Η Γούναρη ξαναβρίσκει το χαμένο γόητρό της χάρη στους...μαθητές - Η γειτονιά φροντιστηρίων και των ανήσυχων 15άρηδων

Του ΤΑΚΗ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΥ

Μπορεί η μεγαλύτερη λεωφόρος του κέντρου της Πάτρας, η οδός Δημητρίου Γούναρη δυστυχώς να μην σφύζει ιδιαίτερα από ζωή, από πλευράς κυρίως εμπορικής λόγω της κρίσης και των απανωτών λουκέτων στα εμπορικά καταστήματα και της μετατόπισης του ενδιαφέροντος και της «βόλτας» του κόσμου σε νέες «πιάτσες» της πόλης όπως ο εξαιρετικά δημοφιλής και πολυσύχναστος πλέον πεζόδρομος της Ρήγα Φεραίου, ωστόσο η Γούναρη δείχνει να αντέχει και να σφύζει τελευταία από ζωή και δραστηριότητα, χάρη σε ποιους λέτε, τους μαθητές!

Η λεωφόρος που έχει το όνομα του μεγάλου Πατρινού πολιτικού και πρώην πρωθυπουργού που είχε εκτελεστεί μαζί και με τους υπόλοιπους υπαιτίους για την μεγάλη εθνική συμφορά της Μικρασιατικής καταστροφής, στο Γουδί τον Νοέμβριο του 1922, πριν από 92 χρόνια, παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια και για να ακριβολογούμε τον τελευταίο καιρό έντονη, ζωηρή κίνηση στην συμβολή της με την Αθανασίου Διάκου, την χαρακτηριστική μικρή ανηφόρα που οδηγεί στην πιο μεγάλη και εντυπωσιακή πλατεία της πόλης, τα Υψηλά Αλώνια.

Αν περάσει κάποιος από το σημείο της Δημ. Γούναρη και Αθ. Διάκου και στις δύο πλευρές του δρόμου, θα έρθει «αντιμέτωπος» με ένα χαρούμενο "μελίσσι" από νέα παιδιά ηλικίας από 15 έως 18 χρονών που κάνουν εκεί στα 2-3 φροντιστήρια που λειτουργούν και δραστηριοποιούνται στο σημείο, τα μαθήματα τους. Περίοικοι αναφέρουν με χιούμορ πως όταν έχουν ανοιχτά τα παράθυρα των σπιτιών τους ακούνε μέχρι και τον χαρακτηριστικό ήχο του κουδουνιού στα διαλείμματα.

Σε «γειτονιά» φροντιστηρίων λοιπόν έχει εξελιχθεί κάπως απρόσμενα η Γούναρη και μαζί δείχνει να ακολουθεί και μία αμυδρή μικροανάπτυξη στους γύρω δρόμους κυρίως με καφέ, ζαχαροπλαστεία, μαγαζιά με είδη ντόνατς, κουρεία, καταστήματα με κινητά τηλέφωνα, που λογικό είναι να έχουν σε ένα μεγάλο βαθμό για πελάτες τους, τους μαθητές.

Δύο είναι τα κυρίαρχα φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης της περιοχής που δίνουν τον τόνο στην εμπορική άνθιση και τόνωση της Γούναρη αλλά και στην ευχάριστη νότα που δημιουργείται καθημερινά. Το πρώτο είναι η «Άνοδος» των Νίκου Άκουρου, Σπήλιου Καλύβα και Δημήτρη Καρανάσιου, που μάλιστα ήδη συμπληρώνει 15 χρόνια στο σημείο.

Στην «Άνοδο» είναι συνεργάτης σε ρόλο συμβουλευτικό και ο γνωστός συγγραφέας και καθηγητής φιλόλογος Κώστας Λογαράς.

Και δίπλα είναι το «Πρίσμα» του Κωνσταντίνου Ταβαντζή που προϋπήρχε στην περιοχή και έχει ήδη απλωθεί και σε δύο ακόμη γειτονικά κτίρια. Από κοντά στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο και στην ίδια πολυκατοικία μάλιστα με την «Άνοδο» λειτουργεί κι ένα από τα παλαιότερα και πιο καλά φροντιστήρια ξένων γλωσσών της Πάτρας (για αγγλικά, γαλλικά, κ.α.), αυτό της καθηγήτριας Βούλας Μπαρλή που παλιότερα βρισκόταν εκεί που σήμερα στεγάζονται τα γραφεία της Πολυφωνικής Χορωδίας, στην Κορίνθου και Γούναρη.

Στην παράδοση γειτονιών – φροντιστηρίων της Αθήνας όπως στα Εξάρχεια και κοντά στην πλατεία Κάνιγγος όπου λειτουργεί για παράδειγμα το φημισμένο φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης «Ηράκλειτος», δημιουργήθηκε κατά πως φαίνεται κάτι ανάλογο και στην Πάτρα, στην Γούναρη. Υπολογίζεται ότι συνολικά μπορεί και χίλια παιδιά να βρίσκονται στην περιοχή στη διάρκεια μίας μέρας, αριθμός αξιοθαύμαστος και διόλου αμελητέος.

Ένας περαστικός θα δει σε καθημερινή σχεδόν βάση, παιδιά με τα βιβλία και τις σημειώσεις στα χέρια, με ζωγραφισμένη την αγωνία στα πρόσωπα τους όταν έχουν να γράψουν διαγώνισμα, να ανταλλάσσουν αστεία και πειράγματα όταν σχολάνε, να απολαμβάνουν ένα σύντομο καφέ για τόνωση πριν ή μετά το μάθημα, τους γονείς να παρκάρουν πρόχειρα με το «αλάρμ» αναμμένο τα αυτοκίνητα ή τα μηχανάκια τους, περιμένοντας τα παιδιά τους να τελειώσουν το μάθημα, και παράλληλα θα αντικρίσει μία γωνιά της πόλης που μοιάζει ολοζώντανη και «ελπιδοφόρα».

Πλήθυνε η Γούναρη και μεγάλωσε η ροή του κόσμου σε σημαντικό βαθμό χάρη στα φροντιστήρια. Από την άλλη δεν μπορεί κάποιος να μην σκεφτεί πως πλέον τα φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του μαθητή και μελλοντικού φοιτητή και της οικογένειας του. «Ανδρώθηκαν» και ζουν και «βασιλεύουν» τα φροντιστήρια λόγω και του εκπαιδευτικού συστήματος του δημοσίου που είναι στα όρια της κατάρρευσης όπως πολλοί επισημαίνουν.

Αν προσθέσει κανείς και τον χαμένο χρόνο από καταλήψεις, κ.α. τότε εύκολα καταλαβαίνει πως ένας μαθητής αναπληρώνει τον χαμένο χρόνο των τακτικών σχολικών μαθημάτων στο φροντιστήριο όπου νιώθει και μία εμπιστοσύνη και ασφάλεια και ίσως μικρότερη πίεση από αυτή το πρωί στην τάξη του σχολείου.

Μην ξεχνάμε τέλος πως και το φροντιστήριο έχει αποτελέσει κι ένα είδος μόδας ιδιαίτερα μάλιστα ανθεκτικής. Την ίδια ώρα παραμένει και μεγάλο, δυσβάστακτο έξοδο πλέον για πολλούς λόγω της κρίσης, και παρά την φιλότιμη προσπάθεια των επιχειρηματιών – υπευθύνων των φροντιστηρίων να μειώσουν το κόστος και να κάνουν προσφορές, πολλοί συμπολίτες μας ζορίζονται να είναι συνεπείς στις πληρωμές τους.

Επανερχόμενοι πάντως στα περί «γειτονιάς» φροντιστηρίων, να προσθέσουμε πως στην Δημητρίου Γούναρη και Ι. Βλάχου λειτουργούσε ένα ακόμη μέχρι πρότινος που μεταφέρθηκε αλλού ενώ πιο κάτω στην συμβολή με την Κανακάρη βρίσκεται η «Ορμή».

Αντίστοιχη μικρογειτονιά έχει φτιαχτεί και λίγο πιο κεντρικά στην Κανακάρη και Κορίνθου μετά την Ερμού και την Αγίου Νικολάου.