Πάτρα: Φάνης Αρκουμάνης - Ο δρομέας που τα πόδια του έχουν τρέξει σχεδόν όλη την ...κορυφογραμμή της Ελλάδας και του...Νεπάλ!

"Το ορεινό τρέξιμο και η επαφή με τη φύση δημιουργεί ιδιαίτερα συναισθήματα. Φεύγοντας απο την πολυκοσμία της πόλης και τη βαβούρα της καθημερινότητας, το να ανεβαίνεις στο βουνό και  να έρχεσαι σε τόσο στενή επαφή με τη φύση, προσωπικά με γεμίζει δύναμη", λέει ο ίδιος εξηγώντας τους λόγους που τον έχουν οδηγήσει να επιλέξει τις ορεινές διαδρομές.

Μπορεί να θεωρεί οτι η Ελλάδα είναι ο ιδανικός τόπος για το ορεινό τρέξιμο, λόγω και της συνεχούς εναλλαγής τοπίου, ένας αγώνας θα μείνει για πάντα χαραγμένος στη μνήμη του.

Ο Φάνης Αρκουμάνης εκπροσώπησε επάξια την Ελλάδα στον πολυήμερο αγώνα Solukhumbu Trail, που εξελίχθηκε τον Νοέμβριο του 2012 στο Νεπάλ.

Διένυσε 300 χιλιόμετρα με κυμαινόμενο υψόμετρο 1900 - 5500μ. σε 33:14 ώρες κατακτώντας την 2η θέση στη γενική κατάταξη.

Η πιο δυνατή προσωπική του στιγμή στον αγώνα:

"Θυμάμαι ήμουν πολύ ψηλά, στα 5200μ. (Renjo La) και συνέχιζα την ανάβαση σ’ ένα κοφτό.

Γύρω μας υπήρχαν βουνά που έμοιαζαν με καζάνι και στη μέση υπήρχε μια λίμνη που σχηματιζόταν από τον παγετώνα.

Ακολουθούσαμε το μονοπάτι και μας πήγαινε έξω από το "καζάνι" με μεγάλη κλίση και πέτρινα σκαλοπάτια.

Περπατούσα με γρήγορες ανάσες και ένιωθα τα πνευμόνια μου να σφίγγουν.

Ο αέρας φυσούσε δυνατά και άκουγα την Ελληνική σημαία πίσω μου να κυματίζει (την είχα μαζί μου σ’ έναν ιστό 60 πόντων σ’ όλα τα etap).

Κόντευα να φτάσω στην κορυφή όταν άκουσα φωνές από επάνω, ήταν από ορειβάτες που μας εμψύχωναν μαζί με τον φωτογράφο του αγώνα.

Εκείνη τη στιγμή βγάζω μια κραυγή και αρχίζω να τρέχω φωνάζοντας "Ο Έλληνας είναι τρελός!!!".

"Πέρα όμως από το αγωνιστικό κομμάτι, σε αυτό τον αγώνα βλέπεις και τον τρόπο ζωής των ανθρώπων που ζουν εκεί ο οποίος είναι πραγματικά εντυπωσιακός!

Τις 20 μέρες που έμεινα στα ορεινά του Νεπάλ δεν είδα τηλεόραση, αυτοκίνητο, δρόμο, ηλεκτρικό ρεύμα ελάχιστο, δεν άκουσα άνθρωπο να μιλάει δυνατά και είχα σήμα τρεις φορές. Οι άνθρωποι εκεί έχουν τόσα λίγα μέσα και ανέσεις για να ζήσουν σε σχέση με εμάς που νομίζεις ότι είναι αδύνατο να τα καταφέρουν. Και όμως είναι όλα φυσιολογικά για αυτούς".

Κι αν τον ρωτήσεις τι είναι αυτό που του έλλειψε περισσότερο τις ημέρες του αγώνα στο Νεπάλ η απάντηση είναι άμεση και αποστομωτική:

Οι δυο κόρες μου, η γυναίκα μου και το...ελαιόλαδο!

Επιχειρώντας να μεταδόσει λίγη απο την εμπειρία τους στους ...αρχάριους δρομείς υπογραμμίζει:

"Ξεκινώντας έναν αγωνα πάντα αναπόφευκτα ο αθλητής έχει τη διάκριση στο μυαλό του. Στη συνέχεια όμως όποιος τρέχει στο βουνό δεν μπορεί να μην απολαύσει το τοπίο και κατα συνέπεια τον αγώνα. Ένας αγώνας τρεξίματος στο βουνό άλλωστε είναι απρόβλεπτος, υπάρχου πολλοί  παράγοντες που παίζουν ρόλο και διάκριση δεν είναι ποτέ δεδομένη.

Αν κάποιος θα ήθελε να ασχοληθεί με το ορεινό τρέξιμο, προσωπικά θα τον συμβούλευα να ξεκινήσει σταδιακά, να δώσει χρόνο στον εαυτό του και να προχωρήσει έχοντας στο μυαλό του οτι σημασία δεν έχει η διάκριση αλλά η άθληση"...