Πάτρα: It takes two to tango – Το πάθος, οι μιλόγνκες και το Μπουένος Άιρες! ΦΩΤΟ & ΒΙΝΤΕΟ

Αγάπησαν πολύ το τάνγκο. Ξεκίνησαν να δουλεύουν από την αρχή μαζί. Στην αρχή δεν σκέφτονταν να κάνουν κάτι πιο επαγγελματικά απλά ήθελαν να γίνουν καλύτεροι. Αυτό όμως προχώρησε.

Ταξίδευαν πολύ, έκαναν συνεχώς μαθήματα για να γίνουν όσο το δυνατόν καλύτεροι και κάποια στιγμή έφθασαν και στο Μπουένος Άιρες (μετά από πολλά μαθήματα στην Ελλάδα από Αργεντίνους χορευτές).

Εκεί έκαναν συνεχώς μαθήματα, γνώρισαν πολλούς δασκάλους, χόρεψαν σε πολλές βραδιές τάνγκο, έμαθαν την κουλτούρα του χορού και της χώρας. Όταν γύρισαν στην αρχή παρέδιδαν μαθήματα σε σχολές χορού, σε χώρους που νοίκιαζαν και τελικά από πέρυσι άνοιξαν το δικό τους χώρο. Παράλληλα τους καλούν σε όλη την Ελλάδα για σόου και σεμινάρια, έχουν ταξιδέψει και στο εξωτερικό.

Το πρώτο ερώτημα ήρθε αβίαστα…

-Τι σας κέρδισε στο τάνγκο;

Ιωάννα: Το τάνγκο είναι ένας χορός πολύ διαφορετικός από τους άλλους. Σε κερδίζει όταν τον γνωρίσεις από μέσα. Υπάρχει μια σύνδεση του ζευγαριού σε σχέση με την μουσική που σε κάνει να νιώσεις κάτι που δεν το νιώθεις με τους υπόλοιπους χορούς και ούτε μπορούν να το νιώσουν όσοι σε βλέπουν. Είναι κάτι εσωτερικό, σιγά- σιγά αρχίζει να γίνεται κάτι περισσότερο από ένας χορός με βήματα, αρχίζει να γίνεται τρόπος ζωής. Όχι μόνο για εμάς που το κάνουμε όλη την ημέρα αλλά και για όλους τους τανγκέρος της πόλης. Είναι ένα μικρόβιο, το κολλάς και μετά δεν μπορείς να ξεφύγεις με τίποτα.

Χόρχε: Και όπως είναι αυτοσχεδιαστικός χορός μπορείς να το χορέψεις με οποιονδήποτε στον κόσμο χωρίς ούτε να έχετε ξαναχορέψει μαζί πουθενά, χωρίς ούτε καν να μιλάτε την ίδια γλώσσα. Μπορείτε να επικοινωνήσετε συναισθήματα μέσα από τη μουσική και αυτό συμβαίνει καθημερινά, δεν είναι θεωρητικό. Επικοινωνείς, γνωρίζεις τον άλλον από μέσα παρόλο που λένε ότι είναι χορός του πάθους είναι πολλά περισσότερα. Είναι χορός της ευγένειας, του σεβασμού και περικλείει όλα τα συναισθήματα της ζωής και τα καλά και τα κακά.

-Μπορείς μέσα από το πώς χορεύει κανείς τάνγκο να καταλάβεις πράγματα για την προσωπικότητά του;

Ιωάννα: Πράγματι. Γνωρίζεις κάποιον μέσα από τον χορό του και μπορεί να καταλάβεις αν είναι πολύ εγωκεντρικός, αν είναι ευγενικός, αν είναι λυπημένος ή χαρούμενος, υπερόπτης ή πιο ανοικτός. Μπορείς να νιώσεις πολλά συναισθήματα. Αυτά φαίνονται και όταν πας σε μια βραδιά τάνγκο λίγο να ξέρεις καταλαβαίνεις. Η Μιλόνγκα είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας (και οι δύο μαζί).

Χόρχε: Αυτό που κερδίζει τον κόσμο στο τάνγκο, είναι ότι δεν εκτελεί κανείς τα βήματα σαν αντιγραφή αλλά βγάζει ο καθένας τη δική του προσωπικότητα. Υπάρχουν κομμάτια και ο καθένας φτιάχνει το δικό του το παζλ και έτσι όλα τα παζλ είναι διαφορετικά, πάνω στην ίδια φυσιογνωμία του χορού, αλλά ο καθένας έχει το δικό του σύνολο. Είναι πολύ όμορφο που συνδυάζεις δύο σώματα και φτιάχνουν ένα δικό τους παζλ, που δεν θα ξαναγίνει ποτέ το ίδιο. Ο κάθε χορός ακόμα και αν χορεύεις με τον ίδιο χορευτεί δε θα είναι ποτέ ο ίδιος. Κι όπως συνηθίζουμε να λέμε: Το τάνγκο είναι ένα μικρόβιο και ο καλύτερος τρόπος για να το κολλήσεις είναι η επαφή με ένα σώμα που ήδη νοσεί σοβαρά.

-Έτσι το κολλήσατε κι εσείς φαντάζομαι;

Ιωάννα: Κάπως έτσι πιστεύω ότι το κολλάνε όλοι. Είναι η στιγμή που γίνεται ένα «μπαμ» και γνωρίζεις το τάνγκο, είτε από μια χορεύτρια που θα δεις, είτε με έναν χορό που θα χορέψεις με κάποιον. Είναι μια στιγμή που θα σου αλλάξει τη ζωή. Που θα πεις: Αυτό είναι που θέλω να κάνω. Το τάγνκο για μας, λέμε πολλές φορές, σε διαλέγει δεν το διαλέγεις εσύ. Και το πιστεύω γιατί έτσι έχει συμβεί πάρα πολλές φορές, σε μαθητές, φίλους. Ξεκινούν, σταματούν και κάποια στιγμή δεν μπορούν να το σταματήσουν.

-Είναι δύσκολο να φτάσει κανείς σε ένα επίπεδο όπου θα το ευχαριστιέται ο ίδιος;

Χόρχε: Όχι και αυτή είναι η μεγάλη παρεξήγηση που επικρατεί. Δύσκολο είναι το τάνγκο της σκηνής, όταν δηλαδή θέλεις να εντυπωσιάσεις το κοινό, αλλά το κοινωνικό τάγνκο δεν είναι δύσκολο. Βασίζεται στην αγκαλιά, στη μουσικότητα και στο απλό περπάτημα. Μην ξεχνάμε ότι δημιουργήθηκε από ανθρώπους απλούς, καθημερινούς, μετανάστες όχι από χορευτές, οπότε δεν είναι ακαδημαϊκός χορός. Είναι κοινωνικός χορός που δημιουργήθηκε από μετανάστες που βρίσκονταν στο λιμάνι του Μπουένος Άιρες και ήθελαν με κάποιο τρόπο να εκφραστούν και να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και με το άλλο φύλλο.

Ιωάννα: Όλα τα βήματα έχουν βγει με μια λογική που ίσχυε τότε. Όπως π.χ. ότι η ντάμα δεν μπορούσε να ακολουθήσει το ένα ή το άλλο. Δεν υπάρχουν απέξω βήματα, δεν υπάρχει τεχνική φτιαχτή. Δεν χρειάζεται να είσαι χορευτής. Μπορούν να χορέψουν όλοι. Από 5 χρόνων μέχρι 105… Δεν μας νοιάζει εάν είναι κάποιος παχουλός, αν είναι αδύνατος, νέος, γέρος. Σημασία έχει να αγαπάει τον χορό και να έχει προσωπικότητα και κάτι να βγάλει στον χορό του.

-Πόσο καιρό δηλαδή χρειάζομαι, εάν ξεκινήσω σήμερα, μέχρι να χορεύω αξιοπρεπώς χωρίς να γελούν οι άλλοι που με βλέπουν;

Ιωάννα: Το θέμα είναι μέσα σε αυτό τον καιρό που κάνεις, πόσο ασχολείσαι. Μέσα σε μερικούς μήνες μπορούν όλοι να χορεύουν αξιοπρεπώς με όποιον παρτενέρ θέλουν σε μια βραδιά τάνγκο.

Χόρχε: Από εκεί και πέρα το τάνγκο όσο το ψάχνεις τόσο έχει να σου δίνει. Έχει πάρα πολύ βάθος δεν τελειώνει πουθενά. Ανακαλύπτεις συνεχώς καινούργια πράγματα και αυτό είναι το ωραίο. Μπορείς να χτίσεις και πάντα έχει κάτι να διορθώσεις. Αυτό είναι που μας εξιτάρει και μας. Κι εμείς ακόμα κάνουμε μαθήματα. Και οι ίδιοι οι δάσκαλοί μας που μπορεί να είναι παγκόσμιοι πρωταθλητές, κάνουν ακόμα μαθήματα με μεγαλύτερους δασκάλους για να κερδίσουν κάτι ακόμα από την παλιά εποχή του τάνγκο.

-Υπάρχει αυτή την στιγμή μια καλή συγκυρία στην Πάτρα. Βλέπω αρκετό κόσμο που ασχολείται. Το βλέπετε κι εσείς ή είναι η ιδέα μου;

Ιωάννα: Ο κόσμος, όσο περνάει ο καιρός, το αγαπάει όλο και πιο πολύ. Αυξανόμαστε διαρκώς. Και νέοι και μεγαλύτεροι. Γίνεται δηλαδή ένα ντόρος και εμείς προσπαθούμε να κάνουμε τον κόσμο να γνωρίσει το τάνγκο. Αυτή είναι η δική μας φιλοσοφία, ότι υπάρχει τόσος κόσμος στην πόλη που δεν ξέρει για το τάνγκο. Αν το γνωρίσει είμαστε σίγουροι ότι θα ανανεωθεί το κοινό και θα γίνουμε ακόμα περισσότεροι και δε θα χαθεί ποτέ.

Χόρχε: Πολύ δε περισσότερο ο κόσμος να το γνωρίσει στην αυθεντική του μορφή, να γνωρίσει όλη αυτή την ομορφιά που έχει το τάνγκο, διότι υπάρχει και μια μερίδα του κόσμου που έτυχε κάποτε να περάσει από κάποιο μάθημα να μην κατάφερε όμως να εμπνευστεί από την μαγεία που πραγματικά προσφέρει αυτός ο χορός. Θέλουμε λοιπόν να εμπνεύσουμε τον κόσμο να ρίξει ακόμα μια ματιά στο τάνγκο. Προς το πιο αυθεντικό τάνγκο.

Ιωάννα: Οι μιλόνγκες γεμίζουν, ο κόσμος θέλει να γνωρίσει κι άλλο κόσμο. Να περάσει καλά χορεύοντας. Μέσα στην μιλόνγκα μπορείς να συζητήσεις, να γνωρίσεις τον άλλο, είναι απαλή η μουσική, είναι ήρεμα. Ακόμα αν δεν ξέρεις τους άλλους, αν ξέρεις τάνγκο έχει μια παρέα. Πάντα και παντού, σε όλο τον κόσμο. Και μόνος να πάει σε μια άλλη πόλη, σε μια άλλη χώρα κάποιος, θα μπορεί να βρει την κοινότητα του τάνγκο κι εκεί όλοι θα σε αγκαλιάσουν, κι αυτό είναι το ωραίο. Αντίστοιχα όσοι ξεκινούν τώρα θέλουν να μάθουν το χορό και ταυτόχρονα να γνωρίσουν και άλλους ανθρώπους, οπότε αυτό τους παροτρύνει περισσότερο.

-Κι αυτό γίνεται στην Πάτρα. Γνωρίζονται άνθρωποι κάνουν παρέες και σχέσεις μέσα από τις μιλόνγκες…

Ιωάννα: Ναι, ναι. Πιστεύω ότι το τάνγκο ταιριάζει και λίγο στους πιο μοναχικούς ανθρώπους.  Όλοι οι μοναχικοί μαζί τελικά φτιάχνουν μια παρέα. Κάπως έτσι γίνεται.

Χόρχε: Άλλωστε αυτό που εξέφραζαν οι άνθρωποι όταν πρωτοάρχισαν να χορεύουν τάνγκο, ήταν η μοναξιά τους και απώλεια της συντροφιάς.

-Και μου λένε ότι είναι περισσότερες οι γυναίκες που ασχολούνται. Έτσι είναι;

Ιωάννα: Στην αρχή πάντα οι ντάμες είναι περισσότερες αλλά στην πορεία όχι γιατί οι γυναίκες είναι και λίγο άστατες. Ξεκινούν μετά το αφήνουν λίγο, ενώ οι καβαλιέροι αν ξεκινήσουν θα συνεχίσουν και θα γίνουν και πάρα πολύ καλοί οπότε στο τέλος υπάρχει μια εξισορρόπηση.

-Εσείς ασχολείστε και πιο επαγγελματικά…

Ιωάννα: Χορεύουμε σε θέατρα, σε φεστιβάλ και σε διεθνή φεστιβάλ με τα μεγαλύτερα ονόματα του τάνγκο, όπως στην Κρήτη, το Βόλο, την Αθήνα, την Πρέβεζα. Διδάσκουμε ταυτόχρονα που διοργανώνονται σε events για εμάς και σε φεστιβάλ. Έχουμε πάρει μέρος σε πολλές εκδηλώσεις, στο χορό του Δημάρχου, στο Καρναβάλι.

-Έχετε μπει από ότι βλέπω πολύ στο κλίμα της Αργεντινής, σίγουρα βοήθησε το ταξίδι στο Μπουένο Άιρες, αλλά δεν έφτανε μόνο αυτό έτσι;

Χόρχε: Σε καμία περίπτωση δεν ήταν αρκετή μονάχα η παραμονή μας εκεί. Κάναμε πολλά χρόνια μαθήματα με Αργεντίνους χορευτές. Εκεί πήγαμε πλέον για να μπούμε μέσα στην κουλτούρα. Κάναμε μαθήματα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Όταν γυρίσαμε αρχίσαμε να τα δουλεύουμε όσα μάθαμε. Πολύ χρονοβόρο. Εξασκούμασταν παρέα, ότι μάθαμε το δοκιμάζαμε ξανά και ξανά. Αυτό, μπορεί να μας καθυστέρησε λίγο στην αρχή, αλλά μας έκανε καλύτερους δασκάλους γιατί, ότι λάθη έχει κάνει ο μαθητής τα έχουμε δει.

-Στην Αργεντινή είναι μια μεγάλη υπόθεση το τάνγκο, είναι στάση ζωής…

Ιωάννα: Εμείς όταν πήγαμε στο Μπουένος Άιρες δεν κάναμε καθόλου τουρισμό. Γνωρίσαμε μόνο το τάνγκο. Εκεί υπάρχουν μιλόνγκες όλη την ημέρα. Από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ο κόσμος χορεύει πάρα πολύ και πάρα πολλοί νέοι. Το τάνγκο εξελίσσεται είναι πάρα πολύ ζωντανός χορός. Είναι και μια κουλτούρα που έχει να κάνει με πράγματα που μπορεί να τα σκεφτείς σε δεύτερο επίπεδο όπως π.χ. να φτιάξεις την στάση του σώματός σου, κάτι που είναι καλό και για την ψυχολογία σου.

Χόρχε: Μετά έχει να κάνει με το να βάλουμε στη ζωή μας νότες ρομαντισμού, ευγένειας. Ο άνδρας μαθαίνει να σέβεται περισσότερο τη γυναίκα Να την προσκαλεί όμορφα στον χορό, να την πηγαίνει στο τραπέζι της. Υπάρχουν διάφοροι κώδικες για την μιλόνγκα που είναι συνυφασμένοι με την κουλτούρα του τάνγκο για να μπορέσουν όλοι να συνυπάρξουν  όμορφα.  Μετά εκτός των άλλων έχει να κάνει με το να μεταδώσουμε, πέρα από ξερά βήματα, και την όλη φιλοσοφία του, την ιστορία του και ότι άλλο το περιβάλλει.

Ιωάννα: Λείπει λίγο ο ρομαντισμός από την καθημερινότητα και αυτό το τάνγκο το αλλάζει, γιατί εδώ μαθαίνεις να ντύνεσαι ωραία, να προσέχεις τον παρτενέρ σου, να μιλάς όμορφα, γιατί όλοι αυτοί οι κώδικες υπάρχουν για να είσαι πιο ευγενικός.

-Και είναι και αυτή η υπέροχη μουσική που τα εμπνέει όλα αυτά. Παίζει μεγάλο ρόλο τελικά;

Χόρχε: Από εκεί ξεκινούν όλα. Υπάρχουν πολλές ορχήστρες, έχουν γράψει υπέροχες μουσικές. Όταν ξεκινάμε, συνήθως, ακούμε τα πιο καινούργια, τα πιο ηλεκτρονικά επειδή είναι πιο κοντά στα ακούσματά μας, όταν όμως μπαίνεις πιο βαθειά δεν μπορείς πλέον να τα ακούσεις γιατί το τάνγκο είναι ο χορός και η μουσική της χρυσής εποχής. Είναι συνυφασμένα. Δεν μπορείς να τα διαχωρίσεις. Φανταστείτε για εμάς να έγραφε μια αμερικάνικη μπάντα ένα ζεμπέκικο με αγγλικό στοίχο. Ο ρυθμός μπορεί να έμοιαζε αλλά θα λέγαμε ότι σε αυτό δεν θα βγάλεις το συναίσθημα. Στην πορεία δεν υπάρχει χορευτείς που να το ψάχνει σε βάθος και να μην αγαπάει το κλασσικό τάνγκο της κλασσικής εποχής, δηλαδή του 1930-1950.

Ιωάννα: Εμείς όταν μπορεί να κουραστούμε ή να μην έχουμε έμπνευση πια, ακούμε τάνγκο και ξαφνικά μας ξαναγεννιέται η διάθεση να χορέψουμε, να διαδώσουμε το τάνγκο και όλα αυτά. Η μουσική σου δίνει την έμπνευση, εκεί κρύβεται όλη η ουσία. Το μπαντονεόν, τα βιολιά, το πιάνο δίνουν μια μαγεία και  κάθε ορχήστρα έχει το δικό της χαρακτήρα, άλλη είναι πιο ρυθμική άλλη πιο λυρική, άλλη πιο δραματική, πιο ογκώδης κ.α.