Γνωρίστε δυο γραφικές συνοικίες της Πάτρας, τα Προσφυγικά και την Αγία Αικατερίνη – ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟ

Οι συνοικίες της Αγίας Αικατερίνης και των Προσφυγικών είναι δυο από τις παλαιότερες της Πάτρας, που διατηρούν ακόμη και σήμερα αναλλοίωτο το ιδιαίτερο χρώμα τους.

Η Αγία Αικατερίνη ή και Γύφτικα είναι από τις παλαιότερες συνοικίες της πόλης. Το όνομά της το πήρε ήδη από τον 13ο αιώνα όταν οι Βενετοί κάτοχοι της Πάτρας έφεραν και εγκατέστησαν εκεί τσιγγάνους οι οποίοι είχαν έρθει στην Ελλάδα από την Ινδία ή την Αίγυπτο.

Σύμφωνα με τη wikipedia, μοναδική ασχολία των πρώτων κατοίκων ήταν η κατεργασία σιδήρου. Οι τσιγγάνοι αυτοί μέχρι τα νεότερα χρόνια εξέλεγαν τον αρχηγό τους, ενώ πιο παλιά εξέλεγαν και έναν καπετάνιο ο οποίος ήταν πάντα λαϊκός και όχι τσιγγάνος. Σήμερα στην περιοχή υπάρχουν απόγονοι αυτών των τσιγγάνων, οι οποίοι βέβαια έχουν αφομοιωθεί με τον υπόλοιπο πληθυσμό της πόλης. Το μόνο που θυμίζει την καταγωγή τους είναι κάποιες κατοικίες που υπάρχουν σχεδόν από την άφιξή τους στην πόλη.

Η πολεοδομική διαμόρφωση της συνοικίας ήταν με σπίτια άναρχα δομημένα γύρω από την εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης, στενά δρομάκια με μικρές αυλές. Το 1924 δίπλα στην συνοικία χτίστηκε ο Α΄ προσφυγικός συνοικισμός για να στεγασθούν οι πρόσφυγες της μικρασιατικής καταστροφής, τα γνωστά Προσφυγικά.

Η σημερινή περιοχή τότε ήταν καλαμιές και έλη κι ανήκε στις οικογένειες Ρούφου και Χαιρέτη. Οι πρώτες κατοικίες ήταν ευρύχωρες και άνετες και όλες ομοιόμορφες, οι επόμενες όμως και πιο πολλές ήταν μικρές, με δύο δωμάτια όλα κι όλα, και διώροφες, όλες πανομοιότυπες. Όλες είχαν εξωτερική κοινόχρηστη αυλή για κάθε οικοδομικό τετράγωνο.

Από την ημέρα που εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες ασχολήθηκαν με πάσης φύσεως εργασία. Οι άντρες εργάτες, μικροπωλητές (πάγος, ξυλεία), σε ξυλουργεία, σταφιδεργοστάσια .

Οι γυναίκες δούλευαν στις βιομηχανίες της πόλης (κλωστοϋφαντουργία, φανελοποιία κ.τ.λ.), υπηρέτριες. Πολλοί πρόσφυγες κοιμόντουσαν σε πρόχειρα καταλύματα στα εργοστάσια όπου δούλευαν και τα παρείχαν οι ίδιοι οι εργοδότες.

Για πάρα πολλά χρόνια επικρατούσε μεγάλη φτώχεια, ακόμα και σήμερα θεωρείται φτωχή συνοικία, αλλά οι πρόσφυγες κρατούσαν τα ήθη και τα έθιμα του τόπου τους. Ενδεικτικό της φτώχειας είναι ότι η ενορία είχε κοινόχρηστο φέρετρο και μετά από κάθε κηδεία επιστρεφόταν στην ενορία.

Στην συνοικία υπάρχει ο ναός της Αγίας Φωτεινής που κτίσθηκε από τους Μικρασιάτες πρόσφυγες σε ανάμνηση του ομώνυμου Ναού που βρισκόταν στη Σμύρνη.

Οι φωτογραφίες είναι του Σπύρου Χρονόπουλου, από Κυριακάτικο περίπατο των patrinistas και ξενάγηση στην περιοχή.

Δείτε περισσότερες φωτό εδώ