Η ιστορία μας κατάματα

Κάτι που έφερε η κρίση είναι όχι φυσικά η ανάπτυξη αλλά η πολιτιστική άνθηση σε όλες τις μορφές τέχνης. Οι θεατρικές ομάδες της πόλης ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Περιμένοντας την ανάπτυξη είπανε να το διασκεδάσουν ανεβάζοντας κανένα θεατρικό έργο. Η μάνα του λόχου, το «Ρεφενέ» έκλεισε αισίως τα  15 χρόνια παρουσίας και μαζί και τα φώτα στην Μπλακ άουτ κόμεντυ που ολοκλήρωσε επιτυχώς τις παραστάσεις της την προηγούμενη εβδομάδα. Η μήτρα που ξεπήδησαν και επηρεάστηκαν σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι. Να αναφέρω Ταξιδευτές της Πρόζας, Ελεύθερο θέατρο, Υποκριτές και τόσοι άλλοι. Γέννημα θρέμμα του Ρεφενέ  και η Λίλα η Μπακλέση που την καμαρώνουμε στο Αντ1 και σε λίγες μέρες και στην παράσταση του Εθνικού « Μυστικοί αρραβώνες».

Η ιστορία μιας γέφυρας ο τίτλος της μουσικοχορευτικής παράστασης  που οργάνωσε το πλήρωμα 94. Την Τετάρτη έγινε η  τρίτη παράσταση στην Πάτρα  μετά το αρχαίο θέατρο της  Μακύνειας και το Μεσολόγγι. Η καθιερωμένη εκδήλωση μνήμης που γίνεται πλέον θεσμός είχε ως τιμώμενο πρόσωπο τον Χαρίλαο Τρικούπη.  Η υπόθεση το χρονικό δημιουργίας της γέφυρας από το όραμα του Τρικούπη μέχρι και τα εγκαίνια των Ολυμπιακών αγώνων.

Πολλοί οι συντελεστές με γρήγορες εναλλαγές σκηνών και εποχών. Από  συνεδρίαση της τότε Βουλής μέχρι κάποια μελλοντική γιορτή τη γέφυρας. Σε όλες τις σκηνές συναντά κανείς τον χορό.  Ακολουθεί τη ροή της παράστασης, αλλάζοντας ρόλο ανάλογα με την εποχή μα  δηλώνοντας  πάντα παρών. Γίνεται βουλή,  επιβάτες  στο πλοίο και εργαζόμενοι στη γέφυρα.  Η κοινότητα συμμετέχει, απορρίπτει και εκφέρει την άποψή της για τον κόσμο.

Οι θεατές θέλοντας και μη ανακαλύπτουν τον ευεργετικό ρόλο του χορού στην αρχαία ελληνική τραγωδία. Ο πρωταγωνιστής συνομιλεί με γέροντες ή γυναίκες για τον «κόσμο». Μαθαίνει να εμπιστεύεται ανθρώπους που ενώνονται κάτω από κοινή μοίρα, έχοντας τα ίδια παθήματα και τις ίδιες χαρές. Γιατί προέχει να μην κλειστεί στο καβούκι του. Να μην κρατήσει πράγματα μέσα του αλλά να μάθει από την πείρα του καθενός.

Μα πάνω από όλα να μην ενθουσιάζεται εύκολα. Να «μην  τρελαίνεται»  όπως λέει και η σημερινή αργκό. Η εικόνα της παράστασης  που ο Δηλιγιάννης και ο Τρικούπης τσακώνονται και στον άλλο κόσμο είναι η ιστορία μας κατάματα. Θέμα  αντιπαράθεσης τι άλλο από φόρους, δάνεια και παράνομους  διορισμούς δημοσίων υπαλλήλων.  Η δολερή διχόνοια ίδια από την αρχαιότητα μέχρι της μέρες μας. Ίδιος ο διαχωρισμός ίδια και τα προβλήματα. Άλλωστε  το μέλλον είναι το παρελθόν που μπαίνει από άλλη  πόρτα είχε πει ο Βίκτωρας Ουγκώ. Γάλλος και αυτός όπως και ο μηχανικός της γέφυρας. Το θέμα είναι να μην χωριστείς ξανά στα δύο σαν την αμοιβάδα. Πρέπει να   βρεις γέφυρες δημιουργικές για να ενώσεις. Να μην μείνεις στα πάθη αλλά να μάθεις από τα λάθη.  Να ξεπεράσεις εμπόδια και να καταφέρεις κάτι που άλλοτε θα φαινόταν ακατόρθωτο όπως και η γέφυρα Ρίο-Αντιρρίου. Κάτι να μείνει στη χώρα που «προώρισται να ζήσει» όπως   ο χορός επιτάσσει  λυτρωτικά στο τέλος της παράστασης.