Μιχάλης Ασλάνης: Η μάχη του με την κατάθλιψη- Όλοι ρωτούσαν: Πού είναι ο Μιχάλης Ασλάνης; Γιατί εξαφανίστηκε;

Πού είναι ο Μιχάλης Ασλάνης; Γιατί εξαφανίστηκε;. Αυτό ήταν το ερώτημα που πολύ συχνά ακουγόταν στις παρέες, στις οποίες ο αγαπημένος σχεδιαστής για πολλά χρόνια ήταν η «ψυχή τους». Έπειτα από σχεδόν έναν χρόνο απουσίας από τη δημοσιότητα, ο Μιχάλης Ασλάνης ανοίγει την καρδιά του αποκλειστικά στην «Espresso της Κυριακής» και στην Σάσα Σταμάτη και μιλάει για την κατάθλιψη που παραλίγο να τον λυγίσει, κατάφερε όμως να τη νικήσει και να επιστρέψει στο προσκήνιο, παρουσιάζοντας μάλιστα τις νέες δραστηριότητές του.

- Για αρκετό διάστημα δεν σας βλέπαμε. Είχατε κάποιο πρόβλημα; Γιατί χαθήκατε;
Δεν χάθηκα, αντίθετα αυτήν την περίοδο της οικονομικής κρίσης συνέχιζα να δουλεύω και μάλιστα ακόμη πιο πολύ. Όμως, δεν ήθελα να εμφανίζομαι σε κοσμικές εκδηλώσεις και στα κανάλια. Πιστεύω ότι το lifestyle τελείωσε και ο κόσμος πια δεν έχει την απαιτούμενη όρεξη και διάθεση να πηγαίνει σε επιδείξεις μόδας, να παρακολουθεί τι κάνει ο κάθε σχεδιαστής και όλα τα σχετικά. Και αν αυτή τη στιγμή δίνω μια συνέντευξη, τη δίνω για να δει ο κόσμος ότι συνεχίζω να δουλεύω, ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει.

- Νιώθετε ότι ύστερα από τόσα χρόνια κουραστήκατε;
Σίγουρα, άλλη διάθεση είχα στα δεκαοκτώ, όταν ξεκίνησα την καριέρα μου, άλλη σήμερα στα εξήντα δύο. Έχω ζήσει πολλά, είμαι τελείως αυτοδημιούργητος, οπότε καταλαβαίνεις τι έχω περάσει. Φυσικό δεν είναι να υπάρχει κάποια πτώση, να κουραστείς; Κάποιες στιγμές χρειάζεται να ανακτήσεις τις δυνάμεις σου και να ξαναρχίσεις πάλι. Ωστόσο, εγώ δεν σταμάτησα να δουλεύω. Δούλευα όλο αυτό το διάστημα, όπως κάνω πάντα από την αρχή της καριέρας μου. Απλώς, δεν ήθελα τη δημοσιότητα. Δεν ήθελα να κάνω πράγματα για τη δημοσιότητα και μόνο. Γιατί ο κόσμος περνάει μεγάλη κρίση και πρέπει και εμείς να είμαστε δίπλα του. Δεν θέλω να πουν για μένα «κοίταξε, εμείς δεν έχουμε ψωμί να φάμε και ο Ασλάνης μας παρουσιάζει τα μοντελάκια του μπροστά στην πισίνα». Πιστεύω ότι έχει αλλάξει τελείως το σκηνικό. Βρισκόμαστε προ μιας νέας εποχής. Ο Θεός θα δείξει, αν όλα θα πάνε καλά.

- Εσείς πώς βιώνετε την κρίση;
Είμαι όπως ο περισσότερος κόσμος. Η κρίση είναι πολύ μεγάλη, τη βιώνουμε και εμείς κάθε μέρα και το μόνο που συνιστώ είναι υπομονή και να μη χάσουμε όσο μπορούμε την ελπίδα μας ότι όλα θα πάνε καλύτερα. Ήδη στο ατελιέ μου, στου Ψυρρή, έχω κατεβάσει στο ήμισυ τις τιμές, αλλά διατηρώ την ίδια πάντα καλή ποιότητα σε ό,τι έχω.

- Αντιμετωπίζετε οικονομικές δυσκολίες;
Αντιμετωπίζω δυσκολίες, αλλά σε λογικά πλαίσια. Τα πράγματα δεν είναι όπως πρώτα. Ο κόσμος δεν ψωνίζει όπως παλιά, οι γάμοι έχουν περιοριστεί πολύ, άρα, φυσικό είναι να έχω και εγώ κάποια δυσκολία. Στην ίδια κοινωνία ζούμε όλοι και τα πάντα γύρω μας είναι μια αλυσίδα.

- Απογοητευτήκατε από κάποιους ανθρώπους γύρω σας;
Από ανθρώπους έχω απογοητευτεί πριν από κάθε κρίση. Είμαι λίγο άτυχος με τους φίλους μου. Δεν μου βγαίνουν καλοί φίλοι. Εντάξει όμως, ο Θεός να τους έχει καλά. Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον.

- Ξέρω ότι επειδή είστε πολύ ευαίσθητος κάποια στιγμή περάσατε κατάθλιψη…
Ναι, έχω περάσει κατάθλιψη, όμως μπόρεσα και την ξεπέρασα μόνος μου. Είπα μέσα μου «σήμερα, υπάρχουμε, αύριο, δεν υπάρχουμε» και το φιλοσόφησα πολύ το θέμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν πέρασα κατάθλιψη μόνο μία φορά. Αρκετές φορές έχω υπάρξει στα κάτω μου, όπως και αρκετές φορές είμαι στα πάνω μου. Όταν είμαι κάτω, ξέρω ότι κάποια στιγμή το πράγμα θα κάνει τον κύκλο του. Όλα στη ζωή κάνουν τον κύκλο τους.

- Τι σας έριξε κάτω;
Η καθημερινότητα της δουλειάς, οι φίλοι που δεν είναι φίλοι και εμφανίζονται μόνο τον καιρό που είσαι στα πολύ καλά σου… Το ότι μεγάλωσα και είμαι μόνος μου… Κάποιες φορές, όταν ξυπνάω το πρωί, συνειδητοποιώ πόσο οδυνηρό είναι να ξυπνάς μόνος σου. Είναι άσχημο πράγμα να ζει κάποιος μόνος του. Από την άλλη, σκέφτομαι ότι, αν είχα μια οικογένεια με παιδιά και υποχρεώσεις, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να αντεπεξέλθω τώρα πια. Έτσι, παρηγοριέμαι.

- Μοιραστήκατε το πρόβλημα της κατάθλιψης με κάποιον κοντινό σας άνθρωπο;
Όχι, δεν το μοιράστηκα με κανέναν. Προσπάθησα μόνος μου και το ξεπέρασα. Πιστεύω ότι το οφείλουμε στον εαυτό μας να είμαστε αισιόδοξοι και να σκεφτόμαστε ότι η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, ότι κάποιες φορές έχει καλές στιγμές και κάποιες άλλες φορές έρχονται και οι κακές στιγμές. Όταν είμαστε στα κάτω μας, πρέπει να περιμένουμε ότι κάποια στιγμή ο τροχός θα γυρίσει. Αλλά και το αντίθετο. Όταν δηλαδή είμαστε ανεβασμένοι, να περιμένουμε ότι κάποια στιγμή η ζωή θα τα φέρει και αλλιώς. Αν εξοικειωθούμε και συνηθίσουμε αυτόν τον κύκλο της ζωής, όλα θα πάνε καλά.

- Τι είναι το χειρότερό σας;
Οι Κυριακές είναι η χειρότερη μέρα μου. Από μικρό με κατάτρεχε αυτή η μέρα λόγω της μοναξιάς. Τώρα πια, για να μην πέφτω ψυχολογικά, πηγαίνω μια βόλτα στο παζάρι που γίνεται στο Μοναστηράκι. Εκεί είμαι ανάμεσα σε κόσμο. Όλο αυτό μου φτιάχνει τη μέρα.