Το «Ημερολόγιο Ταινιών» της Κοινο_Τοπίας παρουσιάζει την ταινία ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ του Ντάβιντ Τρουέμπα

Η Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού Κοινο_Τοπία, στη συνέχεια, για 5η χρονιά, του κύκλου προβολών της με τίτλο «Ημερολόγιο ταινιών» προβάλλει την Τετάρτη 14 Ιανουαρίου την ταινία ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ (Soldados de Salamina) του Ντάβιντ Τρουέμπα (David Trueba).

Θα πραγματοποιηθούν δύο προβολές στις 17:30 ακριβώς και στις 20:00.

Η προβολές θα γίνουν στον πολυχώρο της Κοινο_Τοπίας, Μαιζώνος 139 και Παντανάσσης, 4ος όροφος (έναντι Δημαρχιακού Μεγάρου) στην Πάτρα με ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟ. Τη διοργάνωση προβολής και τη συζήτηση με το κοινό συντονίζουν οι Π. Καρώνης και Κ. Κυριακόπουλος. Πρώτη προβολή 17:30 ακριβώς και δεύτερη 20:00

Ημερολόγιο Ταινιών: Ι Α Ν Ο Υ Α Ρ Ι Ο Σ

ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ: Ντάβιντ Τρουέμπα, ΧΩΡΑ: Ισπανία 2003 ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 119’, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Javier Aquirresarobe, ΣΕΝΑΡΙΟ: Ντάβιντ Τρουέμπα, βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα του Χαβιέρ Θέρκας (Javier Cercas).

ΠΑΙΖΟΥΝ: Αριάντνα Χιλ (Ariadna Gil), Ντιέγκο Λούνα (Diego Luna), Μαρία, Μπότο (María Botto), Ραμόν Φοντσέρε (Ramon Fontserè), Χοάν Δαλμάου (Joan Dalmau), κ.α.

Ο Παναγιώτης Καρώνης, στο site της ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑΣ γράφει σχετικά: Κανείς δε γνωρίζει ποιοι ήταν οι στρατιώτες της Σαλαμίνας· αυτοί οι «ανώνυμοι» άντρες που γενναία πολέμησαν κατατροπώνοντας τους Πέρσες. Στην ιστορία πάντα πλανάτε ένα σκοτεινό, όσο και ανώνυμο στρώμα που συμβάλει στην εξέλιξή της· που τη «γράφει» αν θέλουμε, και που με τη σειρά της το γράφει και αυτή στα παλαιότερα των υποδημάτων της.

Η ταινία που μας απασχολεί στο παρόν κείμενο είναι ελεύθερη μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Χαβιέρ Θέρκας και αναφέρετε στο ισπανικό εμφύλιο που από το 1936 έως το 1939 αιματοκύλισε τη χώρα, τελειώνοντας με νίκη των φασιστών. Η ταινία δεν είναι ένα μνημειακό αρχαιολατρικό είδος θεώρησης του εμφυλίου. Μιλάει για πρόσωπα απλά, καθημερινά, πρόσωπα που έγραψαν την ιστορία και με τη σειρά της τα ξέκανε γατί όπως λέει και ο Οκτάβιο Πας: «η ιστορία δεν έχει σκοπό ούτε τέλος. Η έννοια της ιστορίας είμαστε εμείς που την κάνουμε και που κάνοντάς την ξεκαμωνόμαστε οι ίδιοι».

Η ταινία αργά-αργά μας εντάσσει στο κλίμα της, δίνοντας πληροφορίες για τον Ραφαέλ Σάντσεθ Μάθας, έναν φασίστα ποιητή που συνελήφθη από τους δημοκρατικούς πριν το τέλος του πολέμου, αλλά γλύτωσε την ομαδική εκτέλεση αφού ένας στρατιώτης του δημοκρατικού στρατού, έκανε τα «στραβά μάτια». Όλα αυτά μας γίνονται γνωστά από τη Λόλα, μια καθηγήτρια φιλόλογο που σε ένα άρθρο της διερευνά αυτό το δευτερεύον επεισόδιο του εμφυλίου, με σκοπό να γράψει ένα βιβλίο πάνω σ' αυτή την «ασήμαντη ιστορία» που πρωταγωνιστεί μια μεγάλη ψυχή. Και εδώ είναι που χανόμαστε μέσα στο ανθρωπομάνι των ηττημένων. Ποιος είναι αυτός ο άγνωστος στρατιώτης που με συνεχόμενα φλας μπακ τον βλέπουμε να χορεύει πάσο ντόμπλε, στη σκοπιά του κάτω από τη βροχή; που αρνείται να πυροβολήσει τον συμπατριώτη του (κάτι που οι φασίστες δε δίστασαν να κάνουν με τον Λόρκα);

Η αναζήτηση του ανώνυμου ήρωα δεν είναι εύκολη, αφού γι' αυτόν η ιστορία έχει σιωπήσει. Με τρόπο ανθρώπινο και συγκινητικό, χωρίς κραυγές, χωρίς να παίρνει θέση, ο σκηνοθέτης αφουγκράζεται σήμερα τον απόηχο του ισπανικού εμφυλίου που στοίχειωσε ολόκληρες γενιές. Γνωρίζει καλά ότι η αρχαιολατρική διάθεση ενός ανθρώπου, μιας κοινότητας, ενός ολόκληρου λαού, έχει πάντοτε εξαιρετικά περιορισμένο οπτικό πεδίο. Τα περισσότερα πράγματα δεν τα αντιλαμβάνεται καν, και τα λιγοστά που βλέπει, τα βλέπει από πολύ κοντά και απομονωμένα. Γι αυτό και χτίζει μια οικουμενική ταινία με θέμα τους ανώνυμους ήρωες, αφού γνωρίζει καλά ότι η γνώση του παρελθόντος είναι κάτι επιθυμητό μόνο εφόσον εξυπηρετεί το μέλλον και το παρόν, κι όχι την εξασθένηση του παρόντος ή την εκρίζωση ενός ζωτικού και δυναμικού μέλλοντος, όπως γνωρίζει ότι, η ιστορία πρέπει να υπηρετεί την πράξη και τη ζωή και όχι να τις κατευθύνει αυτή εμποδίζοντας το ελεύθερο και κυριαρχικό ξεδίπλωμά τους.