Μετά ταύτα η Πάτρα θέλει και... τουρισμό

Το περιστατικό με το ζευγάρι των Γάλλων τουριστών που τους κλείδωσε ο φύλακας στο Κάστρο της Πάτρας θα ήταν απλώς τραγελαφικό, εάν δεν συμβόλιζε απόλυτα την αδιαφορία, για να μην πω την … απέχθεια, που δείχνει μια πόλη απέναντι τους ξένους επισκέπτες της, η οποία κατά τα άλλα θέλει και τουρισμό!

Μου κάνει πραγματικά εντύπωση πώς αν και πολλοί (και από το σινάφι μου) αναφέρθηκαν εύλογα στο εν λόγω περιστατικό που έκανε το γύρο του Διαδικτύου, κανείς τους δεν διερωτήθηκε το προφανές: πώς ένα μεμονωμένο ζευγάρι Γάλλων βρέθηκε (κακώς του κεφαλιού του, όπως αποδείχθηκε) στο Κάστρο της Πάτρας.

Δυστυχώς στην ευρύτερη περιοχή του Δασυλλίου και του Κάστρου δεν μπορεί να ανεβεί πούλμαν (σημειώστε αυτό, παρακαλώ), κάτι που σημαίνει ότι ακόμη κι αν οι Γάλλοι ήταν μέλη ενός τουριστικού γκρουπ, δεν θα μπορούσαν να επισκεφθούν ως μέλη του το Κάστρο. Συνεπώς, έπρεπε να πάνε σ’ αυτό είτε μόνοι τους με ταξί είτε να ανεβούν στην περιοχή από τις ονειρικές πάλαι ποτέ σκάλες στο ύψος της οδού Αγίου Νικολάου, οι οποίες λόγω έλλειψης επαρκούς συντήρησης (για να μην αναφέρω παντελούς έλλειψης συντήρησης) κινδυνεύουν πλέον με κατάρρευση.

Μιλάμε, δηλαδή, για την απόλυτη ταλαιπωρία, η οποία συνοδεύτηκε και από το κλείδωμα τους στο Κάστρο! Με το χέρι στην καρδιά, σκεφτείτε, ποιες εντυπώσεις θα μεταφέρατε στους φίλους σας και στους γνωστούς σας εάν είχατε ζήσει μια ανάλογη εμπειρία σε πόλη του εξωτερικού;

Προφανώς, τις ίδιες εντυπώσεις που θα μετέφερε στην πατρίδα του κι ένας Ιταλός, ο οποίος έπεσε πάνω μου πριν από καμιά εικοσαριά μέρες, μέρα μεσημέρι στην παραλιακή περιοχή, αναζητώντας απεγνωσμένα ένα κιόσκι για να πάρει μερικές πληροφορίες για τα αξιοθέατα της πόλης μας.

Η συχωρεμένη η γιαγιά μου έλεγε μια πολύ σοφή παροιμία: «Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους». Τη σκέφτομαι αυτή την παροιμία κάθε φορά που ακούω βερμπαλιστικές αναφορές για την αναγκαιότητα να αναπτύξουμε τουρισμό και να προσελκύσουμε στην Πάτρα τουρίστες και μέσω κρουαζιερόπλοιων που θα (πρέπει να) δένουν στην πόλη μας.

Τάσσομαι ανεπιφύλακτα στον πλευρό όλων αυτών που προβάλλουν την αναγκαιότητα να αποκτήσουμε (και) τον τουρισμό της κρουαζιέρας.

Φαίνεται, όμως, ότι κανένας από αυτούς δεν σκέφτεται ότι δεν έχουμε κάνει ούτε τα αυτονόητα για να αποκτήσουμε τουριστικό ρεύμα , πέρα από το γεγονός ότι η πρώτη εικόνα που θα αντικρίσει κάποιος επισκέπτης με το που θα πατήσει το πόδι του, κατεβαίνοντας από ένα κρουαζιερόπλοιο στο νέο λιμάνι της Πάτρας, θα είναι τα ντουβάρια και τα σπασμένα τζάμια του Λαδόπουλου.

Και όλα αυτά, για να θυμηθώ πάλι την παροιμία που έλεγε η συχωρεμένη η γιαγιά μου, δεν είναι μεταξωτά βρακιά, αλλά ξεχειλωμένες και σκισμένες κιλότες.