Η Κρίση και οι χαμένες πατρίδες

Σε περιόδους κρίσεων παρά τις όποιες πολιτικές διαφωνίες ή γενικότερο προβληματισμό κρίνω πως πρέπει να ανατρέχουμε σε γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας μας όχι μόνο για παραδειγματισμό, αλλά και να αντλούμε παραδείγματα θετικών ενεργειών και εξελίξεων.

Με την ευκαιρία του ορισμού από την Ελληνική Βουλή της 14η Σεπτεμβρίου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας αξίζει να αναδείξουμε το γεγονός πως η ενσωμάτωση εκατομμυρίων συμπατριωτών μας στις δομές του τότε ασθενούς κράτους αποτελούν ένα παράδειγμα θετικής εγρήγορσης και κινητοποίησης όχι μόνον του κράτους αλλά της κοινωνίας ολόκληρης. Θετικές εξελίξεις που οφείλουν να μας προβληματίζουν αλλά και να μας παραδειγματίζουν για την αντιμετώπιση της σημερινής κρίσης.

Το διάστημα, που μεσολάβησε από τα τραγικά γεγονότα της Μικρασιατικής Καταστροφής, είναι μεγάλο. Αυτό μας επιτρέπει να αναγνωρίσουμε πως η Μεγάλη Ιδέα, ο εθνικός διχασμός, τα πολιτικά λάθη, οι γεωπολιτικοί σχεδιασμοί των μεγάλων και ισχυρών δυνάμεων της εποχής οδήγησαν στην ήττα αυτή του Ελληνισμού και της Ελλάδας.

Έτσι χάθηκε ο ελληνισμός από τη γη της Ιωνίας και του Πόντου, μετά από παρουσία αιώνων. Τελικά, με τον καιρό και παρά την τεράστια καταστροφή που υπέστησαν, οι πρόσφυγες κατάφεραν να ξανασταθούν στα πόδια τους και να χτίσουν ό,τι έχασαν.

Βοήθησαν στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ανάκαμψη της Ελλάδας. Εξίσου, σημαντική, όμως, ήταν και η πολιτισμική τους συνεισφορά. Οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας όπως και οι υπόλοιποι του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης, με τις διηγήσεις, τα τραγούδια και τους χορούς τους, πέτυχαν να κρατήσουν ζωντανή την αγάπη για τις χαμένες πατρίδες, τη Σμύρνη, το Αϊβαλί, το Ικόνιο, την Καισάρεια, την Τραπεζούντα και τη Σαμψούντα. Κράτησαν ζωντανή τη μνήμη για τις θυσίες και την καταστροφή του μικρασιατικού ελληνισμού.

Αν, λοιπόν, κάτι πρέπει να μας διδάξει η καταστροφή του ελληνισμού της Μικράς Ασίας και του Πόντου, είναι ότι, η Ελλάδα πρέπει να διεκδικεί το σεβασμό των γειτόνων της. Αυτό προϋποθέτει, ότι η Ελλάδα κάνει ό,τι χρειάζεται σήμερα για να μπορεί να στέκεται μόνη της στα πόδια της, να μην εξαρτάται από άλλους.

Ανήκω στη τρίτη γενιά –από την πλευρά της μητέρας μου - μιας οικογένειας προσφύγων από την Σμύρνη. Εν μέσω κρίσης θεωρώ υποχρέωσή μου να αναδεικνύω γεγονότα που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουμε να αναζητήσουμε λύσεις με κοινή προσέγγιση και σύνθεση απόψεων ώστε σύντομα ο τόπος και ο Ελληνισμός να ανακάμψει.

Σε περιόδους κρίσεων οφείλουμε να κρατάμε ζωντανή τη μνήμη των χαμένων πατρίδων, μήπως και αποφύγουμε τα ίδια λάθη.