Τελικά αξίζει τον κόπο...;

Καμιά φορά συμβαίνουν γεγονότα που σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις κάποια πράγματα και να αναθεωρήσεις κάποιες θέσεις που είχες έως τώρα Το κακό είναι, πως συνήθως αυτά τα γεγονότα είναι τραγικά, και σε κάνουν να "ξυπνήσεις" κάπως απότομα.

Εμείς οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε την έννοια "ζωή" σαν κάτι πολύ μεγάλο, σαν κάτι που διαρκεί τόσο πολύ, ώστε προλαβαίνουμε να κάνουμε τα πάντα. Και έτσι δουλεύουμε συνεχώς, αναλωνόμαστε ασταμάτητα και τα χρόνια περνάνε και η ζωή συνεχίζεται και εμείς τι κάνουμε; Καθόμαστε και την κοιτάμε να τρέχει μπροστά στα μάτια μας και μαζί της τρέχουμε και εμείς. Τρέχουμε και τρέχουμε, όμως, για να προλάβουμε τι...;

Κάτι αόριστο που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα μεγάλο τίποτα. Δουλεύουμε ασταμάτητα, γιατί νομίζουμε πως η κάθε μέρα είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε τα "δημιουργικά" και "παραγωγικά" χρόνια της ζωής μας, έτσι ώστε μετά να μπορέσουμε να απολαύσουμε όλα αυτά που δημιουργήσαμε. ...Μετά.... Ωραία λέξη το μετά... Αλλά και τόσο, μα τόσο ύπουλη ταυτόχρονα.

Σε κάνει να ελπίζεις σε κάτι και ταυτόχρονα σε απομακρύνει και σου στερεί τα πάντα. Υποσχόμαστε στον εαυτό μας ότι μπορεί, μεν, αυτήν την περίοδο να προσπαθούμε υπερβολικά για κάτι, αλλά θα έρθει εκείνη η στιγμή -εκείνο το "μετά" που λέγαμε- που θα ανταμειφτούμε για αυτήν μας την προσπάθεια και θα απολαύσουμε πια τους καρπούς των κόπων μας.

Μόνο που όπως σε κάθε ωραία ιστορία, έτσι και στην περίπτωση αυτή τα μικρά γράμματα της "συμφωνίας" αυτής με τον εαυτό μας είναι ότι το περιβόητο αυτό "μετά" συνεχώς μακραίνει και απομακρύνεται και καμιά φορά δεν προλαβαίνει καν να 'ρθει. Γιατί προσπαθούμε τόσο πολύ να προλάβουμε να κάνουμε τα πάντα, που συχνά δεν προλαβαίνουμε καν να συνειδητοποιήσουμε ότι στην πραγματικότητα όλη αυτή η προσπάθεια γίνεται για εμάς και αυτούς που αγαπάμε και πως αν δεν είμαστε εμείς καλά, τότε τι σημασία είχε όλος αυτός ο κόπος...;

Γιατί, δυστυχώς, απ' ότι φαίνεται, κοιτάζουμε πάντα το δέντρο, και όχι το δάσος, παλεύουμε για την ζωή, χωρίς όμως να ζούμε στην πραγματικότητα. Και στο τέλος τι μας μένει; Μια ατελείωτη προσπάθεια, μία μεγάλη κούραση, ένας τεράστιος κόπος και ένα σωρό καρποί που δεν ξέρουμε καν αν θα προλάβουμε ποτέ να απολαύσουμε.

Το πρόβλημα είναι, ότι ποτέ κανένας μας δεν έχει σταματήσει έστω και για λίγο να τρέχει αδιάκοπα για να να σκεφτεί, ότι το νόημα της ζωής δεν κρύβεται στο να τρέχεις συνεχώς να την προλάβεις, στο να παλεύεις για εκείνο το μακρινό της "αύριο", αλλά στο να απολαύσεις το κοντινό της "τώρα", να την χαρείς, να την ζήσεις, όσο πιο πολύ μπορείς, όσο περισσότερο αντέχεις...

Κανείς μας δεν έχει καταλάβει ότι η κάθε μέρα που ανατέλλει δεν είναι μία ευκαιρία για να προλάβουμε να καλύψουμε τις ανάγκες που συνεχώς δημιουργεί το μέλλον μας, αλλά είναι μία νέα, μοναδική και ξεχωριστή ευκαιρία να χαρούμε απλά και μόνο το γεγονός ότι μπορούμε και την βλέπουμε να ανατέλλει, ότι μπορούμε να ζήσουμε αυτό το ξεχωριστό παρόν της.

Τελικά, δεν έχω καταλάβει, τι είναι αυτό που μας τρομάζει και μας φοβίζει περισσότερο... Εκείνο το "πάντα" που όλοι ξέρουμε πως δεν υπάρχει και πως ποτέ δεν θα 'ρθει, αλλά εντούτοις ελπίζουμε και πιστεύουμε σε αυτό, ή εκείνο το "ποτέ" που στέκεται τόσο απόλυτο, τόσο αμείλικτο μπροστά μας;

Υποθέτω πως το "ποτέ" είναι χειρότερο, γιατί μας παγώνει και μας στερεί κάθε ελπίδα. Και το μόνο σίγουρο είναι πως κανείς, ποτέ και πουθενά δεν μπορεί εύκολα να συνειδητοποιήσει το πόσο τραγικά τελειωτικό είναι...

Ποιος ξέρει...;