασμό.

Σαν ταινία με σίριαλ κίλερ χωρίς να πέφτει σταγόνα αίματος - ούτε μισό φονικό. Αξιομνημόνευτη λοιπόν η συνέπεια της Νικόλ Κασέλ. Πρώτα μεταφέρει την πάλη (ανάμεσα στον στιγματισμένο παιδεραστή και την κοινωνία) μέσα στον ίδιο τον ήρωά της. Έπειτα μετακινεί το πρόβλημα από το Άτομο στο Σύνολο, δηλαδή από τον συγκεκριμένο παιδεραστή στο κακοφορμισμένο σώμα της ίδιας της αμερικανικής (και όχι μόνο) πραγματικότητας. Και τρίτο αχρηστεύει με διακριτικό ύφος όλες τις νόμιμες μεθόδους θεραπείας και κοινωνικής αποκατάστασης (ψυχανάλυση, σωφρονιστικά ιδρύματα, αστυνομική επιτήρηση).

Αργά, ήπια, προσεκτικά, ίσως περισσότερο απ' όσο αντέχει ο φυσιολογικός, ανθρώπινος ρυθμός, υπονομεύει την αθεράπευτη ασθένεια της αμερικανικής κινηματογραφικής «περιπτωσιολογίας» και του νατουραλισμού. Άρρωστος δεν είναι ο ένας (Κέβιν Μπέικον), αλλά ο πυρήνας της κοινωνίας. Μέσα από ανατριχιαστικές εξομολογήσεις, σχεδόν με καθημερινότητα διατυπωμένες ώστε να ενσωματώνονται στο χαμηλόφωνο ύφος της ταινίας, όλοι με το στίγμα της σεξουαλικής κακοποίησης. Χαλασμένος ιστός, χαλασμένες ψυχές, χαλασμένη κοινωνία. Ο αδέσποτος παιδεραστής, που ντάλα μεσημέρι ψάχνει στο σχολείο το φαΐ του. Όλοι περισσότερο ένοχοι από τον στιγματισμένο. Κι εκείνος όσο περισσότερα μαθαίνει από τα κακουργήματα των άλλων, τόσο περισσότερη ντροπή αισθάνεται μέσα του!

Για πρώτη ταινία, με τέτοια συγκρατημένη ερμηνεία (Κέβιν Μπέικον) και με τόσο ισορροπημένο έλεγχο των ρυθμών, αλλά και με αδιόρατη κορύφωση που καταλήγει σε μια ποιητική, ανατρεπτική τελευταία σκηνή, εκεί όπου ο παιδεραστής φλερτάρει με την Κόλαση και τον Παράδεισο, η ταινία της Νικόλ Κασέλ αξίζει όσο ελάχιστες από τα έργα της ανεξάρτητης, αμερικανικής, σκηνής. Αλλά για να τη δεις πρέπει και εσύ, ο θεατής, να διαθέτεις ανάλογη αρετή!