Οι περισπούδαστες θεωρητικολογίες πολιτικών που ευθύνονται για το σαθρό πολιτικό σύστημα

Παρακολουθώντας συνεχώς τις εξελίξεις σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο- τώρα που η πιθανότητα των εκλογών είναι ορατή- προσπαθώ να αφουγκρασθώ την πορεία των πραγμάτων και να διακρίνω κάποια αλλαγή, έξω από την οπτική της ακαδημαϊκής και επαγγελματικής μου γνώσης. Μία βελτίωση της  καθημερινότητας.

Κάποια ρεαλιστική προσέγγιση τής πολιτικής και οικονομικής ζωής τού τόπου μας. Κάποια, έστω, αλλαγή νοοτροπίας ως αφετηρία για τη διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής για την σωστή «λειτουργία» των εκλεγμένων και μη.

Αντ' αυτού όμως διαβάζω καθημερινά για οικογένειες που στερούνται πλέον τα στοιχειώδη. Για παιδιά που προσπαθούν να επιβιώσουν σ' ένα σύστημα παιδείας που κάθε νέος υπουργός προσπαθεί να οικειοποιηθεί. Και η επιβίωση εδώ λαμβάνει και κυριολεκτική σημασία, καθώς κρούσματα λιποθυμικών επεισοδίων σε σχολεία, λόγω ασιτίας, είναι γεγονός.

Διαβάζω για συνταξιούχους που αδυνατούν να πληρώσουν τα φάρμακά τους, όχι μόνο εξ αιτίας της δραματικής μείωσης των συντάξεων, αλλά σε πολλές των περιπτώσεων αναγκάζονται να συμπαραστέκονται οικονομικά στα άνεργα παιδιά τους.

Την ίδια στιγμή το μάτι «πέφτει» σε περισπούδαστες διαπιστώσεις, αναλύσεις και θεωρητικολογίες από  πολιτικούς, συχνά από τους ίδιους που ευθύνονται, για την ανασύνθεση τού σαθρού πολιτικού συστήματος. Πολιτικούς που το σύστημα τους εξασφάλιζε μόνιμο εισόδημα κάποιες φορές, όταν γύρω οικογένειες δεν μπορούσαν να διαθέσουν τα στοιχειώδη για να σπουδάσουν τα παιδιά τους.

Για την κακή λειτουργία τού κράτους  που δεν κατάφεραν, μετά την μεταπολίτευση, ν' αποτρέψουν. Για την αποκατάσταση των κοινωνικών αδικιών που πολλοί δεν αντελήφθησαν πως αναπόφευκτα θα επέλθουν με την εφαρμογή συγκεκριμένων οικονομικών μέτρων τα τελευταία χρόνια.

Είναι η στιγμή που ο κόσμος, δικαιολογημένα, θυμώνει, διότι ακούγονται από χείλη αυτών που είτε είχαν την διαχείριση του κράτους επί δεκαετίες, είτε εξελέγοντο για τετραετίες βουλευτές.

Διαβάζω κείμενα περί Σοσιαλισμού και την επανίδρυση της Κεντροαριστεράς που δείχνουν ότι τα τελευταία χρόνια δεν έχει γίνει αντιληπτό από πολλούς τι πρεσβεύει ο Σοσιαλισμός.

Ούτε βέβαια «πάλεψαν» ή παλεύουν- πρώην και νυν εκπρόσωποί του- στα δύσκολα για την ανάδειξη τού ρόλου που μπορεί να διαδραματίσει ο πολιτικός αυτός χώρος στην προσπάθεια ανασύστασης της χώρας μετά την κρίση. Εάν μπορεί. Δε μένει παρά να αποδειχθεί στην πράξη, με εμφανές το θετικό αντίκρυσμα στην κοινωνία.

Μετά από πέντε χρόνια στην Ελλάδα της κρίσης παρατηρώ πως, σταδιακά, η οργή τού κόσμου μετατρέπεται σε απογοήτευση. Σα να έχει αποδεχτεί τη μοίρα του. Μέσα σε αυτό το κλίμα συχνά οι πολίτες συζητούν για τη δημοκρατία και πώς αυτή ενεργεί στην περίοδο τού μνημονίου.

Η Ελλάδα έχει δημοκρατία και το πολίτευμα δεν αμφισβητείται. Ωστόσο, δημοκρατία και οικονομία, αναλόγως με την θεωρητική σκοπιά που το αναλύει ο καθένας, μπορεί να είναι έννοιες συγκλίνουσες ή αποκλίνουσες.

Σε μια ελεύθερη οικονομία είναι εύκολο κάθε οικονομολόγος ή αναλυτής να δίνει την δική του ερμηνεία, προσδοκώντας, αρκετές φορές, την δική του στιγμή στον «ήλιο της αναγνωρισιμότητας».

Τέτοιου είδους προσεγγίσεις έχουν γίνει στοιχείο της καθημερινότητάς μας, καθ' όσον το πρόβλημα της Ελλάδος, και το συνεπακόλουθο εγχείρημα διάσωσής της, έχουν αναδειχθεί σε σημαίνουσες ενότητες της παγκόσμιας θεματολογίας.

Εάν για να γίνει αυτό χρειάζεται περαιτέρω ανασύνταξη της φιλοσοφίας της κυβέρνησης, τότε αυτή η αλλαγή πρέπει να είναι άμεση. Σε αντίθετη περίπτωση ίσως οι εκλογές διαμορφώσουν συνθήκες της αναγκαίας «κάθαρσης».