Όταν πυροβολούσαν οι φραουλάδες, η δικαιοσύνη έτρωγε ...φράουλες δίπλα στην πισίνα

Όταν πέρυσι η χώρα παρακολουθούσε με τρόμο στις οθόνες της τους πυροβολισμούς εναντίον των εργατών στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας,  η κοινή περί δικαίου λογική  φαίνεται ότι είχε πάει για μπάνια σε κάποιο πολυτελές resort, από αυτά στα οποία συχνάζουν όσοι  έχουν ακόμη τη δυνατότητα  να κάνουν διακοπές πολυτελείας από τον Απρίλιο και να μην ασχολούνται με τηλεοπτικές ασχήμιες, όπως π.χ. κάτι μπανάλ μελαμψοί τύποι που άφησαν τις φράουλες για να απαιτήσουν να πληρωθούν, με κίνδυνο αυτές να φτάσουν μπαγιάτικες στην ...πισίνα.

Άλλωστε είναι γνωστό τοις πάσι τα τελευταία χρόνια ότι το κράτος κατάντησε έτσι όπως κατάντησε επειδή κάποιοι βρίσκονταν στην πισίνα  όταν οι υπόλοιποι ζητούσαν να πληρωθούν, έχαναν την δουλειά τους ή έψαχναν στους κάδους για να βρουν κάτι να φάνε.

Άπαντες επίσης γνωρίζουν και το ότι κάποιοι είχαν διασφαλίσει την ατιμωρησία, ή έστω επένδυαν στους παραλυτικούς μηχανισμούς απόδοσης δικαιοσύνης και στην "τυφλότητα" της Θέμιδας για να κάνουν την Ελλάδα παγκάκι για την βόλτα της Τρόικας.

Είναι κοινά αποδεκτό  ότι όταν αντί να μοιάζει η πολιτική στη δικαιοσύνη αρχίζει να μοιάζει η δικαιοσύνη στην πολιτική, τότε δεν μιλάμε για δημοκρατία, αλλά για δημοκρατικό αντίσκηνο.

Αν σήμερα  το αίσθημα του μέσου πολίτη ταυτίζεται με την  πλήρη ανασφάλεια που γεννά η πεποίθηση ότι ζει σε ένα  εχθρικό περιβάλλον όπου η αδυναμία, όπως και η διαφορετικότητα, ισδυναμούν με αιτία διωγμού, και δεν υπάρχει κανείς να τον στηρίξει, μετά την απόφαση του δικαστηρίου της Πάτρας για την υπόθεση της Μανωλάδας, προστίθεται και η αίσθηση της παραμόρφωσης του κατά τους ταπεινούς πολίτες προφανούς, άρα η αίσθηση ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθείς έρμαιο μιας παράνοιας. Στημένης ή μη:  Ας πούμε πυροβολισμών που δεν αναγνωρίζονται ως σκόπιμοι. Απληρωσιάς και εμπορίας που δεν θεωρούνται βαριά πράγματα  και – γιατί όχι;- ενός φόνου που έγινε κατά λάθος, επειδή είχε ...πάρκινσον ο σκοπευτής.

Όλα τούτα είναι τραγικά  και φέρνουν στην μνήμη μας τους γαιοκτήμονες  της εποχής του Αντύπα, που θέλαμε να πιστεύουμε ότι αποτελούν ιστορικό δίδαγμα προς αποφυγή, αλλά τελικά κάπου εδώ γύρω βρίσκονται, κάνουν δουλειές για να έρθει η...ανάπτυξη και έχουν και συμμάχους.

Όταν είμαστε σε μια χώρα που κομπάζει για ευρωπαϊκή και μιλάμε για μια απόφαση δικαστηρίου μιας ευνομούμενης πολιτείας, μια απόφαση μάλιστα που είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με την τεκμηριωμένη εισήγηση της Εισαγγελέα της έδρας και αφορά ένα σοκαριστικό γεγονός εναντίον αδύναμων ανθρώπων, τότε τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται παραπάνω από ανησυχητικά.

Ιδίως όταν σε αυτή τη χώρα αναβίωσε και έθρεψε μούσκουλα το τέρας του ναζισμού που έχει πρώτο στόχο του τους μετανάστες.

Αποφάσεις σαν αυτή, ανοίγουν  το δρόμο σε όλους τους επίδοξους εμπόρους να διακινούν και να πυροβολούν, να εκμεταλλεύονται και να πουλάνε ανθρώπινες ζωές, να αφήνουν νηστικούς τους εργάτες και να τους δέρνουν για να αποδώσουν περισσότερο.

Για όλα τούτα η απόφαση είναι «απλή σωματική βλάβη».

Σαν να πέρασε από δίπλα σου ο φραουλάς, να παραπάτησε και να σε έσπρωξε κατά λάθος ένα πράγμα.

Μαύρες σελίδες, που θα κάνουν  και τον  γύρο του κόσμου. Αλλά μήπως είναι οι μόνες;