Η χαραγμένη τουρκική σημαία στο Πενταδάκτυλο

Σαράντα χρόνια μετά την εισβολή του «Αττίλα» στην Κύπρο, και με τη Μεγαλόνησο να είναι πλέον de facto διχοτομημένη, ουδείς φαίνεται να ασχολείται στις μέρες μας με το Κυπριακό.

Αυτό το μείζον εθνικό θέμα δεν περνάει πλέον ούτε στα «ψιλά» των εφημερίδων που έχουν απομείνει, δεν ενδιαφέρει τις ενημερωτικές ιστοσελίδες του Διαδικτύου. Άντε, το πολύ πολύ να γίνεται καμιά αναφορά στην επέτειο της τουρκικής εισβολής, καλή ώρα όπως γίνεται αυτές τις μέρες. Διότι, σύμφωνα και με μια φράση - «κλισέ», το Κυπριακό «δεν πουλάει».

Η αλήθεια είναι ότι η τελευταία φορά που μας απασχόλησε στα σοβαρά το Κυπριακό ήταν πριν από δέκα χρόνια, όταν τέθηκε σε δημοψήφισμα το περίφημο Σχέδιο Ανάν, το οποίο απορρίφθηκε από τους Ελληνοκυπρίους.

Εκείνες τις μέρες είχα την τύχη να βρεθώ στη Λευκωσία και να αφουγκραστώ τον σφυγμό των Κυπρίων. Δεν το κρύβω ότι έμεινα τότε έκπληκτος από την ευμάρεια μιας κοινωνίας που είχε κτιστεί, όπως αποδείχθηκε πρόσφατα, σε «φούσκες» και «ξέπλυμα» μαύρου χρήματος.

Στους δρόμους της Λευκωσίας κυκλοφορούσαν πανάκριβα αυτοκίνητα και το επίπεδο ζωής ήταν τόσο υψηλό, που σε έκανε να νιώθεις ότι στην Ελλάδα ήμασταν πίσω κάποιες δεκαετίες.

Κι εκεί που «τα έπαιρνες κρανίο» αντικρίζοντας αυτή τη χλιδή και πιστεύοντας ότι οι Κύπριοι είναι βουτηγμένοι στην αλλοτρίωση, η χαραγμένη τουρκική σημαία στον Πενταδάκτυλο σου έδινε γροθιά στο στομάχι και σε έφερνε στα ίσια σου.

Και μαζί με αυτή τη γροθιά, γινόσουν αποδέκτης και του παραπόνου από τους μεγαλύτερους σε ηλικία Κυπρίους: «Καλαμαράς είσαι; Να ξέρεις ότι η Ελλάδα μας πούλησε».

Το Κυπριακό δεν είναι, απλώς, μια εισβολή, μια εθνική τραγωδία, μια κατοχή κι ένα δισεπίλυτο πρόβλημα. Είναι όλα αυτά, αλλά μαζί με αυτά είναι και ιστορίες ανθρώπων, ιστορίες απίθανες που σημάδεψαν χιλιάδες ζωές και οικογένειες.

Όπως αυτή που μου αφηγήθηκαν Κύπριοι και ήθελε τους πρόσφυγες, οι οποίοι κατατρεγμένοι μετά την εισβολή αναζήτησαν καταφύγιο στην ελεύθερη Κύπρο, να μετατρέπονται σε κοινωνικό μίασμα και…. «μπαμπούλες» για τα παιδιά. «Φάε το φαί σου γιατί θα έλθει και θα σου το φάει ο πρόσφυγας», συνήθιζαν να λένε εκείνες τις μέρες κάποιες μητέρες στα παιδιά τους για να τα φοβερίσουν!

Μου είπαν κι άλλα πολλά στην Κύπρο, που δεν μπορούσα να φανταστώ, που δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι θα είχαν διαδραματιστεί, που δεν θα τα έχει καταγράψει κανένα βιβλίο.

Όπως και κανένα βιβλίο δεν θα καταγράψει, όσο γλαφυρό κι αν είναι, την απλότητα και τη σεμνότητα του Δημήτρη Αλευρομάγειρου, του στρατιωτικού που με μια χούφτα Έλληνες κράτησαν με απαράμιλλο ηρωισμό, με νύχια και με δόντια, ελεύθερα τα φυλακισμένα μνήματα στη Λευκωσία.

Αισθάνομαι πολύ τυχερός που γνώρισα από κοντά αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος θεωρείται (και δικαίως) ήρωας στην Κύπρο.

«Ξέρετε, για τους Κυπρίους είστε ένας ήρωας, ένας θρύλος», του είπα όταν συναντηθήκαμε. Χαμήλωσε το κεφάλι του και, σαν ένα μικρό παιδί που ντρέπεται, ψέλλισε :«Αυτά είναι υπερβολές».

Την επομένη μέρα, στην πρώτη σελίδα της «Πελοποννήσου», υπήρχε μια αναφορά για τη συνέντευξη που του είχα πάρει, «κόσμημα» για το προσωπικό μου αρχείο: «Ένας ήρωας μίλησε στην “Π”».

Όλα αυτά, όταν ο κόσμος ενδιαφερόταν, ακόμη, κάπως, για το Κυπριακό. Γιατί, είπαμε, ποιος ενδιαφέρεται σήμερα για το Κυπριακό;