Η σοφία του Σπύρου Βουλγαράκη που μας μεγάλωσε και το χρέος του Δήμου της Πάτρας

Συγκλονισμένος από τον θάνατο του Σπύρου Βουλγαράκη. Όποιος δουλεύει ανταμείβεται, έλεγε ο μεγάλος μας "δάσκαλος", εκεί κάτω από τις κερκίδες του γηπέδου της Παναχαϊκής, όρθιος μπροστά από το μικρό του γραφειάκι.

Ένας άνθρωπος που δεν είχε πανεπιστημιακές περγαμηνές, δεν είχε διαβάσει κοινωνική ανθρωπολογία, ούτε ήξερε ποιός είναι ο Νίτσε και ο Φροϊντ.

Ήταν, όμως, εκεί, μέσα από το απόσταγμα της δικής του εμπειρίας, να καθοδηγήσει μια νεολαία που παρέπαιε ανάμεσα στην επιμονή της δουλειάς και του στόχου και στην καλοπέραση της καφετέριας και την παραίτηση...

Ναι, φάγαμε χαστούκια από τον κυρ Σπύρο. Ήταν, όμως, τα πιο διδακτικά της ζωής μας. Δίκαια χαστούκια, πατρικά, σαν αυτά που δίνεις για να συνεφέρεις κάποιον αναίσθητο, κάποιον που δεν ξέρει που πηγαίνει.

Μας έβαζε τα καλοκαίρια να παίζουμε ποδόσφαιρο κάτω από την Θύρα 2 με κάτι βαριές μπάλες του μποξ που όταν τις χτυπούσες πρηζόταν το πόδι σου. Και όταν βγαίναμε στο τερέν της Αγυιάς η κανονική μπάλα μας φαινόταν πούπουλο… Έκανες σουτ και έφτανε στην Έλληνος Στρατιώτου. Ένα ακόμα μάθημα ζωής. Όταν έρθεις αντιμέτωπος με τα χειρότερα, με τα πολύ δύσκολα, η ταπεινή καθημερινότητα δεν είναι παρά ένα παιχνιδάκι… Δεν είναι παρά η αβάσταχτη ελαφρότητα μιας ζωής που αν τύχει και δεις την πολλή κακή πλευρά της τα υπόλοιπα σου φαίνονται ένα φτηνό κωμειδύλλιο.

Αυτός ήταν ο Σπύρος Βουλγαράκης. Ένας σοφός άνθρωπος. Μέσα από το τίποτα σου έδειχνε τα πάντα. Στις παρέες μου λέω ότι έφτασα μέχρι το μεγαλοπρεπές Λονδίνο για να μάθω κάτι. Αλλά αν κάποιος μου δίδαξε αυτό το «κάτι» ήταν ο κυρ Σπύρος.

Ο κύρ Σπύρος με το κίτρινο Λάντσια, που ερχόταν κατάκοπος από την δουλειά του στην «Πειραϊκή – Πατραϊκή», και δίδασκε σε όλους μας ταπεινοφροσύνη, μετριοπάθεια, χαμηλές μύτες, δουλειά, οργάνωση, πάθος σε αυτό που κάνουμε. Και όχι επιδειξιομανία, «λαμογιές» και ήσσονα προσπάθεια.

Ναι, ήταν ένα τμήμα ποδοσφαίρου. Ναι ήταν η μπάλα κυρίαρχη και το παιχνίδι. Όμως εκείνος, μέσα από το παιχνίδι, μας έμαθε την ζωή. Μας έμαθε να αγωνιζόμαστε γι’ αυτό που θέλουμε, να παλεύουμε στη ζωή, να πηγαίνουμε ευθεία, να δίνουμε αν θέλουμε να πάρουμε.

Ο Δήμος της Πάτρας οφείλει να βρει τρόπο να τιμήσει την μνήμη αυτού του σπουδαίου άνδρα. Οφείλει να μεταδώσει και στις επόμενες γενιές τα μηνύματα του.